ลูกเขยมังกร นิยาย บท 472
บทที่ 472 เลือกของขวัญวันเกิด
“งั้น...อย่าพึ่งพูดดีกว่า” เสี้ยเมิ่งเหยาชะงักก่อนพูด พรุ่งนี้เป็นงานวันเกิดคุณตา เรื่องเธอหย่ากับเฉินเฟิง ต่อให้จะบอกคุณตา ก็ต้องรอให้ผ่านงานเลี้ยงวันเกิดไปก่อน
“ไม่พูด...ไม่ได้มั้ง” หลินหลันมีสีหน้าลำบากใจ “ลูกน่าจะเข้าใจว่า ที่ครั้งนี้คุณตาลูกยอมใจอ่อน ไม่เพียงเพราะลูกนะ...”
“เพื่อเฉินเฟิงด้วย คุณตาลูกอยากเจอเฉินเฟิงสักครั้ง เขาอยากรู้ว่า ลูกเขยที่บ้านเราหามานี่เป็นคนยังไงกันแน่ เขาอยากดูให้แน่ใจว่าเฉินเฟิงจะให้ความสุขลูกได้จริงไหม”
“ดังนั้นงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ เฉินเฟิงต้องไปด้วย”
หลินหลันพูดอย่างระมัดระวังระหว่างที่มองเสี้ยเมิ่งเหยาไปด้วย เธอไม่ได้ใส่สีตีไข่ในประโยคนี้เลย ที่คุณตาหลินยอมใจอ่อนนี่ มีเหตุผลครึ่งหนึ่งคือเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา แต่อีกครึ่งคือเพื่อเฉินเฟิง
คุณตาหลินอยากทดสอบเฉินเฟิงดูสักหน่อย ดูว่าเฉินเฟิงจะให้ความสุขหลานสาวเขาได้ไหม
เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว สิ่งที่หลินหลันคิดได้ เธอเองก็คิดได้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงในตอนนี้...
“หรือไม่ ลูกโทรหาเฉินเฟิงดู ให้พรุ่งนี้เขาไปเป็นเพื่อนลูก ตอนนี้ในหมู่คนตระกูลหลิน มีแค่น้ารองคนเดียวที่รู้ว่าลูกหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว คนอื่นไม่มีใครรู้กันเลย ทางด้านน้ารอง แม่กำชับพวกเขาไว้แล้วว่าห้ามบอกใครเด็ดขาด”
“ดังนั้นพรุ่งนี้แค่ลูกพาเฉินเฟิงไป ก็จะไม่มีใครรู้ว่าพวกลูกหย่ากันแล้ว” หลินหลันพูดอย่างมั่นใจเต็มอก ที่จริงคำนี้ต่างหากเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเธอในวันนี้
งานวันเกิดคุณตาหลินน่ะไปไม่ไปมันไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ สามารถเป็นโอกาสดีให้เฉินเฟิงคืนดีกับเสี้ยเมิ่งเหยาได้
งานเลี้ยงวันเกิดพรุ่งนี้ ขอเพียงเฉินเฟิงไป เธอก็จะมีหนทางกล่อมให้เฉินเฟิงคืนดีกับเสี้ยเมิ่งเหยา
“หนูคิดดูก่อนละกัน” เสี้ยเมิ่งเหยานวดขมับอย่างเหนื่อยใจ ต้องยอมรับจริงๆว่า สิ่งที่หลินหลันพูดเป็นทางเดียวในตอนนี้ที่จะไม่ทำให้คุณตาหลินโกรธ
ขอแค่พรุ่งนี้เธอพาเฉินเฟิงไป ให้คุณตาได้เจอเฉินเฟิง งั้นเรื่องไม่พอใจระหว่างตระกูลเสี้ยกับคุณตาหลินก่อนหน้านี้ก็จะถือว่าหายกัน
เพียงแต่ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงในตอนนี้...
“เมิ่งเหยา เรื่องนี้ให้แม่จัดการเถอะ พรุ่งนี้แม่จะพาเฉินเฟิงไปไห้ได้แน่นอน” เหมือนมองออกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาลำบากใจ หลินหลันเลยเอ่ยปากขึ้น
เสี้ยเมิ่งเหยาถอนหายใจไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอเท่ากับเห็นด้วยกับหลินหลันทางอ้อม
ตอนบ่ายเฉินเฟิงได้เจอหลินหลันที่หน้าบริษัทอีกครั้ง
พอเจอ หลินหลันก็วิ่งเข้าหาเขาอย่างดีใจ
“เลิกงานแล้วหรอ?” หลินหลันถามอย่างเป็นกันเอง
“อืม” เฉินเฟิงรับคำเสียงเบา ความเป็นกันเองของหลินหลันที่มีกะทันหันนี่เขาไม่ชินเอาซะเลย
“คืออย่างนี้นะ เฉินเฟิง พรุ่งนี้คุณตาของเมิ่งเหยาจะจัดงานวันเกิดที่โรงแรมจินหม่า แม่อยากให้เราไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยาหน่อย” หลินหลันพูดเปิดอกเลย
“คุณตาของเมิ่งเหยา?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว สำหรับคุณตาของเมิ่งเหยาที่หลินหลันว่า เขาจำไม่ค่อยได้ สิ่งเดียวที่จำได้คือ ตอนไปเยี่ยมคุณตาคนนี้กับเสี้ยเว่ยกั๋วเมื่อสองปีก่อนโดนขับไล่ออกมา ไม่ได้เจอตัวเลยสักนิด
“อืม พ่อของแม่เอง หลินเซียวเสียน” หลินหลันไม่ถือว่า เธอพูดชื่อพ่อตัวเองออกมาเลย
“ทำไมถึงจะให้ผมไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยา? คุณตาเขา...อยากเจอผม?” เฉินเฟิงถาม สำหรับหลินเซียวเสียน เขาไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากมาย ถึงเขาจะไม่เคยเจอคุณตาหลินมาก่อน แต่ได้ยินจากปากเสี้ยเว่ยกั๋วว่า เมื่อก่อนคุณตาหลินรักเสี้ยเมิ่งเหยามาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...