ลูกเขยมังกร นิยาย บท 473
บทที่ 473 การเปลี่ยนแปลงของหวู่เหวินโป๋
จัมโบ้เก๋อ!
ชื่อร้านเขียนตวัดอย่างสวยงามบนแผ่นป้ายสีทองดูอลังการ
ต่อให้คนที่ไม่รู้เรื่องการเขียนพู่กันก็ดูออกได้ไม่ยากว่า คนที่เขียนตัวหนังสือสามตัวนี้ออกมาจะต้องเป็นอาจารย์มีชื่อแน่
จัมโบ้เก๋อร้านนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นร้านขายของเก่าที่ดูมีระดับที่สุดในถนนสายนี้
ต่อให้ยืนดูจากข้างนอก เฉินเฟิงยังรู้สึกได้ถึงออร่าและนัยอันลึกซึ้งของมัน
หวังว่าในจัมโบ้เก๋อจะมีของที่ตัวเองอยากได้ซะทีนะ เฉินเฟิงหรี่ตามอง ก่อนเดินก้าวเท้าไปที่จัมโบ้เก๋อ
แต่พอเขาเดินถึงหน้าประตู กลับโดนมือใหญ่มือหนึ่งกันไว้
“กรุณาหยุดก่อนครับ”
ชายหนุ่มวัยกลางคนสีหน้าเย็นชาตัวแข็งทื่อใส่ชุดรัดแน่นสีดำยืนขวางหน้าประตู เขามองเฉินเฟิงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เฉินเฟิงคิ้วกระตุกเล็กน้อย บนตัวผู้ชายวัยกลางคนคนนี้...มีรังสีของจอมยุทธ์อยู่?
แถม... ระดับดูไม่น้อยเลย
“ทำไมห้ามเข้าไปล่ะครับ?” เฉินเฟิงหรี่ตาถาม ผู้ชายวัยกลางคนคนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนของจัมโบ้เก๋อ เขาเหมือนเป็นการ์ดของคุณชายตระกูลสูงมากกว่า
“เพราะคุณหนูและคุณชายบ้านผมอยู่ด้านใน พวกเขาออกมาก่อน คุณถึงจะเข้าไปได้ครับ” ผู้ชายวัยกลางคนพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงเรียบนั้นกลับแฝงคำสั่งให้ปฏิบัติตามอย่างไม่มีเงื่อนไขไว้
“ถ้าผมจะเข้าไปให้ได้ล่ะ?” เฉินเฟิงถามเสียงเรียบ
ผู้ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเย็นชาทันที: “คุณจะลองดูก็ได้!”
“เหอะเหอะ”
เฉินเฟิงยิ้มเหอะๆ ตั้งท่าจะเดินเข้าไป
พอเห็นเฉินเฟิงทำท่าจะพุ่งเข้าไปจริงๆ สีหน้าจอมยุทธ์วัยกลางคนเย็นฉับพลัน เขาแค่นเสียงหึ มือใหญ่ที่ยื่นมาเบื้องหน้าเบี่ยงข้างเป็นเชิงขวาง เตรียมฟันลงไปที่หน้าอกเฉินเฟิง
ฝ่ามือนี้เขาใช้แรงไม่ถึงหนึ่งในสิบ
แต่ถึงจะเป็นแรงไม่ถึงหนึ่งใส่สิบ แต่ถ้าฟันลงไปที่ตัวคนธรรมดา อย่างน้อยก็ทำคนๆนั้นกระดูกหน้าอกหักได้
จอมยุทธ์วัยกลางคนยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาฟันฝ่ามือนี้ลงไป อย่างน้อยก็ทำเฉินเฟิงกระอักเลือดกระเด็นออกไปแน่
ความคิดยังไม่ทันจบ ฝ่ามือก็ฟาดลงไปที่หน้าอกเฉินเฟิง
แต่กลับไม่มีภาพที่คาดว่าจะเห็นเฉินเฟิงกระอักเลือดลอยกระเด็นไปให้เห็น เขากลับเห็นแค่เฉินเฟิงเดินช้าๆเข้าไปในจัมโบ้เก๋ออย่างสบายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ยิ้มเย็นมุมปากของจอมยุทธ์วัยกลางคนแข็งค้าง แววตาฉายแววเหลือเชื่อออกมา
เขารู้สึกได้ว่า ในตอนที่ฝ่ามือเขาฟาดลงไปที่ตัวเฉินเฟิง มันเหมือนไปทำให้เฉินเฟิงคันยุบยิบ และไม่ได้สร้างปัญหาอย่างอื่นให้เฉินเฟิงเลย
นี่มัน...
ในตอนที่จอมยุทธ์วัยกลางคนกำลังครุ่นคิดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เฉินเฟิงก็ก้าวเท้าเข้าไปในจัมโบ๋เก๋อแล้ว
ตอนนี้ในจัมโบ้เก๋อที่ใหญ่โตมีคนไม่เท่าไหร่ นอกจากพนักงานไม่กี่คนแล้ว ก็ไม่มีแขกคนอื่นอีก
พนักงานมองเฉินเฟิงอย่างฉงน ไม่เข้าใจว่าเฉินเฟิงฝ่าด่านจอมยุทธ์วัยกลางคนเข้ามาได้ยังไง
“คุณผู้ชายครับ สนใจสินค้าอะไรหรอครับ?”
มีพนักงานเข้ามาทัก
หญิงสาวที่ชื่อหวู่เหวินเชี่ยนใส่กระโปรงยาวสีฟ้าน้ำทะเล ร่างสูงโปร่ง ดูแล้วน่าจะราวหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตรได้
ใบหน้าดูคล้ายคลึงกับหวู่เหวินโป๋ ดูบุคลิกเป็นพี่สาว
แต่พอดูดีๆ กลับดูเด็กอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่เฉินเฟิงไม่ได้โฟกัสที่หน้าตาของหวู่เหวินเชี่ยน สิ่งที่ดึงดูดสายตาเฉินเฟิงคือ กระบี่ยาวที่พาดที่หลังของหวู่เหวินเชี่ยน ต่อให้อยู่ในฝัก แต่เฉินเฟิงก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตของกระบี่
เห็นได้ชัดว่า กระบี่ที่หวู่เหวินเชี่ยนพาดหลังไว้ไม่ใช่ของเล่น
แต่เป็นกระบี่เทพที่เคยผ่านการดื่มเลือดฆ่าคนมาแล้วจริงๆ!
หวู่เหวินโป๋ไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแปลงในแววตาของเฉินเฟิง เขายังคงเดินหน้าแนะนำต่อไป
“พี่ฮะ นี่พี่เฟิง ที่ผมเคยเล่าให้พี่ฟังไง...”
“พี่เฟิง?” พอได้ยินสองคำนี้ หวู่เหวินเชี่ยนอึ้งก่อน และสีหน้าเย็นชาลงทันที: “นายคือไอ้เลวที่ตบน้องชายฉันงั้นหรอ?”
หวู่เหวินเชี่ยนมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา ถ้าเธอจำไม่ผิด คนที่ทำร้ายหวู่เหวินโป๋ชื่อพี่เฟิง เจ้านั่นมีชื่อเต็มว่าเฉินเฟิง เป็นลูกหลานตระกูลเฉิน
พอเห็นหวู่เหวินเชี่ยนทำท่าจะหาเรื่องเฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋ร้อนรนขึ้นมาทันที เขารีบอธิบายว่า: “เรื่องผมกับพี่เฟิงน่ะมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนกัน...”
“ผ่านไปแล้ว?!” หวู่เหวินเชี่ยนคิ้วขมวดแน่น มองหวู่เหวินโป๋อย่างโมโห: “เขาตบนายซะขนาดนั้น นายบอกง่ายๆแค่มันผ่านไปแล้วเนี่ยนะ?”
เฉินเฟิงยิ้มบาง เขาไม่คิดเลยว่า หวู่เหวินเชี่ยนคนนี้ดูเรียบร้อย แต่กลับเจ้าอารมณ์ขนาดนี้ คุยไม่ถูกคอกันก็ระเบิดลงแล้ว
“พี่ ผมกับพี่เฟิงน่ะเรียกว่าไม่ทะเลาะไม่รู้จักกัน อีกอย่างที่ผมโดนตบมันก็สมควรแล้ว ผมเป็นฝ่ายผิดก่อนนะ”
หวู่เหวินโป๋ยืดคออธิบายร่ายยาว สำหรับเฉินเฟิงแล้วตอนนี้เขานับถือจากใจจริงเลย นอกจากฐานะลูกหลานตระกูลเฉินของเฉินเฟิงแล้ว ยังมีฝีมือร้ายกาจของเฉินเฟิงอีก ปืนสองกระบอกกลายเป็นก้อนขยะในเวลาแค่เสี้ยววินาทีที่อยู่ในมือเฉินเฟิง นี่มันยอดมนุษย์แล้วชัดๆ
“นาย...” ดวงตางามของหวู่เหวินเชี่ยนแทบลุกเป็นไฟ เธอไม่คิดเลยว่า น้องชายที่ไม่กล้าฟ้าไม่กลัวดินมาตลอด กลับโดนคนจัดการซะอยู่หมัดแบบนี้ ขนาดตัวเธอจะช่วยเรียกร้องไห้ เขายังไม่กล้าเลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...