ลูกเขยมังกร นิยาย บท 532

บทที่ 532 เหตุการณ์ไม่คาดคิด

ชั่วพริบตาก็เข้าใกล้ตัวเฉินเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆ!

สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปทันที พิจารณาจากพลังที่แผ่ออกมาจากตัวของชายทั้งหกคนก็พบว่าชายทั้งหกคนนี้อยู่ในขั้นอ้านจิ้งชั้นกลาง

อ้านจิ้งชั้นกลางหกคนรุมฆ่าเขา เล่นใหญ่พอสมควรเลยล่ะ

“อาหวาง ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”

เฉินเฟิงเอ่ยเสียงดุดันโดยไม่หันไปมอง ขณะนั้นเองที่เขารู้สึกได้ว่ายาพิษในร่างกายเริ่มแผ่กระจายไปทั่วและผลของมันก็คือทำให้พลังของเขาเชื่องช้า

ความจริงแล้วพลังของเขาอยู่ในขั้นหั้วจิ้งชั้นต้น ทว่าตอนนี้พลังที่เขาสามารถแสดงออกมาได้นั้นไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

พลังเท่านี้ต้องรับมือกับอ้านจิ้งชั้นกลางทั้งหกคนนั้นกินแรงพอสมควร

ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถดูแลหวางหงอี้ไปพร้อมกันได้

“เสี่ยวเฟิงไม่ต้องสนใจฉัน แกรีบหนีไป!” หวางหงอี้ตะโกนออกมา

หนีงั้นหรือ?

ในใจของเฉินเฟิงนั้นปฏิเสธ เขาไม่เคยคิดที่จะหนีอยู่แล้ว ทั้งหกคนนี้ปิดทางหนีของเขาไว้หมดแล้ว เขาไม่มีทางให้หนี

และถึงแม้เขาจะหนีได้แต่เขาจะไม่หนี

หวางหงอี้เพิ้งเย้นฟางและคนอื่นๆยังอยู่ที่นี่ หากเขาหนีคนพวกนี้ต้องถูกคนชุดดำกลุ่มนี้ฆ่าปิดปากแน่

เมื่อตัดสินได้เฉินเฟิงก็ปล่อยหมัดเข้าสู้

พลังอันน่ากลัวถูกปลดปล่อยภายในห้องอาหารเล็กๆจนทำให้กำแพงสั่นสะเทือนและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

คนพวกนี้ฝีมือโหดเหี้ยมราวกับจะฆ่าเฉินเฟิงให้ได้ในคราเดียว

คนที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มคนชุดดำถือดาบยาวพุ่งเข้ามา

เฉินเฟิงหลบไม่ทันจึงจำเป็นต้องยกสองแขนขึ้นมาบัง

“ฉึก”

แขนของเฉินเฟิงถูกคมดาบเฉือนจนมีเลือดกระเซ็นออกมา

เรื่องที่สำคัญกว่านั้นก็คือยาพิษในร่างกายของเขาเริ่มออกฤทธิ์อีกครั้ง

แขนขาของเขาเริ่มไม่มีแรง

“คิดว่าแกจะจัดการยากกว่านี้เสียอีก ใครจะไปคิดว่าจะอ่อนแอแบบนี้”

เมื่อเห็นว่าตนทำร้ายเฉินเฟิงได้อย่างง่ายดาย ฉับพลันหัวหน้าคนชุดดำก็ได้ใจ

“พวกแกเป็นคนหวาเซี่ย?”

เวลานี้เฉินเฟิงเริ่มสับสน ในตอนแรกเขาคิดว่าสมาคมการค้าเชียสุ่ยเป็นคนส่งคนพวกนี้มาแต่หลังจากคนชุดดำคนนี้เอ่ยปากพูดเขากลับเริ่มไม่มั่นใจ

จากเสียงของคนชุดดำมีติดสำเนียงสุขุมของหวาเซี่ย!

ชายคนนี้ต้องเป็นคนหวาเซี่ยแต่กำเนิดแน่นอน

“มาถามตอนนี้มีประโยชน์อะไร? ยังไงแกก็จะต้องตายแล้ว”

หัวหน้าคนชุดดำหัวเราะเสียงเย็นโดยไม่ปิดบังความต้องการที่จะฆ่าเฉินเฟิงเลยสักนิด

เฉินเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ยังไงก็ควรให้ฉันตายอย่างไร้ความข้องใจไหมล่ะ”

“อยากตายอย่างไร้ความข้องใจงั้นหรือ?”

“ได้ ฉันจะบอกให้ พวกเราเป็นคนหวาเซี่ย!”คนชุดดำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับทำทาน

“ทำไมพวกแกต้องฆ่าฉัน?” เฉินเฟิงเอ่ยถามฉับพลัน

“ทำไม?” คนชุดดำเอ่ยราวกับสมเพช “ไอ้นี่คำถามเยอะจริง แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกกำลังถ่วงเวลา”

เฉินเฟิงสีหน้าเปลี่ยนทันที คนชุดดำคนนี้ฉลาดกว่าที่เขาคิดอยู่หน่อย แม้แต่แผนถ่วงเวลาของเขามันก็ดูออก

“ยังไงแกก็รู้ว่าฉันกำลังถ่วงเวลา แล้วทำไมยังไม่ลงมือล่ะ?” เฉินเฟิงเอ่ยถามเสียงต่ำ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมถึงยังไม่ลงมือน่ะหรือ?”

“เพราะว่าพวกเราก็กำลังถ่วงเวลาอยู่น่ะสิ ”

“แกรู้สึกไหมว่าตอนนี้ร่างกายของแกไม่มีแรงเลยสักนิด”

คนชุดดำหน้าผีหัวเราะเสียงดังอย่างได้ใจ

สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนอีกครั้ง เป็นอย่างที่มันพูดจริงๆตอนนี้ยาพิษกระจายเร็วกว่าเดิมแล้ว

ตอนแรกเขาวางแผนจะใช้การถ่วงเวลาเพื่อขับพิษในร่างกายออก แต่คิดไม่ถึงว่ายาพิษชนิดนี้จะเป็นศัตรูตัวฉกาจกับพลังในร่างกายขนาดนี้ เมื่อโดนพิษแล้วพลังก็จะถูกทำลาย

“เอาล่ะ จัดการมันซะ”

แววตาของคนชุดดำฉายแววตกตะลึง ตอนนี้เรื่องราวมันอยู่เหนือการควบคุมของเขาแล้ว

หากไม่รีบจัดการเฉินเฟิงอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้

คนชุดดำเอ่ยจบทั้งสี่คนก็กรูเข้าไปล้อมเฉินเฟิงไว้

เฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลังภายในร่างกายพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง

สองหมัดของเขาชกออกไปราวกับระเบิดก่อนจะเริ่มต่อสู้กับสี่คนนั้น

ภายใต้ฤทธิ์ยาพิษ แน่นอนว่าเฉินเฟิงในขั้นหั้วจิ้งชั้นต้นไม่สามารถแสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่

ความสามารถของเฉินเฟิงในตอนนี้เทียบได้กับขั้นอ้านจิ้งชั้นสุดเท่านั้น

อ้านจิ้งชั้นสุดแต่ต้องต่อกรกับอ้านจิ้งชั้นกลางสี่คนก็ถือว่ากินแรงพอสมควร

ทว่าแต่ก็แค่กินแรงเท่านั้น

ในเวลาอันรวดเร็ว เฉินเฟิงก็เป็นฝ่ายได้เปรียบ

คนชุดดำทั้งสี่คนถูกเฉินเฟิงเอาคืนจนกระอักเลือดไม่หยุด

ขณะนั้นเองก็มีคนชุดดำคนหนึ่งพุ่งเป้าไปที่หวางหงอี้ ราวกับกับต้องการเอาหวางหงอี้มาเป็นตัวประกันเพื่อข่มขู่เฉินเฟิง

“รนหาที่ตาย!”

สีหน้าของเฉินเฟิงเย็นยะเยือก เดินหน้าไปหนึ่งก้าวเพื่อที่จะช่วยเหลือ

ทว่าคนชุดดำอีกสามคนก็ล้อมเขาไว้

“แก……แกจะทำอะไร?!”

เมื่อเห็นคนชุดดำพุ่งเข้ามา หวางหงอี้ก็ตกใจกลัวจนถอยหลังไปสองก้าว

ก่อนที่เขาจะหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะแล้วโยนไปทางคนชุดดำ

“เพล้ง”

ขวดเหล้าแตกกระจายทว่าไม่ได้เป็นอุปสรรคแก่คนชุดดำเลยสักนิด

มันจับคอเสื้อของหวางหงอี้ ก่อนจะมันบีบคอหวางหงอี้แล้วยกร่างของเขาขึ้นราวกับยกไก่ตัวเล็กๆ

ขณะเดียวกันก็แสยะยิ้มใส่เฉินเฟิง “หยุด! ถ้าแกขยับ ไอ้นี่ตาย!”