ลูกเขยมังกร นิยาย บท 518
บทที่ 518 หูฉี่ซิง แพ้ราบคาบ
เมื่อสิ้นเสียงเจ้าหน้าที่สหพันธ์บูโดแล้ว ทางทีมของสมาคมการค้าเชียสุ่ย ก็มีชายหนุ่มไว้ผมยาวเดินออกมา
ชายหนุ่มดวงตากลมโปน ท่าทางดูเย็นชา แต่แผ่รัศมีความเก่งกล้าออกมาจากร่างกาย แต่ไม่ใช่ความประมาท
จายเถิงจวั่นจู้!
เป็นผู้เข้าแข่งขันความสามารถระดับสูงของสมาคมการค้าเชียสุ่ย
“ขึ้นไปเถอะ ฉี่ซิง” จางเทียนเซอมองมาที่หูฉี่ซิงด้วยสีหน้าหนักใจ
หูฉี่ซิงเม้มปากกล้ำกลืนฝืนทน จากนั้นก็ขึ้นไปบนเวที
“ข้าน้อยมาจากสำนักสิงอี้.....”
เมื่อขึ้นบนเวทีแล้ว หูฉี่ซิงก็ทำท่าคารวะ เพื่อนเตรียมตัวจะแจ้งชื่อของตนเอง แต่ไม่คิดเลยว่า จายเถิงจวั่นจู้จะพูดตัดบททันที “อย่าบอกเลย ฉันไม่อยากจะรู้จักชื่อแมวชื่อหมาอะไร”
“แก...” หูฉี่ซิงโกรธจัด เขาไม่คิดเลยว่า จายเถิงจวั่นจู้จะมองเขาอย่างดูถูกได้ถึงเพียงนี้
เมื่อเห็นว่าหูฉี่ซิงโมโหง่ายดายมาก หลังจากวิเคราะห์ดูแล้วก็เริ่มเบื่อหน่าย เขามองมองสบตา จากนั้นก็พูดว่า “เริ่มเลย”
เมื่อสิ้นเสียงคำพูด จายเถิงจวั่นจู้ก็เริ่มขยับตัว การลงเท้าของเขารวดเร็วมาก!
ทุกคนแค่เห็นว่ามีเงาดำพุ่งไปแวบหนึ่ง
วินาทีต่อมา เงาดำมืดนี้ก็มาอยู่ตรงหน้าหูฉี่ซิงแล้ว
รูม่านตาหูฉี่ซิงหดตัวลง จิตใต้สำนึกสั่งการให้แขนทั้งสองข้างมากันตรงบริเวณหน้าอกเพื่อป้องกันตัว
แต่ยังไม่ทันเอาแขนมากั้นไว้เลย หมัดไฟของจายเถิงจวั่นจู้ก็กระแทกเข้ามาแล้ว!
“ผลัก!”
หมัดไฟของจายเถิงจวั่นจู้กระแทกเข้าบริเวณหน้าอกของหูฉี่ซิง
แรงมหาศาลที่กระแทกเข้าหา หูฉี่ซิงรู้สึกว่าตนเองเหมือนโดนรถบรรทุกที่กำลังขับเคลื่อนอยู่พุ่งเข้าชน ทั้งตัวมันควบคุมไม่ได้จนลอยกระเด็นออกไป
“ปึง”
หูฉี่ซิงชนกับมุมของเวทีอย่างรุนแรง จนกระอักเลือดออกมา
แถมจายเถิงจวั่นจู้ยังไม่คิดจะปล่อยหูฉี่ซิงเลย หลังจากกระตุกยิ้มแล้ว เขาก็หายตัว วินาทีต่อมา เขาก็มาอยู่ตรงหน้าหูฉี่ซิงแล้ว
พร้อมทั้งมองจากที่สูงลงมาที่หูฉี่ซิง จากนั้นก็ตั้งท่าตะบันหน้า!
สีหน้าของหูฉี่ซิงมีแต่ความหวาดกลัว ภายใต้กำปั้นที่กำลังจะพุ่งเข้าหานั้น เขาก็ไม่คิดอะไรอีกแล้วจนพูดออกมา “ฉันยอมแพ้!”
กำปั้นเหล็กของอันจายเถิงจวั่นจู้หยุดห่างจากสันจมูกของหูฉี่ซิงไปสามเซนติเมตรได้
มุมปากของเขากระตุกรอยยิ้มอันเย็นชา แต่ถ้าหูฉี่ซิงคิดจะพูดยอมแพ้ช้าไปครึ่งวินาทีเดียว หมัดของเขานี้ ก็คงทำลายใบหน้าของหูฉี่ซิงจนแหละละเอียด
“หึ ไอ้คนไร้ค่า!” จายเถิงจวั่นจู้ฮึมฮัมในลำคอ จากนั้นก็ดึงกำปั้นกลับไป
ส่วนใบหน้าของหูฉี่ซิง ขาวซีดยิ่งกว่าแผ่นกระดาษอีก ขอสองข้างอ่อนแรงสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้
อีกนิด อีกนิดเดียว เขาก็จะตายแล้ว!
“การเดิมพันประลองฝีมือในยกที่หนึ่ง จายเถิงจวั่นจู้ ชนะ! หูฉีซิง แพ้!”
หลังจากมีเสียงตัดสินอย่างไร้อารมณ์ดังขึ้น
ด้านล่างเวที สีหน้าของทุกคนในสมาคมการค้าจงไห่ต่างดูไม่ได้ทั้งสิ้น
ถึงแม้ว่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าหูฉี่ซิงจะแพ้ แต่ไม่คิดเลยว่า หูฉี่ซิงจะแพ้ได้ไร้ค่าซะขนาดนี้
แค่กระบวนท่าเดียว!
ขนาดการต่อสู้กับจายเถิงจวั่นจู้สักกระบวนท่ายังไม่ได้ใช้เลย ก็ถูกจายเถิงจวั่นจู้ชนะไปเห็นๆ!
สิ่งที่ทำให้ขายหน้าก็คือ เขาเป็นคนพูดยอมแพ้กับจายเถิงจวั่นจู้เอง
“ไร้ค่าจริงๆ!”
หวู่เหวินเชี่ยนอดไม่ไหวจนต้องสบถด่าออกไป
เฉินเฟิงได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่ไม่ได้พูดอะไร
จุดจบของหูฉี่ซิง เขาก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว
หลังจากที่ถูกจายเถิงจวั่นจู้ทำให้โมโหตั้งแต่วินาทีนั้น หูฉี่ซิงก็ตกหลุมพรางไปแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...