ลูกเขยมังกร นิยาย บท 437
บทที่ 437 ฉันมาขอโทษ
“แปลกประหลาดหาหอกอะไร! ใครบอกว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงจะไม่มีอำนาจไม่ได้กัน?!” ถังเย่าโจงโมโหจนร้อนรน เรื่องมาถึงขั้นนี้แหละ เขามั่นใจได้ว่า การที่โรงแรมถูกสั่งปิดนั้น เฉินเฟิงเป็นคนทำแน่นอน
เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ฝ่ายตรงข้ามใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาหาถึงที่บ้านเลย สามารถมองออกมา อำนาจของอีกฝ่ายนั้นก็ไม่ได้น้อยหน้าที่ไหนเลย
“แต่ว่า...”
“ยังมีแต่หาพระแสงอะไรอีก!” หลินเย่นอยากจะอธิบายสักสองคำ ทว่าถังเย่าโจงกลับไม่รักษาน้ำใจรีบพูดตัดบทเธอทันที
“หลินเย่น กูไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้ระหว่างมึงกับเสี้ยเมิ่งเหยาของมึงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตอนนี้ กูขอแค่ว่า ไปขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยาซะ!”
“ไม่งั้นกูจะตัดขาของมึงทิ้ง!”
น้ำเสียงของถังเย่าโจงมีการข่มขู่อย่างชัดเจน เขาเข้าใจนิสัยของหลินเย่นว่าเป็นอย่างไรดี ถ้าเขาไม่ทำตวาดใส่สักหน่อย ไม่แน่หลินเย่นหันหลังก็จะเอาเรื่องขอโทษนี้ไปไว้หลังสมองแล้ว
“สามีอย่าโกรธไปเลย ฉันจะไปขอโทษอีนางนั่นเท่านี้พอไหม?” หลินเย่นพูดอย่างไม่ยินยอมสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าให้เธอไปขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยา มันก็ลำบากใจเหมือนตอนที่ให้เธอไปกินแมลงสาบ แต่ว่าคำพูดของถังเย่าโจงพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำสั่งถังเย่าโจงได้ ทำเหมือนไม่ไว้หน้าถังเย่าโจง
ช่วงบ่าย หลินเย่นกลับมาที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปอีกครั้ง ซึ่งท่าทางไม่เหมือนกับเมื่อเช้าเลย ครั้งนี้เธอมาคนเดียว ส่วนการแสดงออกนั้นลดละลงไปกว่าเมื่อเช้าอยู่ไม่น้อย
หญิงสาวที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ยังคงเป็นสาวสวยคนเดิม
“คุณกลับมาอีกทำไม?!” เมื่อเห็นหลินเย่น หญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าที่กำลังฉีกยิ้มให้ถึงกับหายไปในทันที แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูไม่ได้แทน
“ฉันมาขอโทษ” หลินเย่นยิ้มให้ตอนที่พูดออกมาด้วย ถึงแม้ว่าในใจจะเกลียดแสนเกลียดสาวสวยที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ก็ตาม ในเวลานี้เธอไม่กล้าจะเอ่ยอะไรออกไปอีกแล้ว
“ขอโทษ?”
“ใช่ ขอโทษ รบกวนคุณช่วยแจ้งท่านประธานเสี้ยของคุณสักหน่อย ว่าที่ฉันมาเนี่ยมาขอโทษ” น้ำเสียงของหลินเย่นพูดอย่างสุขุม ก่อนที่จะมานั้น เธอก็เตรียมรับกับอาการอายเอาไว้แล้ว
“เชอะ ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก แล้วตอนแรกจะทำแบบนั้นทำไมกัน” หญิงสาวตรงเคาน์เตอร์พูดเยาะเย้ยใส่ ตอนเช้าตอนที่หลินเย่นมานั้น ก็ไม่ใช่ท่าทางในตอนนี้ หลินเย่นในเวลานั้น หน้าเชิดจนจะสูงเสียดฟ้าแล้ว แถมตอนที่โดนยามไล่ตะเพิดออกไป เธอยังด่ากลับมาเป็นชุด
สีหน้าของหลินเย่นกระอักกระอ่วน ถึงแม้ว่าถูกเยาะเย้ยต่อหน้าก็ตาม แต่ครั้งนี้ที่มีเธอกลับไม่กล้าจะส่งเสียงสักนิด
แต่ว่าดีที่ว่าสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ก็ยังกดโทรศัพท์ไปหาฟางหย่าทันที
ในห้องทำงานของเสี้ยเมิ่งเหยา หลังจากที่ฟางหย่าวางสายโทรศัพท์แล้วก็ทำหน้าตะลึงอยู่สักพัก
“ประธานเสี้ย ผู้หญิงคนนี้ขอเข้ามาขอโทษค่ะ”
“ผู้หญิงคนนั้นคนไหน? ใครกัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาตะลึง ไม่สามารถตั้งสติได้ทัน
“ญาติของคุณคนนั้นแหละ” ฟางหย่าพูด
“หลินเย่น? คุณแน่ใจว่าเป็นเธอเหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอก” เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ได้สติ ทว่าหลินหลันทำหน้าตกใจจนอ้าปากค้าง ที่เธอรู้นิสัยของหลินเย่น หลินเย่นไม่ใช่คนที่จะยอมอ่อนข้อง่ายๆ อย่าพูดเลยว่ามาขอโทษเสี้ยเมิ่งเหยา เธอไม่มาหาเรื่องเสี้ยเมิ่งเหยาต่อ มันก็พอแล้ว พนักงานหน้าเคาน์เตอร์คงจำคนผิด
“มั่นใจ ที่เคาน์เตอร์พูดว่าเป็นผู้หญิงคนที่มาเมื่อเช้า” ฟางหย่าพยักหน้าให้ พร้อมทั้งเบนสายตามาที่เสี้ยเมิ่งเหยา พร้อมด้วยแววตาสงสัย “ประธานเสี้ย...”
“ไม่ให้เจอ” เสี้ยเมิ่งเหยาเอ่ยปากตามปกติ ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจหลินเย่นว่าทำไมถึงมาขอโทษได้นั้น แต่ตอนนี้เธอเองก็ไม่ได้รู้สึกสนใจสักเท่าไหร่
“เข้าใจแล้ว ท่านประธานเสี้ย” ฟางหย่าพยักหน้าให้ จากนั้นก็ปฏิบัติตามคำสั่งทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...