ลูกเขยมังกร นิยาย บท 460
บทที่ 460 วิลล่าตุงกง
“ฉับ”
ท่ามกลางความเจ็บปวดทรมาน จนทำให้หวังเปียวตัวสั่น สูดลมหายใจเข้า จิตใต้สำนึกต้องการส่งเสียงร้องตะโกนออกมา
จากนั้น——
เมื่อคำพูดหลุดออกมาจากปาก เขาก็เห็นว่าข้อมือของเขามีเลือดมีเนื้อปนปนกัน กระดูกขาวๆ ทะลุออกมาจากผิวหนัง เลือดแดงฉาน บรรยากาศที่ตึงเครียด ทำให้คนตกใจจนสิ้นสติ
เรื่องนี้ ทำให้ความเจ็บปวดที่จะหลุดออกมาจากปากของหวังเปียว ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนลงคอ
เขาเบิกดวงตาโต พร้อมทั้งจ้องมองเฉินเฟิงอย่างเอาเป็นเอาตาย นัยน์ตา มีแค่ความหวาดกลัว!
เขาไม่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน!
ถึงว่าเขาจะเคยเป็นหัวหน้านักฆ่าในกลุ่มระดับต้นๆ ก็ไม่ได้เหมือนเฉินเฟิงแบบนี้ แค่ทำท่าที่คีบคุกกี้มันง่ายจนบีบกระดูกแตกได้อย่างง่ายดาย
“แก... แกเป็นใครกันแน่?!”
ท่ามกลางความหวาดกลัว ภายใต้จิตสำนึกของคำถามของหวังเปียว
ตอนแรก เฉินเฟิงกับหลี่เล่อขึ้นรถมาด้วยอาการเชื่อฟัง เพราะเขาคิดว่าเฉินเฟิงคงสติฟั่นเฟือน
ทว่า ตอนนี้ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้นอีกแล้ว
เขามั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ก่อนที่จะขึ้นรถ เฉินเฟิงสามารถจัดการเขาได้อยู่หมัด
ที่เฉินเฟิงไม่ทำอย่างนั้น ก็ต้องมีเหตุผลอื่น
“ฉันเป็นใครเหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มถากถาง จากนั้นก็มองมาทางหวังเปียวเล็กน้อย “ฉันคือคนที่แกไม่สามารถทำให้ผิดใจได้”
น้ำเสียงนิ่งๆ ของหวังเปียว ถ้าเป็นคำพูดก่อนหน้าที่จะพูดกับเฉินเฟิง เขาต้องหัวเราะเยาะเฉินเฟิง
ทว่าตอนนี้...
เขาก็ไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรกับเฉินเฟิงที่พูดแบบนี้มาก่อน
เขาไม่สามารถแตะต้องเฉินเฟิงได้ ส่วนหวู่เหวินโป๋ อย่าพูดเลย
ถึงแม้ว่าบิดาของเขาคือหวู่เหวินเฉิงยิง แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเฟิงที่บ้าดีเดือดเกินต้านทานคนนี้ หวู่เหวินเฉิงยิง ก็แค่ศพที่เดินได้เท่านั้นเอง
“เอื้อก”
หวังเปียวกลืนน้ำลายลงคอ เขาเตรียมอ้าปาก เหมือนจะขอชีวิต
ทันใดนั้น เฉินเฟิงก็ยิ้มให้เล็กน้อย “วางใจได้เลย แกไม่ตายหรอก อยากน้อยก็ยังไม่ตาย”
“ถ้าแกยังทำหูทวนลมกับคำพูดของฉัน งั้นฉันก็ไม่สนใจอาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้”
“ไม่หรอก ไม่หรอก!” สีหน้าของหวังเปียวยินดี ศีรษะเหมือนกลองที่สั่นไปมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เขามั่นใจมากกว่า เฉินเฟิงไม่ได้โกหกเขา
เฉินเฟิงโหดร้ายเช่นนี้ ไม่จำเป็นต้องหลอกเขา
ถ้าเฉินเฟิงต้องการฆ่าเขา แค่ลงมือ คงไม่ต้องมาพูดให้เสียน้ำลายกับเขามากมายถึงเพียงนี้หรอก
“แกไม่ต้องเครียด ขับรถดีๆ เอาฉันไปส่งสถานที่ที่หวู่เหวินโป๋บอกให้ไปเมื่อครู่นี้ ฉันจะไม่ฆ่าแก” เฉินเฟิงเบนสายตาไปทางคนขับที่อยู่ด้านหน้ารถ
“ครับ...ครับ...”
เมื่อได้รับคำยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว คนขับรถที่เหงื่อไหลไคลย้อยไปทั้งศีรษะ ในที่สุดก็โล่งใจไปได้
เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เฉินเฟิงก็หลับตาลง จากนั้นก็กลับมานั่งสบายอกสบายใจบนเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง
“พี่เฟิง...”
หลี่เล่อกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เขาอยากจะพูดว่า ในมือของหวังเปียว ยังมีปืนอยู่ ปืนกระบอกนี้ เฉินเฟิงยังไม่ได้เก็บ
ถึงแม้ว่าหวังเปียวมือจะขาดไปหนึ่งข้าง แต่ก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าจะใช้อีกมือหนึ่งยิงปืนได้นี่
“วางใจได้เลย เขาไม่ยิงหรอก” ราวกับรู้ว่าในใจของหลี่เล่อกำลังคิดอะไรอยู่ เฉินเฟิงยิ้มให้แล้วเอ่ยปากพูด
สามารถมองออกได้ว่า หวังเปียวเป็นคนฉลาด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...