ลูกเขยมังกร นิยาย บท 45

บทที่ 44 นอนบนถนน

หลินหลันอดไม่ได้ที่จะกัดฟันของเธอ วันนี้เธอได้พบกับอะไรบางอย่างที่เรียกว่าความโลภของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด แต่คนที่เธอเกลียดที่สุดในเวลานี้คือเฉินเฟิง ถ้าหากว่าเฉินเฟิงไม่ลงไม้ลงมือกับหลินต้าจูน เรื่องทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น

“ให้ลูกชายของฉันขับรถของไอขยะนั่นไปก่อน แก้ขัดแล้วกัน ไอ้ขยะแบบนั้นไม่สมควรที่จะขับรถดีๆแบบนี้หรอก” ซุนกุ้ยฟางค่อยๆพูดอย่างช้าๆ เมื่อครู่ตอนที่เฉินเฟิงออกไปเขาไม่ได้นำกุญแจรถออกไปด้วย เธอสังเกตเห็นสิ่งนี้ดังนั้นเธอเห็นผลประโยชน์สิ่งนี้เธอก็ต้องรีบคว้าไว้ก่อน

หลินหลันกัดฟันแน่น ไม่พูดอะไร และส่งกุญแจรถให้ซุนกุ้ยฟาง

“แล้วก็ รอให้เมิ่งเหยากลับมา ให้เธอส่งเงินให้ฉันด้วย 500,000 อย่าขาดแม้แต่นิดเดียว!” ซุนกุ้ยฟางพูดอย่างเกรี้ยวกราด ไม่ง่ายเลยที่จะหาจุดอ่อนของหลินหลัน โดยปกติแล้วก็ต้องใช้ประโยชน์จากมันให้เพียงพอ

ดวงตาของหลินหลันกำลังจะลุกเป็นไฟแต่ปากของเธอทำได้เพียงสัญญา “โอเค รอให้เมิ่งเหยากลับมา ฉันจะให้เธอส่งเงินให้คุณ500,000”

“เอาตามนั้นแล้วกัน” ซุนกุ้ยฟางพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนหน้านี้เธอยังคงกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของหลินต้าจูน แต่ในพริบตา ทั้งบ้านทั้งรถก็เกือบจะสมบูรณ์แล้ว ไอ้ขยะเฉินเฟิงเป็นดาวนำโชคของเธอจริงๆ

เฉินเฟิงออกไปเขาก็ยังรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

แม้ว่าจะเป็นสุนัขก็ตามเลี้ยงไปสามปีแล้วก็ยังคงมีความรู้สึกบ้าง

ไม่ต้องพูดถึงคนที่มีชีวิตเลย!

เฉินเฟิงถามตัวเองว่าในเวลาสามปีที่ตระกูลเสี้ย เขาปฏิบัติต่อ เสี้ยเว่ยกั๋วและ หลินหลันในฐานะพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ใครจะรู้ว่าที่เขาปฏิบัติต่อหลินหลันอย่างมนุษย์แต่เธอกลับปฏิบัติต่อเขาเหมือนไม่ใช่มนุษย์

เฉินเฟิงโกรธอย่างช่วยไม่ได้

“เฉินเฟิง” ในเวลานี้ เสี้ยเมิ่งเหยาก็วิ่งเข้ามา

ก่อนที่เฉินเฟิงจะอ้าปากพูด เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมนุ่มและหอมหวาน เสี้ยเมิ่งเหยากอดเขาไว้แน่น

“ฮือ ฮือ เฉินเฟิง ขอโทษ”

ดวงตาของเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นสีแดงก่ำ เธอคาดไม่ถึงเลยว่าหลินหลันจะให้เฉินเฟิงคุกเข่าให้กับซุนกุ้ยฟางแม่ลูก ภายในใจของเฉินเฟิงนั้นจะต้องโกรธมากและรู้สึกไม่เป็นธรรมอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเปลี่ยนไปเป็นเธอ เธอเองก็คงทนไม่ได้แน่ๆ

“เด็กโง่ อย่าพูดขอโทษฉันอีก” เฉินเฟิงลูบผมสีดำยาวของ เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างอ่อนโยน เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ต้องขอโทษเขา ความผิดพลาดของหลินหลัน เขาจะไม่ให้เสี้ยเมิ่งเหยามารับผิดชอบแทนอย่างแน่นอน

“แต่ว่า แม่ของฉันเธอทำเกินไป” เสี้ยเมิ่งเหยาสะอื้น

“ไม่เป็นไร แม่เองก็คงโกรธถึงได้พูดแบบนั้น” เฉินเฟิงปลอบโยน แม้ว่าเขารู้ดีว่าคำพูดของหลินหลันในวันนี้อาจเป็นสิ่งที่เธอคิดภายในใจและอยากจะพูดมาตลอด แต่เขาไม่ต้องการกดดันเสี้ยเมิ่งเหยา ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาลำบากใจ อย่างไรก็ตามเขาเคยกล่าวไว้ว่าจะทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก เมื่อพูดแล้วก็ต้องทำให้ได้!

“เฉินเฟิง วันนี้เราจะนอนที่ไหนกัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาเงยหน้าถาม

“เรา?” เฉินเฟิงนิ่งงันไปชั่วครู่จากนั้นยิ้มอย่างขมขื่น “เมิ่งเหยา ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย แม่ไล่แค่ฉันออกมาจากบ้านไม่ได้ไล่คุณออกมาด้วยเลย...”

“ไม่ได้” เฉินเฟิงยังไม่ทันจะพูดจบก็โดนเสี้ยเมิ่งเหยาขัดบทสนทนา “ครั้งนี้หากแม่ไม่ขอโทษคุณ ฉันก็จะไม่กลับไป”

เฉินเฟิงรู้สึกอุ่นใจอย่างช่วยไม่ได้ เขานั้นรู้ดีว่าครั้งนี้เสี้ยเมิ่งเหยานั้นกำลังวางแผนรับมือต่อสู้กับหลินหลันเพื่อเขา

“งั้นคืนนี้เราไปพักที่ยู่ฉวนซานเถอะ” เฉินเฟิงกล่าว วิลล่าที่เขาซื้อในยู่ฉวนซาน ยังไม่เคยไปนอนที่นั่นเลยสักครั้ง เขาจึงใช้โอกาสนี้ทำให้ เสี้ยเมิ่งเหยาประหลาดใจ แต่อย่างไรก็ตาม เฉินเฟิงรู้สึกว่า เสี้ยเมิ่งเหยาน่าจะตกใจมากขึ้นหลังจากที่ได้เห็นวิลล่า

“ยู่ฉวนซาน？” เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว “ที่นั่นมันเป็นเขตบ้าน ไม่มีโรงแรมเลยนะ”

“พวกเราไม่ได้จะนอนโรงแรม” เฉินเฟิงกล่าวอย่างจริงจัง