ลูกเขยมังกร นิยาย บท 491

บทที่ 491 แม่สาวคนนี้...เกรดพรีเมี่ยม

“หลันหลัน พูดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เสี่ยวเฟิงเองก็คอยแอบช่วยบ้านเราหลายเรื่อง คุณไม่ใช่ไม่รู้ ต่อให้เขามีความแค้นกับตระกูลเฉิน คุณก็จะลืมความดีความชอบของเขาแบบนี้เลยไม่ได้” เสี้ยเว่ยกั๋วพูดอย่างจริงจัง ถ้าเฉินเฟิงเป็นคนตระกูลเฉินจริงๆ งั้นเรื่องแปลกประหลาดมากมายที่ผ่านมา วันนี้ก็ได้คำตอบละ โครงการยู่ฉวนรีสอร์ท ยังมีคฤหาสน์ที่เสิ่นหงชังยกให้อีก...เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินเฟิงคอยแอบช่วยอยู่เบื้องหลังทั้งนั้น

“ความดีความชอบ? พวกเราเกือบโดนคนตระกูลเฉินฆ่าล้างบางก็เป็นเพราะเขา ทำไมคุณไม่พูดบ้างล่ะ?” หลินหลันพูดเสียงสูง ต่อให้เป็นตอนนี้ พอนึกถึงการกระทำของเฉินอิงโรวันนั้น เธอยังกลัวๆอยู่เลย

วันนั้นเฉินอิงโรคิดจะฆ่าพวกเธอจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงไปถึงทันเวลาพอดี พวกเธอทั้งบ้านคงได้ตายคามือเฉินอิงโรจริงๆ

“หลันหลัน บางเรื่องจะคิดแบบนี้ไม่ได้ เสี่ยวเฟิงเขาพาอันตรายมาให้พวกเราไม่น้อยก็จริง แต่ความร่ำรวยมั่งมีของบ้านเราในตอนนี้เสี่ยวเฟิงเป็นคนเอามาให้เหมือนกัน รวมทั้งตำแหน่งประธานบริษัทตอนนี้ของเมิ่งเหยาด้วย เฉินเฟิงให้มา พวกนี้คุณต้องคิดไหมล่ะ?” เสี้ยเว่ยกั๋วบอก ก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ตกว่า ทำไมจู่ๆเสี้ยเมิ่งเหยาก็ได้เป็นประธานบริษัทผลิตยาข้ามชาติแบบนั้น ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เฉินเฟิงเป็นคนจัดการนี่เอง

“เหอะ เรื่องพวกนี้เขาควรจะให้พวกเราอยู่แล้วนี่” หลินหลันแค่นเสียงหึ “อีกอย่างฉันว่านะ เขายังให้น้อยไปด้วยซ้ำ อย่างน้อยเขาน่าจะให้บ้านเราซักหมื่นล้าน”

“หมื่นล้าน!”

พอได้ยินหลินหลันพูดแบบนี้ เสี้ยเว่ยกั๋วแทบมองบน หลินหลันนี่กล้าพูดนะ เห็นเงินเป็นกระดาษเช็ดก้นหรือยังไง เอ่ยปากทีก็ขอหมื่นล้านเลย

“ช่างเถอะ ไม่เอาเงินเขาหมื่นล้านหรอก ตอนนี้ฉันอยากขอเขาเรื่องเดียว ไปให้ห่างบ้านพวกเราไกลหน่อยก็พอ โดยเฉพาะเมิ่งเหยา ฉันไม่อยากให้เขามายุ่งเกี่ยวกับเมิ่งเหยาอีก” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา ในเมื่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว งั้นเธอก็จะไม่พูดเรื่องกลับมาแต่งงานกันใหม่อีก เธอน่าจะคิดๆมากกว่าว่า จะทำยังไงถึงจะตัดขาดกับเฉินเฟิงได้

“หลันหลัน ถ้าตระกูลเฉินมีคนจะตามฆ่าเสี่ยวเฟิงจริงๆ งั้นตอนนี้เป็นเวลาที่เสี่ยวเฟิงต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด ตอนนี้สิ่งที่พวกเราควรทำคือช่วยเสี่ยวเฟิง ไม่ใช่ตัดขาดสัมพันธ์กับเสี่ยวเฟิงนะ” เสี้ยเว่ยกั๋วพยายามเตือนอย่างจริงจัง

หลินหลันน่ะมองโลกในความจริงเสมอ เขาไม่แปลกใจที่หลินหลันตัดสินใจแบบนี้ เพียงแต่ว่าเขารับไม่ค่อยได้ที่หลินหลันจะทำกับเฉินเฟิงแบบนี้

“ช่วยเขา? เอาอะไรไปช่วยล่ะ?” หลินหลันมองค้อนเสี้ยเว่ยกั๋วน้อยๆ

“เสี้ยเว่ยกั๋ว คุณแก่เลอะเลือนหรือเปล่า? คนที่จะฆ่าเฉินเฟิงน่ะไม่ใช่คนธรรมดานะ แต่เป็นตระกูลเฉินแห่งยันเจียง! คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กในสายตาตระกูลเฉินแห่งยันเจียงเลยนะ ตระกูลเฉินอยากบีบพวกเราให้ตาย ไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ สั่งการลงมาคำเดียวก็มีคนมากมายจะมาฆ่าเราแล้ว”

“เหอะ จะช่วยเฉินเฟิง? ฉันว่าคุณคิดให้ดีว่าจะทำยังไงให้พวกเรารอดดีกว่า” หลินหลันแค่นเสียงหยัน

เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจยาวไม่ได้พูดอะไร ด้านหนึ่งเพราะหลินหลันพูดมีเหตุผล อีกด้านหนึ่งเป็นเพราะพูดกับหลินหลันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ หลินหลันไม่ฟังคำเขาเลย

“อยากกินอะไรหรอ?” หลังออกมาจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงเบนสายตาไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ตั้งแต่ออกจากชางโจวมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่กับเสี้ยเมิ่งเหยาสองต่อสอง

เสี้ยเมิ่งเหยามองเฉินเฟิงอย่างลังเล และพูดเสียงเบาว่า: “อะไรก็ได้”

อะไรก็ได้...

เฉินเฟิงหน่ายใจ ว่าแล้วต้องตอบแบบนี้

ถึงปากเสี้ยเมิ่งเหยาจะบอกอะไรก็ได้ แต่เฉินเฟิงก็ยังตั้งใจเลือกร้านอาหารอย่างดี สุดท้ายเลือกร้านอาหารเป็นร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่งทางตอนตะวันตกของเมือง สาเหตุที่เลือกจองที่นี่เพราะของหวานที่นี่ไม่เลวเลย แถมเสี้ยเมิ่งเหยาก็ชอบทานของหวานซะด้วย

ครึ่งชม.ผ่านไป เฉินเฟิงขับรถมาถึงร้านอาหารตะวันตกที่ชื่อว่า ทะเลอีเจียน

เนื่องจากเป็นดินเนอร์สุดหรู ทำให้ด้านนอกร้านอาหารตะวันตกทะเลอีเจียนจอดรถหรูเต็มไปหมด

เขาหาที่จอดรถ พอจอดรถเสร็จ เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาลงจากรถพร้อมกัน และเดินเข้าไปในร้านอาหาร

พอก้าวเข้าไปก็มีผู้ชายวัยกลางคนแต่งกายด้วยชุดสูทสไตล์ผู้จัดการก้าวเท้ายาวเข้ามา สายตาผู้ชายวัยกลางคนคนั้นชะงักหยุดที่เสี้ยเมิ่งเหยาชั่วครู่ ก่อนหันมายิ้มถามเฉินเฟิงว่า: