ลูกเขยมังกร นิยาย บท 43

บทที่ 42 คุกเข่าขอโทษ

“แกหุบปากไปซะ! ในสายตาแกฉันยังเป็นแม่อยู่หรือเปล่า? ตอนนี้พ่อแกนอนอยู่โรงพยาบาล คำพูดฉันนั้นไม่เชื่อฟังกันแล้วใช่ไหม!” หลินหลันรู้สึกหงุดหงิดต่อเสี้ยเมิ่งเหยา ในอดีตเสี้ยเมิ่งเหยาเชื่อฟังเธอมาโดยตลอด แต่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงให้ใส่ยาอะไรให้เสี้ยเมิ่งเหยา ในตอนนี้นั้นเสี้ยเมิ่งเหยาไม่เชื่อฟังและต่อต้านเธออยู่เสมอ

“เฉินเฟิง ขอโทษป้าและลูกพี่ลูกน้องแกเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็ตาม พวกเขาล้วนเป็นผู้ใหญ่ แกยังเด็กกว่าพวกเขา ลงไม้ลงมือกับผู้อาวุโส มันสมควรแล้วหรือยังไง!” หลินหลันดุด่าเฉินเฟิงด้วยความโกรธ หลังจากคิดดีๆแล้ว วันนี้สิ่งเหล่านี้เกิดจากเฉินเฟิง ทั้งนั้น หากไม่มีเฉินเฟิง ซุนกุ้ยฟางก็จะไม่มารบกวนเธอ

ดวงตาของเฉินเฟิงเย็นชาให้เขาขอโทษซุนกุ้ยฟางแม่ลูก?! ดูเหมือนว่าหลินหลันตั้งใจจะเผชิญหน้ากับซุนกุ้ยฟางแม่ลูก

“ขอโทษแล้วจะจบเลยหรือไง? หลินหลัน เธอเห็นเราสองแม่ลูกเป็นตัวอะไร?” ก่อนที่เฉินเฟิงจะพูด ซุนกุ้ยฟางก็พูดขึ้นก่อน

“พี่สะใภ้ คุณอยากให้ทำอย่างไร?” หลินหลันขมวดคิ้วและถาม

ซุนกุ้ยฟางเหลือบมองเฉินเฟิงและกล่าวอย่างเย็นชา “ง่ายมาก แค่เพียงให้ไอคนไร้ค่าทำเพียงสองเรื่องก็พอแล้ว”

“อย่างแรง คุกเข่าขอโทษเราซะ ก้มหน้ายอมรับความผิดพลาดให้ลูกชายของฉันเคาะหัวสักสองสามครั้งเพื่อระบายความโกรธ”

สีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไปในทันที คำขอของซุนกุ้ยฟางนั้นรุนแรงเกินไป

“แล้วอะไรอีก?” เฉินเฟิงถามอย่างเย็นชาพร้อมกับแสงเย็นวาบในดวงตา

“แล้วก็ แค่ให้เงินเราสองแม่ลูกเสียหน่อย พวกเราไม่ยอมโดนทุบตีฟรีๆหรอกนะ” ซุนกุ้ยฟางกล่าว

“คุณอยากได้เท่าไหร่?” หลินหลันกัดฟันถาม

“เห็นว่าพวกคุณเป็นญาติเราหรอกนะ ฉันไม่เอามากมายหรอก จ่ายเงินให้ฉัน 500,000 เรื่องที่เฉินเฟิงทุบตีเราสองแม่ลูกฉันก็จะมองข้ามไป” ใบหน้าของซุนกุ้ยฟางกล่าวโดยธรรมชาติ

500,000?! คุณไม่ปล้นกันไปเลยล่ะ! หลินหลันเกือบจะเป็นลมกับตัวเลขนี้ ซุนกุ้ยฟางกล่าวเหมือนเงินสำหรับเธอเป็นเหมือนกระดาษเปล่า!

“ไม่ได้หรอก!” หลินหลันปฏิเสธโดยไม่ได้คิด

“หลินหลัน คุณพูดมาได้อย่างไร?” ทันใดนั้นซุนกุ้ยฟางรู้สึกไม่พอใจ “อะไรที่ว่าไม่ได้ ในสายตาคุณพวกเราไม่มีค่าพอสำหรับเงินจำนวนนี้เหรอ?”

“พี่สะใภ้ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ที่คุณกล่าวมา500,000นั้นมันมากเกินไป” หลินหลันกล่าวด้วยความโกรธ

“หึ มากเกินไป?” ซุนกุ้ยฟางส่งเสียงไม่พอใจและกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันไม่คิดว่ามันมากเกินไปเลยสักนิดเดียว! เรื่องนี้เป็นเรื่องการไว้หน้าของเรา ถ้าหากคนอื่นรู้เข้าว่าเราสองแม่ลูกโดนเฉินเฟิงคนไร้ค่าทำร้าย หลังจากวันนี้เราสองแม่ลูกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้”

“อีกอย่าง เงินครึ่งล้านของเมิ่งเหยาของเรา ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ เราต้องการเงินเพียง 500,000 นี่ก็ไว้หน้าพวกคุณมากแล้ว”

ซุนกุ้ยฟางแสดงท่าทางเหมือนกับว่าไม่ได้ราคาสูงแต่อย่างใด หลินหลันกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าการรับมือซุนกุ้ยฟางนั้นเป็นเรื่องยาก แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่า ซุนกุ้ยฟางจะไร้ยางอายถึงขนาดนี้ แม้เงิน1.5ล้านของเสี้ยเมิ่งเหยาจะได้มาโดยไม่ต้องทำสิ่งใดแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซุนกุ้ยฟาง เธอกล้าพูดจะเอา500,000โดยไม่รู้สึกอะไรได้อย่างไร

“พี่สะใภ้ ให้เฉินเฟิงคุกเข่าขอโทษคุณน่ะได้ แต่เรื่องเงิน อย่าเลย ฉันจ่ายให้คุณได้มากที่สุดเพียงห้าพันเท่านั้น” หลินหลันกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา แม้ว่าเงินนี้กู้ตงเชินจะจ่ายให้กับเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ของเสี้ยเมิ่งเหยาก็คือของเธอ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะให้ ซุนกุ้ยฟาง500 000 โดยเปล่าประโยชน์

เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ หลินหลันไม่ถามความเห็นเขาเลยแม้แต่น้อยและยังให้เขาไปคุกเข่าขอโทษซุนกุ้ยฟางอีก เธอเห็นเขาเป็นเพียงตุ๊กตาหรือยังไงสามารถทำอะไรได้ตามใจต้องการงั้นหรือ?

“ห้าพัน!” ซุนกุ้ยฟางตะโกนเสียงดัง “หลินหลัน คุณกำลังจะให้ขอทานงั้นหรือ!”