ลูกเขยมังกร นิยาย บท 472

บทที่ 472 เลือกของขวัญวันเกิด

“งั้น...อย่าพึ่งพูดดีกว่า” เสี้ยเมิ่งเหยาชะงักก่อนพูด พรุ่งนี้เป็นงานวันเกิดคุณตา เรื่องเธอหย่ากับเฉินเฟิง ต่อให้จะบอกคุณตา ก็ต้องรอให้ผ่านงานเลี้ยงวันเกิดไปก่อน

“ไม่พูด...ไม่ได้มั้ง” หลินหลันมีสีหน้าลำบากใจ “ลูกน่าจะเข้าใจว่า ที่ครั้งนี้คุณตาลูกยอมใจอ่อน ไม่เพียงเพราะลูกนะ...”

“เพื่อเฉินเฟิงด้วย คุณตาลูกอยากเจอเฉินเฟิงสักครั้ง เขาอยากรู้ว่า ลูกเขยที่บ้านเราหามานี่เป็นคนยังไงกันแน่ เขาอยากดูให้แน่ใจว่าเฉินเฟิงจะให้ความสุขลูกได้จริงไหม”

“ดังนั้นงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ เฉินเฟิงต้องไปด้วย”

หลินหลันพูดอย่างระมัดระวังระหว่างที่มองเสี้ยเมิ่งเหยาไปด้วย เธอไม่ได้ใส่สีตีไข่ในประโยคนี้เลย ที่คุณตาหลินยอมใจอ่อนนี่ มีเหตุผลครึ่งหนึ่งคือเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา แต่อีกครึ่งคือเพื่อเฉินเฟิง

คุณตาหลินอยากทดสอบเฉินเฟิงดูสักหน่อย ดูว่าเฉินเฟิงจะให้ความสุขหลานสาวเขาได้ไหม

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว สิ่งที่หลินหลันคิดได้ เธอเองก็คิดได้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงในตอนนี้...

“หรือไม่ ลูกโทรหาเฉินเฟิงดู ให้พรุ่งนี้เขาไปเป็นเพื่อนลูก ตอนนี้ในหมู่คนตระกูลหลิน มีแค่น้ารองคนเดียวที่รู้ว่าลูกหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว คนอื่นไม่มีใครรู้กันเลย ทางด้านน้ารอง แม่กำชับพวกเขาไว้แล้วว่าห้ามบอกใครเด็ดขาด”

“ดังนั้นพรุ่งนี้แค่ลูกพาเฉินเฟิงไป ก็จะไม่มีใครรู้ว่าพวกลูกหย่ากันแล้ว” หลินหลันพูดอย่างมั่นใจเต็มอก ที่จริงคำนี้ต่างหากเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเธอในวันนี้

งานวันเกิดคุณตาหลินน่ะไปไม่ไปมันไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ สามารถเป็นโอกาสดีให้เฉินเฟิงคืนดีกับเสี้ยเมิ่งเหยาได้

งานเลี้ยงวันเกิดพรุ่งนี้ ขอเพียงเฉินเฟิงไป เธอก็จะมีหนทางกล่อมให้เฉินเฟิงคืนดีกับเสี้ยเมิ่งเหยา

“หนูคิดดูก่อนละกัน” เสี้ยเมิ่งเหยานวดขมับอย่างเหนื่อยใจ ต้องยอมรับจริงๆว่า สิ่งที่หลินหลันพูดเป็นทางเดียวในตอนนี้ที่จะไม่ทำให้คุณตาหลินโกรธ

ขอแค่พรุ่งนี้เธอพาเฉินเฟิงไป ให้คุณตาได้เจอเฉินเฟิง งั้นเรื่องไม่พอใจระหว่างตระกูลเสี้ยกับคุณตาหลินก่อนหน้านี้ก็จะถือว่าหายกัน

เพียงแต่ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงในตอนนี้...

“เมิ่งเหยา เรื่องนี้ให้แม่จัดการเถอะ พรุ่งนี้แม่จะพาเฉินเฟิงไปไห้ได้แน่นอน” เหมือนมองออกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาลำบากใจ หลินหลันเลยเอ่ยปากขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาถอนหายใจไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทางแบบนี้ของเธอเท่ากับเห็นด้วยกับหลินหลันทางอ้อม

ตอนบ่ายเฉินเฟิงได้เจอหลินหลันที่หน้าบริษัทอีกครั้ง

พอเจอ หลินหลันก็วิ่งเข้าหาเขาอย่างดีใจ

“เลิกงานแล้วหรอ?” หลินหลันถามอย่างเป็นกันเอง

“อืม” เฉินเฟิงรับคำเสียงเบา ความเป็นกันเองของหลินหลันที่มีกะทันหันนี่เขาไม่ชินเอาซะเลย

“คืออย่างนี้นะ เฉินเฟิง พรุ่งนี้คุณตาของเมิ่งเหยาจะจัดงานวันเกิดที่โรงแรมจินหม่า แม่อยากให้เราไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยาหน่อย” หลินหลันพูดเปิดอกเลย

“คุณตาของเมิ่งเหยา?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว สำหรับคุณตาของเมิ่งเหยาที่หลินหลันว่า เขาจำไม่ค่อยได้ สิ่งเดียวที่จำได้คือ ตอนไปเยี่ยมคุณตาคนนี้กับเสี้ยเว่ยกั๋วเมื่อสองปีก่อนโดนขับไล่ออกมา ไม่ได้เจอตัวเลยสักนิด

“อืม พ่อของแม่เอง หลินเซียวเสียน” หลินหลันไม่ถือว่า เธอพูดชื่อพ่อตัวเองออกมาเลย

“ทำไมถึงจะให้ผมไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยา? คุณตาเขา...อยากเจอผม?” เฉินเฟิงถาม สำหรับหลินเซียวเสียน เขาไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากมาย ถึงเขาจะไม่เคยเจอคุณตาหลินมาก่อน แต่ได้ยินจากปากเสี้ยเว่ยกั๋วว่า เมื่อก่อนคุณตาหลินรักเสี้ยเมิ่งเหยามาก

เขาต้องมาเลือกซื้อของขวัญให้หลินเซียวเสียน

ครั้งนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของหลินเซียนเสียน คนใหญ่คนโตของตระกูลหลินต้องไปกันครบแน่

เขากับเสี้ยเมิ่งเหยาในฐานะลูกหลานไปร่วมอวยพรวันเกิดให้ผู้ใหญ่ จะไปมือเปล่าไม่ได้หรอก

ดังนั้นต้องหาของขวัญไปด้วย

ส่วนจะเป็นของขวัญอะไรนั้น เฉินเฟิงคิดไว้ในใจแล้ว อันดับแรก ของขวัญห้ามราคาแพงมาก ถ้าแพงมากเกินไป จะดูเกินหน้าเกินตาคนอื่นในตระกูลหลิน และยังไม่เหมาะกับฐานะลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียอย่างเขาด้วย

แต่จะราคาถูกมากไปก็ไม่ได้ ถ้าของขวัญราคาถูกมากไป คงส่งผลกระทบต่อทัศนคติของคุณตาหลินที่มีต่อเขาแน่ คนอื่นในตระกูลหลินก็จะดูถูกเขา สุดท้ายคนที่จะขายหน้าที่สุดคือเสี้ยเมิ่งเหยา

ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือ เลือกของขวัญที่ดูดีและถูกใจคุณตาหลินไปมอบให้ในงานวันเกิดนี่แหละ

พอเอารถไปจอดที่จอดรถหน้าตลาดของเก่า เฉินเฟิงก็ลงจากรถ เดินเข้าไปในซอยของเก่า

ถึงในใจจะพอคิดไว้คร่าวๆแล้ว แต่จะให้อะไรดีนั้นเฉินเฟิงเองก็ยังไม่มีไอเดียเลย

สำหรับหลินเซียวเสียน เฉินเฟิงไม่ค่อยรู้จักเขาเท่าไหร่ เขาไม่รู้ว่าปกติคุณตาหลินมีความชอบอะไร สิ่งเดียวที่เขารู้คือ คุณตาหลินเป็นนักธุรกิจ และยังสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยมือเปล่าด้วย

คนแบบนี้จะชอบอะไรนะ เฉินเฟิงไม่มีไอเดียเลย เลยทำให้เข้าไปหลายร้านแล้วยังไม่ได้อะไรติดมือมาเลย

เขาถอนหายใจยาว และเบนสายตาไปที่ห้างเล็กประมาณสามชั้นที่สูงราวสิบเมตร