ลูกเขยมังกร นิยาย บท 517

บทที่ 517 การเดิมพันประลองฝีมือได้เริ่มขึ้นแล้ว

เดิมทีเขายังคิดว่า การเดิมพันประลองฝีมือในครั้งนี้ จะสามารถหาช่องโหว่ ในการทำให้จอมยุทธ์ทางฝั่งของญี่ปุ่นพ่ายแพ้ไปสักหนึ่งสอนคน ต่อไปจะได้กลับไปอยู่ในสำนักสิงอี้ เขาจะได้ไปโม้ต่อถึงความเก่งกาจของตนเองได้ แต่ไม่คิดเลยว่า เริ่มต้นก็มาเจอกับจายเถิงจวั่นจู้เข้าให้ เขาเป็นถึงนักแข่งขันระดับสูงตัวฉกาจของสมาคมการค้าเชียสุ่ย

ฉู่ยี่เฟยได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ฉี่ซิง ตัวฉลากก็ได้ส่งคืนไปแล้ว แทบไม่มีทางในการเปลี่ยนได้เลย...”

“แต่แกก็อย่ากดดันเกินไป เดี๋ยวขึ้นไปบนเวทีแล้ว ทำได้แค่ขุดความสามารถของตนเองออกมา ทำให้พลังและกำลังภายในของจายเถิงจวั่นจู้เสียพลังไปส่วนหนึ่ง ในการสู้กันครั้งนี้ ก็ถือว่าแกก็ชนะแล้ว”

คำพูดของฉู่ยี่เฟยเป็นการปลอบประโลมได้ดีทีเดียว หูฉี่ซิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจายเถิงจวั่นจู้ เพราะนี่มันเป็นเรื่องตามความจริง ดังนั้น หูฉี่ซิงต้องใช้ประโยชน์ในการทำให้พลังของจายเถิงจวั่นจู้ลดน้อยถึงถือว่ามีประโยชน์สูงสุดแล้ว

ทางที่ดีที่สุดคือทำให้เขาเสียพลังงานมากที่สุด หลังจากที่จายเถิงจวั่นจู้ชนะหูฉี่ซิงแล้ว ก็ให้ลงจากเวทีทัน จากนั้นก็ให้จอมยุทธ์หมายเลข 2 ของสมาคมการค้าเชียสุ่ยขึ้นเวทีเพื่อทำการแข่งขันต่อไป

แน่นอนว่า นี่เป็นเหตุการณ์ที่คิดเองที่ดีที่สุดแล้ว

ส่วนผลลัพธ์ที่ยอดแย่นั้นคือจายเถิงจวั่นจู้ไม่ได้เสียพลังหลังจากที่ชนะหูฉี่ซิง แต่ยังคงต้อนรับจอมยุทธ์ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 2 อยู่

จอมยุทธ์หมายเลย 2 ของทางสมาคมการค้าจงไห่นั้นเป็นศิษย์น้องบู๊ตั๊ง คนคนนี้ความสามารถนั้นเก่งกล้ากว่าหูฉี่ซิงอยู่นิดหน่อย แต่ความเก่งก็อยู่ในขีดจำกัดเช่นกัน

ถ้าจายเถิงจวั่นจู้ไม่หมดแรงแถมสามารถใช้พลังในการสู้หูฉี่ซิงได้สำเร็จ งั้นสถานการณ์ที่จอมยุทธ์บู๊ตั๊งคนนั้นจะขึ้นเวทีไปต่อสู้กับจายเถิงจวั่นจู้ เกรงว่าก็คงจะแพ้ราบคาบเช่นกัน

ถ้าเป็นแบบนี้ ทางสมาคมจงไห่ก็คงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ

“ได้ ตอนบ่ายฉันจะพยายามให้ดีที่สุด” หูฉี่ซิงกัดฟันพูด ฉู่ยี่เฟยซะหมดเปลือกซะขนาดนี้ งั้นการประลองฝีมือในตอนบ่าย เขาก็สู้สุดชีวิตเท่านั้น ถึงจะแพ้ เขาก็แพ้ได้อย่างสวยงาม

เพราะว่าเวลาตลอดการแข่งขันนั้นเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา อยู่ท่ามกลางความไม่แน่นอน ดังนั้นทุกเคยเลยไม่ได้ตกลงพูดคุยกันนาน

หลังจากที่มีการวางแผนการอย่างคร่าวๆ แล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายไปที่ห้องพักของตนเอง

ฉู่ยี่เฟยเอาวิลล่าของตนเอง ให้เฉินเฟิงได้เข้าพัก

ดังนั้นเฉินเฟิงเลยไม่จำเป็นต้องไปอยู่ด้านนอก

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

ตอนที่เฉินเฟิงกำลังเตรียมตัวเดินกลับเข้าห้องนั้น หวู่เหวินเชี่ยนก็เดินเข้ามาหา

“เราเจอกันอีกแล้วนะ” หวู่เหวินเชี่ยนยังคงแต่งตัวเหมือนเคยเฉกเช่นหลายวันก่อน กระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน และมีดาบยาวหนึ่งเล่ม คล้ายคลึงกับอัศวินสาวในยุคโบราณ

“มีธุระหรือเปล่า?” หวู่เหวินเชี่ยนจ้องตนเองตามถมึงทึง เฉินเฟิงเลยเลิกคิ้วถาม

“มี ต้องมีธุระอยู่แล้ว!”

“บัญชีที่แกมาทำร้ายน้องชายฉัน ฉันยังไม่คิดบัญชีกับแกเลย?” หวู่เหวินเชี่ยนพูดอย่างหยิ่งจองหอง

เฉินเฟิงยิ้มให้ “แล้วแกวางแผนจะคิดบัญชียังไง?”

“ฉัน...” หวู่เหวินเชี่ยนเริ่มตั้งท่าเงื้อมือ แต่รู้ทั้งรู้ว่าพลังสู้เฉินเฟิงไม่ได้ เธอก็เอาเงื้อมือลง พร้อมทั้งพูดอย่างโมโห “พอละ อาศัยที่แกอยู่ทีมเดียวกับคนอย่างฉัน ฉันจะปล่อยแกไปสักครั้ง”

“ขอบพระคุณคุณหนูหวู่เป็นอย่างสูง” เฉินเฟิงยิ้มให้

“มาขอบคุณฉันไม่ต้องหรอก การประลองฝีมือในวันมะรืนนี้แกก็แสดงผลงานให้ดีก็พอ” หวู่เหวินเชี่ยนสีหน้าไร้อารมณ์ พูดมาได้ครึ่ง ก็หยุดพูดซะงั้น” ก็ไม่แน่ บางทีก็ไม่ต้องถึงวันมะรืน พรุ่งนี้ศิษย์พี่ของฉันคนเดียวก็เป็นตัวแทนของสมาคมการค้าเชียสุ่ยจัดการกวาดเรียบ”

“หวังว่าก็เป็นแบบนั้นนะ” เฉินเฟิงยิ้มให้ ปากที่พูดถึงศิษย์พี่ของหวู่เหวินเชี่ยนนั้นย่อมหมายถึงมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนนั้น หวังเฉียน

หวังเฉียนอยู่หมายเลข 6 ก็หมายถึง เขาจะลงแข่งต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ก่อนหน้าฉันเอง

ถ้าพลังของเขาแข็งแกร่งพอตัว งั้นก็สามารถกวาดคนของสมาคมการค้าเชียสุ่ยได้