ลูกเขยมังกร นิยาย บท 407

บทที่ 407 นักดาบ

จู่ๆลมหายใจที่โหดเหี้ยมเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ทำให้ทุกคนตรงนั้นต่างก็ตกตะลึงแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปมาก

ประธานหวางที่เผชิญหน้ากับลมหายใจที่โหดเหี้ยมของเฉินเฟิง ก็ยิ่งตกตะลึงแม้แต่เก้าอี้ก็นั่งไม่ติดแล้ว

บนตัวของไอ้เศษสวะคนนี้ ทำไมถึงได้มีลมหายใจที่โหดร้ายอย่างนี้？！

ผู้คนตรงนั้นที่ได้เห็นต่างก็พากันตกอกตกใจ เฉินเฟิงก็ตระหนักได้ว่าตัวเองยั้งสติไม่อยู่จนทำเรื่องที่เสื่อมเสียแล้ว

หลังจากที่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อารมณ์ของเฉินเฟิงก็สงบลงแล้ว

“เมิ่งเหยา ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย หากคุณสมัครใจที่จะนัดบอดเขาเอง ก็นั่งตรงนี้ไม่ต้องขยับ ดูตัวต่อไป”

“ถ้าหากว่าคุณไม่สมัครใจที่จะดูตัว คุณก็ลุกขึ้นยืน แล้วไปพร้อมกับผม”

เมื่อพูดประโยคนี้จบแล้ว เฉินเฟิงก็ยื่นมือออกไปตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา รอเสี้ยเมิ่งเหยาตอบสนองกลับอย่างเงียบๆ เดิมทีคิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะยื่นมือออกมาอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วไปพร้อมกับเขา

แต่ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที……

สามวินาทีผ่านไปแล้ว ท่าทางของเสี้ยเมิ่งเหยากลับยังคงสงบเช่นเดิม ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆทั้งสิ้น

เฉินเฟิงหัวเราะให้ตัวเอง ทันใดนั้นก็ดึงมือกลับเข้ามา

เขาเข้าใจแล้ว เขาเข้าใจความคิดของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว

การนัดบอดครั้งนี้ เธอยินยอมเอง ไม่ได้มีใครมาบีบบังคับเธอเลย

ที่ตัวเองรู้สึกว่าโดนบังคับ ก็เป็นเพียงตัวเองที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว

“ขอโทษนะ รบกวนแล้ว……”

เฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งหันหลังกลับทันที เดินไปที่ประตูเพียงลำพัง

เขาคิดว่าความรักแข็งแกร่งกว่าทองคำ ก็คงจะเป็นเพียงแค่เรื่องตลกขบขันเท่านั้น

บนโลกใบนี้ ไม่มีความรักไหนแข็งแกร่งไปกว่าทองคำ

มีเพียงแค่นกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน

ตอนที่เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่กับเขา เขาไม่เพียงแค่ไม่สามารถมอบความสุขให้กับเสี้ยเมิ่งเหยาได้ แถมยังทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาวิตกกังวลอยู่ตลอด สามารถเสียชีวิตได้ทุกเมื่อด้วยอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากตระกูลเฉิน

ดังนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาจึงมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนอื่น เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องไปว่ากล่าว ตำหนิ

เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินออกไปอย่างอกสั่นขวัญหาย หลินหลันและหลินเย่นภาคภูมิใจอย่างมาก……

หลินหวั่นชีวก็เดินตามไปด้วยท่าทางที่เป็นกังวล

หลังจากที่ออกมากจากฮงเยคลับ ข้างนอกอันกว้างใหญ่ไพศาลจนมองไม่เห็นขอบเขต แม่น้ำหวงผู่ที่ไหลเชี่ยว

น้ำไหลจ๊อกๆ！

แสงไฟสีขาวที่สาดส่อง เปิดคลายท้องฟ้าที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนออก

มีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องตามมา เม็ดฝนเม็ดใหญ่เทลงมาอย่างกระหน่ำ

เฉินเฟิงกลับว่าไม่ได้กางร่ม แถมไม่เรียกแท็กซี่ด้วย ปล่อยให้เม็ดฝนที่เยือกเย็นตกกระทบมาที่ตัว

“พี่เฉินเฟิง！”

หลินหวั่นชีวรีบตามออกมาอย่างร้อนใจ นี้เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเฉินเฟิงขวัญหนีดีฝ่อ เธอก็รู้สึกปวดใจอย่างไม่มีเหตุผล

“หวั่นชีว คุณกลับไปเถอะ ผมอยากอยู่เงียบๆคนเดียว” เฉินเฟิงหยุดย่างก้าวไปชั่วขณะ หันหน้ากลับมามองหลินหวั่นชีว

หลินหวั่นชีวส่ายหน้า น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย : “พี่เฉินเฟิง ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันเอง ถ้าหากไม่มีฉัน พี่กับพี่สะใภ้……”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” เฉินเฟิงพูดตัดบทหลินหวั่นชีว

“ฉันหย่ากับเมิ่งเหยา เป็นเพราะเรื่องอื่น”

เมื่อพูดจบแล้ว เฉินเฟิงก็หันหลังเดินออกไปทันที

หลินหวั่นชีวกลับไม่ฟังคำพูดของเฉินเฟิงพร้อมเดินออกไป เดินตามหลังเฉินเฟิงไปที่ละก้าวอย่างเชื่องช้า

ทั้งสองคนต่างก็เดินเปียกปอนอยู่ท่ามกลางสายฝน

หลังจากนั้นไม่นาน แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำก็ปรากฏตัวออกมาท่ามกลางสายฝนแล้ว

แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำคันนี้ ขับมาอย่างช้าๆ เหมือนกับวิญญาณยังไงอย่างนั้น ขับตามหลังเฉินเฟิงและหลินหวั่นชีว คอยรักษาระยะห่างความปลอดภัยประมาณ 100 เมตรจากตัวเฉินเฟิง ไม่ไกล และก็ไม่ใกล้

เฉินเฟิงที่กำลังขวัญหนีดีฝ่อกลับไม่เห็นถึงการมีอยู่ของแลนด์โรเวอร์กันกระสุนคันนี้เลย ยังคงต่างคนต่างเดินอยู่เช่นเคย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินเฟิงก็เดินขึ้นสะพานใหญ่

ในเวลานี้ แลนด์โรเวอร์กันกระสุนสีดำก็เร่งความเร็วขึ้นทันที อย่างกับสัตว์ร้ายที่ออกจากกรงยังไงอย่างนั้น พุ่งออกมาจากท่ามกลางสายฝนทันที กระแทกไปที่เฉินเฟิงเลย

ระยะห่างกว่า100เมตร หายไปในพริบตา！