ลูกเขยมังกร นิยาย บท 437

บทที่ 437 ฉันมาขอโทษ

“แปลกประหลาดหาหอกอะไร! ใครบอกว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงจะไม่มีอำนาจไม่ได้กัน?!” ถังเย่าโจงโมโหจนร้อนรน เรื่องมาถึงขั้นนี้แหละ เขามั่นใจได้ว่า การที่โรงแรมถูกสั่งปิดนั้น เฉินเฟิงเป็นคนทำแน่นอน

เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ฝ่ายตรงข้ามใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาหาถึงที่บ้านเลย สามารถมองออกมา อำนาจของอีกฝ่ายนั้นก็ไม่ได้น้อยหน้าที่ไหนเลย

“แต่ว่า...”

“ยังมีแต่หาพระแสงอะไรอีก!” หลินเย่นอยากจะอธิบายสักสองคำ ทว่าถังเย่าโจงกลับไม่รักษาน้ำใจรีบพูดตัดบทเธอทันที

“หลินเย่น กูไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้ระหว่างมึงกับเสี้ยเมิ่งเหยาของมึงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ กูขอแค่ว่า ไปขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยาซะ!”

“ไม่งั้นกูจะตัดขาของมึงทิ้ง!”

น้ำเสียงของถังเย่าโจงมีการข่มขู่อย่างชัดเจน เขาเข้าใจนิสัยของหลินเย่นว่าเป็นอย่างไรดี ถ้าเขาไม่ทำตวาดใส่สักหน่อย ไม่แน่หลินเย่นหันหลังก็จะเอาเรื่องขอโทษนี้ไปไว้หลังสมองแล้ว

“สามีอย่าโกรธไปเลย ฉันจะไปขอโทษอีนางนั่นเท่านี้พอไหม?” หลินเย่นพูดอย่างไม่ยินยอมสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าให้เธอไปขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยา มันก็ลำบากใจเหมือนตอนที่ให้เธอไปกินแมลงสาบ แต่ว่าคำพูดของถังเย่าโจงพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำสั่งถังเย่าโจงได้ ทำเหมือนไม่ไว้หน้าถังเย่าโจง

ช่วงบ่าย หลินเย่นกลับมาที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปอีกครั้ง ซึ่งท่าทางไม่เหมือนกับเมื่อเช้าเลย ครั้งนี้เธอมาคนเดียว ส่วนการแสดงออกนั้นลดละลงไปกว่าเมื่อเช้าอยู่ไม่น้อย

หญิงสาวที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ยังคงเป็นสาวสวยคนเดิม

“คุณกลับมาอีกทำไม?!” เมื่อเห็นหลินเย่น หญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าที่กำลังฉีกยิ้มให้ถึงกับหายไปในทันที แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูไม่ได้แทน

“ฉันมาขอโทษ” หลินเย่นยิ้มให้ตอนที่พูดออกมาด้วย ถึงแม้ว่าในใจจะเกลียดแสนเกลียดสาวสวยที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ก็ตาม ในเวลานี้เธอไม่กล้าจะเอ่ยอะไรออกไปอีกแล้ว

“ขอโทษ?”

“ใช่ ขอโทษ รบกวนคุณช่วยแจ้งท่านประธานเสี้ยของคุณสักหน่อย ว่าที่ฉันมาเนี่ยมาขอโทษ” น้ำเสียงของหลินเย่นพูดอย่างสุขุม ก่อนที่จะมานั้น เธอก็เตรียมรับกับอาการอายเอาไว้แล้ว

“เชอะ ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก แล้วตอนแรกจะทำแบบนั้นทำไมกัน” หญิงสาวตรงเคาน์เตอร์พูดเยาะเย้ยใส่ ตอนเช้าตอนที่หลินเย่นมานั้น ก็ไม่ใช่ท่าทางในตอนนี้ หลินเย่นในเวลานั้น หน้าเชิดจนจะสูงเสียดฟ้าแล้ว แถมตอนที่โดนยามไล่ตะเพิดออกไป เธอยังด่ากลับมาเป็นชุด

สีหน้าของหลินเย่นกระอักกระอ่วน ถึงแม้ว่าถูกเยาะเย้ยต่อหน้าก็ตาม แต่ครั้งนี้ที่มีเธอกลับไม่กล้าจะส่งเสียงสักนิด

แต่ว่าดีที่ว่าสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ก็ยังกดโทรศัพท์ไปหาฟางหย่าทันที

ในห้องทำงานของเสี้ยเมิ่งเหยา หลังจากที่ฟางหย่าวางสายโทรศัพท์แล้วก็ทำหน้าตะลึงอยู่สักพัก

“ประธานเสี้ย ผู้หญิงคนนี้ขอเข้ามาขอโทษค่ะ”

“ผู้หญิงคนนั้นคนไหน? ใครกัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาตะลึง ไม่สามารถตั้งสติได้ทัน

“ญาติของคุณคนนั้นแหละ” ฟางหย่าพูด

“หลินเย่น? คุณแน่ใจว่าเป็นเธอเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก” เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ได้สติ ทว่าหลินหลันทำหน้าตกใจจนอ้าปากค้าง ที่เธอรู้นิสัยของหลินเย่น หลินเย่นไม่ใช่คนที่จะยอมอ่อนข้อง่ายๆ อย่าพูดเลยว่ามาขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยา เธอไม่มาหาเรื่องเสี้ยเมิ่งเหยาต่อ มันก็พอแล้ว พนักงานหน้าเคาน์เตอร์คงจำคนผิด

“มั่นใจ ที่เคาน์เตอร์พูดว่าเป็นผู้หญิงคนที่มาเมื่อเช้า” ฟางหย่าพยักหน้าให้ พร้อมทั้งเบนสายตามาที่เสี้ยเมิ่งเหยา พร้อมด้วยแววตาสงสัย “ประธานเสี้ย...”

“ไม่ให้เจอ” เสี้ยเมิ่งเหยาเอ่ยปากตามปกติ ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจหลินเย่นว่าทำไมถึงมาขอโทษได้นั้น แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกสนใจสักเท่าไหร่

“เข้าใจแล้ว ท่านประธานเสี้ย” ฟางหย่าพยักหน้าให้ จากนั้นก็ปฏิบัติตามคำสั่งทันที

หลินเย่นที่ยังคงอยู่ที่เดิม ได้แต่โกรธแค้น

“อีนางนี่! อีนางนี่! มึงยังกล้ามีเงื่อนไขกับกู!” หลังจากที่สบถด่าเสี้ยเมิ่งเหยาออกมาหลายคำแล้ว หลินเย่นก็ยังคงยืนรอคอยอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์แผดเผาอยู่ที่เดิม

ไม่ว่าจะยังไง เธอต้องเจอหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาให้ได้

ถ้าไม่ได้รับการยกโทษจากเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว โรงแรมของถังเย่าโจงก็ไม่สามารถเปิดกิจการต่อไปได้ โรงแรมปิดกิจการไปหนึ่งวัน ค่าเสียหาย แสนกว่าหยวนต่อวัน

เธอไม่สามารถรับผิดชอบค่าเสียหายนี้ได้

ไม่นาน เวลาช่วงบ่ายก็ผ่านพ้นไป

“ท่านประธานเสี้ย เธอยังคงยืนรออยู่ด้านนอก ยืนรอมาตลอดทั้งช่วงบ่ายแล้ว” ฟางหย่าเริ่มรายงานความจริงให้รู้ถึงสภาพของหลินเย่นให้เสี้ยเมิ่งเหยาฟัง

ทว่าเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาได้ยินแล้ว ขนาดตายังไม่กะพริบเลยก็ตอบกลับมาแล้ว “ให้เธอรอต่อไปเถอะ”

“ค่ะ ท่านประธานเสี้ย” ฟางหย่าพยักหน้าให้อย่างเคารพ

หลินหลันที่นั่งดูเหตุการณ์มาโดยตลอดถึงกับตกใจทันที เสี้ยเมิ่งเหยาในวันนี้ เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว มันเป็นคนละคน ถ้าไม่ใช่ว่าแต่จ้องเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ หลินหลันเองยังสงสัยด้วยซ้ำ หรือว่าเสี้ยเมิ่งเหยาถูกสลับตัวไป

หลินเย่นคิดว่า การที่ตนเองมายืนตากแดดอยู่ด้านนอกตั้งแต่บ่าย เสี้ยเมิ่งเหยาจะใจอ่อนบ้าง จนยอมมาเจอหน้าตัวเองสักครั้ง แต่เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงพลบค่ำแล้ว ก็ไม่มีใครโผล่หน้าออกมา

“อีนางนี่! หน้าไปตายให้รู้แล้วรู้รอดซะอีนี่! มึงอย่าให้กูจับจุดอ่อนของมึงได้ก็แล้วกัน!” หลินเย่นกัดฟันพูด ดวงตากำลังแผดเผาไฟออกมา ยืนอยู่เจ็ดแปดชั่วโมงแล้ว เธอไม่ได้แค่คอแห้งอย่างเดียว แถมขาเริ่มอ่อนล้ายืนจนเหน็บชาแล้ว อย่าบอกว่ามาเจอเสี้ยเมิ่งเหยาเลย ขนาดเงาของเสี้ยเมิ่งเหยายังไม่เห็นด้วยซ้ำ