บทที่ 533 ทรยศ
“ปล่อยเขา!”
สีหน้าของเฉินเฟิงมืดครึ้ม เขาประมาทเกินไป ความจริงเขาเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้วคนชุดดำพวกนี้จะใช้หวางหงอี้เป็นเครื่องมือ
“ปล่อยงั้นหรือ?” คนชุดดำหน้าผีหัวเราะเสียงเย็น “ปล่อยมันแล้วพวกเราจะมีทางรอดหรือไง?”
“ขอแค่ปล่อยเขา ฉันจะปล่อยพวกแกไป ฉันพูดคำไหนคำนั้น!”
เฉินเฟิงเอ่ยเสียงเย็น คนชุดดำพวกนี้ฉลาดมาก พวกมันไม่เอาชีวิตของหวางหงอี้มาข่มขู่ให้เขาหยุดขัดขืน เพราะพวกมันรู้ว่าเขาไม่มีทางทำแบบนั้น
ทว่าพวกมันเอาชีวิตของหวางหงอี้แลกกับชีวิตของพวกมันซึ่งยังพอเป็นไปได้
“หึ ทำเป็นพูดดี ใครจะไปรู้ว่าถ้าฉันปล่อยมันแล้วแกจะทำยังไงต่อ” ชายชุดดำไม่เชื่อใจเฉินเฟิง
เฉินเฟิงเจ้าเล่ห์เกินไป ไม่รู้ว่าปิดบังความสามารถหรือไม่โดนพิษตั้งแต่แรก
แต่ไม่ว่ายังไงก็อันตรายกับชีวิตของพวกเขาอยู่ดี
“แล้วแกจะเอายังไง?”
“พวกเราเอาตัวมันไปด้วย แกต้องเว้นระยะห่างจากเรายี่สิบเมตร เมื่อถึงสถานที่ที่เหมาะสม เราจะปล่อยตัวมัน” คนชุดดำเอ่ยกับเฉินเฟิง ยี่สิบเมตรเป็นระยะที่ปลอดภัยในระดับหนึ่ง ระยะห่างขนาดนี้หากเฉินเฟิงจะข้ามมาก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามวินาที
สองสามวินาทีเพียงพอที่จะให้พวกเขาตั้งตัวทันและฆ่าหวางหงอี้ได้
“ตกลง”
เฉินเฟิงพยักหน้าตกลง ตอนนี้หวางหงอี้อยู่ในมือของพวกมัน เขาจึงจำเป็นต้องตกลง
“ยืนอยู่นิ่งๆ!”
พวกมันมองเฉินเฟิงอย่างระแวดระวังก่อนจะเดินออกไปด้านนอก
ระหว่างนี้ หัวหน้าชายชุดดำก็จ้องเฉินเฟิงตลอดเวลา แขนของมันล็อคคอหวางหงอี้ไว้ หากเฉินเฟิงขยับแม้แต่นิดเดียวมันก็จะหักคอหวางหงอี้
เมื่อออกมาจากห้องอาหารพวกมันก็เดินมาจนถึงห้องโถงของร้านอาหาร
ตอนนี้ภายในร้านอาหารไม่มีคนเลยสักคน
พนักงานทุกคนล้วนนอนหมดสติอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
เฉินเฟิงไม่ได้เข้าไปใกล้ยังคงรักษาระยะห่างยี่สิบเมตรกับพวกมัน
ในที่สุดพวกมันก็ออกจากร้านอาหารได้
ทว่าพวกมันก็ยังไม่มีท่าทีจะปล่อยหวางหงอี้ที่ถูกจับเป็นตัวประกันอยู่
“ตอนนี้ปล่อยตัวอาหวางได้หรือยัง?” เฉินเฟิงยืนอยู่ในร้านอาหารพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน เขายังคงรักษาระยะห่างยี่สิบเมตรตามที่ตกลงกันไว้
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการปล่อยตัวหวางหงอี้
“ได้” หัวหน้าคนชุดดำเอ่ยตอบ “ถือว่าแกรักษาคำพูด!”
“ไอ้นี่ เอาไป รับให้ดีล่ะ!”
พูดจบหวางหงอี้ก็ถูกโยนกลางอากาศ
สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา ก่อนจะรีบกระโดดขึ้นสูงเพื่อรับตัวหวางหงอี้
“อาหวางไม่เป็นอะไร……”
เมื่อลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย เฉินเฟิงที่กำลังจะถามว่าหวางหงอี้เป็นอะไรหรือไม่ ขณะนั้นเองภายในใจของเฉินเฟิงก็รู้สึกถึงความอันตราย
วินาทีต่อมามีดเล่มหนึ่งก็แทงเข้าที่ร่างกายของเฉินเฟิง
“อาหวาง……”
ใบหน้าของเฉินเฟิงเต็มไปด้วยคำถาม วินาทีนี้หวางหงอี้ที่อยู่ตรงหน้าเขากลับให้ความรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า
“ขอโทษด้วยนะเสี่ยวเฟิง”
อารมณ์ของหวางหงอี้ซับซ้อนพอสมควร มีดที่เสียบอยู่ที่ตัวเฉินเฟิงก็ถูกกดลึกเข้าไปอีกหน่อย
“ผมควรคิดได้ตั้งแต่แรก” เฉินเฟิงถอนหายใจครั้งหนึ่ง ความจริงแล้วเมื่อกี้ตอนที่คนชุดดำพวกนั้นพาหวางหงอี้ออกมา เขาควรจะคิดได้ว่าหวางหงอี้มีพิรุธ
อาหารและเหล้าบนโต๊ะ หวางหงอี้ก็กิน
ทว่าหวางหงอี้กลับไม่ได้หมดสติ
ทั้งที่หวางซือหยวน หลี่สือผิง เพิ้งเย้นฟางล้วนหมดสติ
ซึ่งมันดูไม่สมเหตุสมผล
“เสี่ยวเฟิง แกรู้ไหม? ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากลงมือเลย แต่แกแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ”
“ขนาดโดนยาพิษไปแล้วแต่พวกมันหกคนยังทำอะไรแกไม่ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...