ลูกเขยมังกร นิยาย บท 519
บทที่ 519 ทำเรื่องดีๆ ไว้ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อ
“นี่เป็นท่าแรก!”
จายเถิงจวั่นจู้แสยะยิ้มให้ วินาทีต่อมา เขากดแน่นขึ้น จนกระบี่ยาวของเห้อซงหัก!
ใบหน้าของเห้อซงตกใจมาก รีบถอยทันควัน
ทว่าจายเถิงจวั่นจู้ก็เหมือนกับแมลงทาร์ซัส ที่เกาะติดแน่น
มีดสั้นทั้งสองเล่มแทงมาบริเวณใบหน้าของเห้อซง
การลงมือก็เหมือนเป็นกระบวนท่าฆ่าคน!
เห้อซงที่เสียอาวุธไปแล้วได้แต่ใช้เนื้อมือในการรับเอาไว้
“ฉึกๆ”
มีดสั้นทะลุฝ่ามือเห้อซง จนเลือดไหลออกมาเป็นสาย ความเจ็บแปลบแทรกซึมไปทั่ว จนสะท้านไปทั้งร่างกายเห้อซง
“อ๊าก!”
ลำคอเห้อซงกรีดร้องเสียความเจ็บปวดทรมานออกมา
มุมปากจายเถิงจวั่นจู้แสยะรอยยิ้มหยักกว่าเก่า “นี่เป็นท่าที่สอง!”
พูดจบ ก็ชัดมีดสั้นทั้งสองเล่มออกมาจากฝ่ามือของเห้อซง จนมีเลือดสดไหลออกมาเป็นกอง!
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
ด้านล่างเวที ท่านเต๋าชิงเย้นอาจารย์ของเห้อซงเปล่งเสียงออกมาด้วยความโกรธเคือง เพื่อจะให้จายเถิงจวั่นจู้หยุดการต่อสู้เอาไว้
เดิมคิดว่าจายเถิงจวั่นจู้จะหยุดลงมือแล้ว แต่ใครจะไปรู้ เขาแทบไม่มองท่านเต๋าชิงเย้นเลยด้วยซ้ำ แล้วยกมือมีดอีกครั้ง!
เป้าหมายในครั้งนี้เห็นได้ชัด มันคือคอหอย!
มีดสั้นของเขาทั้งสองเล่ม แทงไปบริเวณคอหอยของเห้อซง!
“สัตว์นรก!”
เมื่อเห็นภาพนั้น ท่านเต๋าชิงเย้นในเวลานั้นระเบิดอารมณ์ เขาต้องการหยุด แต่ว่าในวินาทีนั้น เขาอยู่ห่างไปจากเวทีก็แค่เกือบร้อยเมตรได้!
ในที่สุด มีดทั้งสองเล่มของจายเถิงจวั่นจู้ก็แทงออกไปอย่างได้อย่างตามใจปรารถนา
แต่สิ่งที่อยู่นอกเหนือการคาดหมายของทุกคนก็คือ มีดทั้งสองเล่มไม่ได้แทงไปที่ลำคอของเห้อซง แต่เฉียดไปบนผิวหนังของเห้อซง จนมันทะลุเข้าไปอยู่ในท่อนเหล็กที่อยู่บนเวที
ทุกคนต่างตะลึง หรือว่าจายเถิงจวั่นจู้ยอมอ่อนข้อให้?
ทว่าสีหน้าของเขา ไม่ใช่นี่
ในเวลานั้น จายเถิงจวั่นจู้สีหน้าตกตะลึง ทำไม? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ?
เขามั่นใจ100เปอร์เซ็นต์ว่า เขาไม่ได้ออมมือให้เลยสักนิด
มีดสั้นของเขาเมื่อครู่ พุ่งเป้าไปที่คอหอยของเห้อซง
แล้วทำไม มีดสั้นถึงได้เปลี่ยนทิศทางตำแหน่งไปได้?
จายเถิงจวั่นจู้ครุ่นคิดจนไม่สามารถเข้าใจได้
วินาทีต่อมา นัยน์ตาของเขาก็ฉายแววความโหดร้ายออกมา จากนั้นก็เตรียมชูมือเพื่อแทงลงอีกครั้ง
ในเวลานั้น เห้อซงก็ได้สติกลับคืนมาแล้ว
“ฉันยอมแพ้!”
ไม่ต้องลังเลอีกต่อไป เห้อซงรีบตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
มีดสั้นของจายเถิงจวั่นจู้ค้างเติ่งอยู่บนอากาศ
“ถือว่าแกฉลาด!”
จายเถิงจวั่นจู้ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ ถึงแม้ว่าจะไม่ถูกใจก็ตาม แต่ว่าเห้อซงก็ยอมแพ้ไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถแสดงความต้องการที่จะฆ่าเห้อซงต่อหน้าคนเยอะแยะได้ขนาดนี้
“สัตว์นรก!”
ทันใดนั้น ท่านเต๋าชิงเย้นก็ขึ้นไปบนเวทีด้วยความโกรธเกรี้ยว
ถึงแม้ว่าพลังภายในของท่านเต๋าชิงเย้นจะอยู่ในหั้วจิ้งชั้นแรก แต่ว่าจายเถิงจวั่นจู้ก็ไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด
“ทำไม? ท่านมาหาเรื่องผมเหรอ?” มุมปากจายเถิงจวั่นจู้แสยะยิ้มอย่างดูถูก ในเวลานี้ เขาอดทนไม่ไหวจนอยากให้ท่านเต๋าชิงเย้นเริ่มลงมือกับเขา
“อายุยังน้อง จิตใจต้องการฆ่าคนรุนแรงเช่นนี้ แกไม่กลัวว่าการถูกประณามหรือไง?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...