ลูกเขยมังกร นิยาย บท 44
บทที่ 43 ต้องเพิ่มเงิน
หลินหลันไม่ลังเลและหันไปจ้องมองเฉินเฟิง “ได้ยินแล้วหรือยัง หันไปขอโทษป้าแกและลูกพี่ลูกน้องแก ขอโทษสิ!”
“หลังจากขอโทษแล้ว เรื่องที่แกเรียกร้องให้เมิ่งเหยาซื้อรถให้แกฉันก็จะปล่อยไป” ราวกับกังวลว่าเฉินเฟิงจะขัดขืนตัวเอง หลินหลันจึงกล่าวประโยคเพิ่มเติม ในความคิดของเธอ เธอเองก็ได้เผชิญหน้ากับเฉินเฟิงมาสักพักแล้วและเชื่อว่าเฉินเฟิงจะไม่มีทางขัดขืน
"แม่ คุณจะมากเกินไปแล้ว!" ใบหน้าที่งดงามของ เสี้ยเมิ่งเหยานั้นเย็นชาและน่ากลัว
เมื่อพูดจบ เธอก็ตรงไปคว้ามือของเฉินเฟิงและกล่าว “เฉินเฟิง เราไปกันเถอะ”
“ไป? พวกคุณจะไปไหน!” หลินหลันในตอนนั้นโกรธเคือง “เสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าวันนี้เธอกล้าจะก้าวออกไปจากประตู หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”
“แล้วก็แกเฉินเฟิง ถ้ากล้าที่จะพาเสี้ยเมิ่งเหยาออกไป พรุ่งนี้ก็ย้ายออกไปจากตระกูลเสี้ยได้เลย!” หลินหลันขู่ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอยังไม่เชื่อว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์นี้ได้
สีหน้าของเฉินเฟิงนั้นสงบนิ่ง เขาค่อยๆปล่อยมือของเสี้ยเมิ่งเหยาจากนั้นก็ตรงไปยังซุนกุ้ยฟางแม่ลูก
เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินหลันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไอ้คนไร้ค่าก็ยังคงไม่กล้าขัดคำสั่งของเธอ
“เฉินเฟิง คุณจะทำอะไร?!” เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกโกรธเล็กน้อย เธอคาดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะไม่ต่อสู้ และยอมคุกเข่าขอโทษซุนกุ้ยฟางแม่ลูก
“ยังยืนนิ่งเป็นสากอยู่อีก? ยังไม่รีบเข้ามาก้มหัวขอโทษอีกหรือไง!” หลินต้าจูนกล่าวอย่างหยิ่งผยอง ในเวลานี้เขาเชื่อในความสามารถของซุนกุ้ยฟางว่าเธอมีวิธีที่ทำให้หลินหลันบังคับให้เฉินเฟิงให้มาคุกเข่าขอโทษ
“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการให้ฉันคุกเข่าก้มหัวขอโทษคุณ?” เฉินเฟิงถามเบาๆ
“แน่นอน! ไอ้ขยะ เมื่อกี้ตอนทุบตีฉันไม่ใช่ว่าเก่งมากหรือไง ตอนนี้ยังจะเก่งอีกไหม? รีบคลานเข้ามาขอโทษสิ เคาะหัวกับพื้นสิบครั้งด้วยล่ะ ให้ฉันตบด้วยแล้วฉันจะยกโทษให้” หลินต้าจูนกล่าวอย่างยืดอกและทุกคำพูดไม่ได้อยู่ในสายตาของเฉินเฟิงเลย
เฉินเฟิงยิ้มเบาๆและเดินตรงไปที่หลินต้าจูน
“ฉันจะบอกให้ อย่าทำให้เรื่องวุ่นวาย” ไม่รู้ทำไมหลินต้าจูนรู้สึกหนาวสั่นเพราะรอยยิ้มของเฉินเฟิงดังนั้นเขาจึงกล่าวเตือน
เฉินเฟิงหยุดก้าวเดินและมองไปที่ซุนกุ้ยฟางพร้อมรอยยิ้ม “คุณป้า ไม่ต้องกังวล ฉันจะสร้างความวุ่นวายได้อย่างไร ตอนนี้ฉันอยากขอโทษลูกพี่ลูกน้องของฉันแทบแย่”
พูดจบเฉินเฟิงก็เดินมาตรงหน้าหลินต้าจูน
หลินต้าจูนยิ้มอย่างร้ายกาจและมองไปที่เฉินเฟิงจากนั้นกล่าว “ยังไม่คุก...”
คำถัดไปยังไม่ทันกล่าวออกมา มือใหญ่ก็คว้าผมของเขาเอาไว้
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินต้าจูนก็แข็งในทันที จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่มาจากหนังศีรษะของเขาทันใดนั้นศีรษะของเขาก็กระแทกพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“ปัง”
เสียงดังขึ้น
ศีรษะของหลินต้าจูนกระแทกเข้ากับพื้นไม้อย่างรุนแรง
ทันใดนั้นดวงตาของ ซุนกุ้ยฟางก็ตื่นตะลึงด้วยความโกรธ
หลินหลันและเสี้ยเมิ่งเหยาตื่นตระหนก
“ขอโทษด้วยพี่ เมื่อกี้ฉันไม่น่าต่อยตีคุณเลย” รอยยิ้มของเฉินเฟิงราวกับปีศาจ
ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็จับศีรษะหลินต้าจูนแล้วยกมันขึ้นมาจากนั้นก็กระแทกลงไปอีกครั้ง!
“ปัง”
เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ศีรษะของหลินต้าจูนนั้นมีเลือดซึมออกมา
“พี่ชาย ศีรษะคุณแตกแล้วล่ะ” เฉินเฟิงยังคงยิ้มอยู่เช่นนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...