ลูกเขยมังกร นิยาย บท 531
บทที่ 531 วางยา
“ศิษย์พี่หยางอย่าโทษตัวเองเลย พี่ทำดีที่สุดแล้ว” หวู่เหวินเชี่ยนเอ่ยปลอบใจ
ขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเฉินเฟิงก็มีเสียงดังขึ้น
คนที่โทรมาคือหวางหงอี้
“เสี่ยวเฟิง พรุ่งนี้ฉันจะออกจากเกาะมุ๋ยลายแล้ว คืนนี้แกมีเวลาว่างไหม? ถ้าว่างมากินข้าวด้วยกันหน่อย”
“ผมว่างครับ ตอนนี้อาหวางอยู่ที่ไหน”
“ฉันอยู่ที่ตงลูตัน ซือหยวนและสื้อผิงก็อยู่ด้วย”
“ครับ เดี๋ยวผมไปหา”
หลังจากวางสายเฉินเฟิงก็เหลือบตามองคนอื่นแวบหนึ่งก่อนเอ่ย “ผมมีธุระนิดหน่อยขอตัวก่อนนะครับ”
“ไปไหน?” หูฉี่ซิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม
“ตงลูตัน”
“ไปทำอะไรที่ตงลูตัน? พรุ่งนี้นายยังต้องเข้าร่วมการต่อสู้นะ ตอนนี้นายควรพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้เผื่อพรุ่งนี้นายจะได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย……”
น้ำเสียงของหูฉี่ซิงแฝงไปด้วยการตำหนิทว่าเขายังพูดไม่จบก็ถูกเฉินเฟิงเอ่ยตัดบทขึ้นก่อน “หูฉี่ซิง ผมจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนะ”
“เฉินเฟิง นายหมายความว่ายังไง?อะไรคือไม่เกี่ยวกับฉัน?” สีหน้าของหูฉี่ซิงไม่น่าดูนัก “ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะหวังดีกับนาย นายไม่เข้าใจหรือ? นายเป็นจอมยุทธ์ฝึกเองความสามารถเลยด้อยกว่าพวกเรา ตอนนี้สิ่งที่นายควรทำคือการฝึกวิชาไม่ใช่ออกไปเที่ยวข้างนอก นายให้ความสำคัญกับการต่อสู้ในครั้งนี้บ้างหรือเปล่า?”
หูฉี่ซิงตั้งคำถามราวกับตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของคุณธรรม
เฉินเฟิงหัวเราะเสียงเย็น “หูฉี่ซิง เรื่องของผมคุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณจัดการเรื่องของตัวเองก็พอ!”
เอ่ยจบเฉินเฟิงก็เดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมามอง
หูฉี่ซิงที่อยู่เบื้องหลังกลับมีสีหน้าเขียวคล้ำ
“ไอ้ขยะนี่ไม่ให้ความสำคัญกับการต่อสู้เลยสักนิด!”
“ศิษย์น้องเฉินคงไม่เห็นแววที่จะชนะเลยปล่อยเลยตามเลย” มีคนเอ่ยขึ้นมา ถึงแม้พวกเขาจะคิดว่าการที่เฉินเฟิงออกไปข้างนอกในตอนนี้นั้นไม่เหมาะสม ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยารุนแรงเท่ากับหูฉี่ซิง
เรื่องของหูฉี่ซิงเป็นเพียงฉากคั่นเล็กๆ
ขณะนี้เฉินเฟิงได้มาถึงตงลูตันแล้ว
หวางหงอี้และเพิ้งเย้นฟางยืนอยู่ด้วยกัน หวางซือหยวนและหลี่สื้อผิงอยู่อีกด้านหนึ่ง
เมื่อเห็นเฉินเฟิงมีเพียงหวางหงอี้คนเดียวเท่านั้นที่เผยรอยยิ้มพร้อมกับเดินเข้ามา “เสี่ยวเฟิง ในที่สุดก็มาถึงเสียที”
“อาหวาง” เฉินเฟิงยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองเพิ้งเย้นฟางแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเพิ้งเย้นฟางมีสีหน้าไร้อารมณ์เฉินเฟิงก็หมดความรู้สึกที่จะทักทาย เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเขาก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ
“เสี่ยวเฟิง เราไปกันเถอะ ฉันสั่งอาหารไว้หมดแล้ว” หวางหงอี้เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ”
เฉินเฟิงพยักหน้ารับก่อนที่ทุกคนจะพากันเดินเข้าไปในร้านอาหาร
เนื่องจากหวางหงอี้สั่งอาหารไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อทุกคนเข้ามาในห้องอาหารได้ไม่นานก็มีพนักงานสวมชุดเซ็กซี่เริ่มเสิร์ฟอาหาร
กุ้งเครย์ฟิช หอยเป๋าหื้อ……อาหารทะเลชนิดต่างๆ
หน้าตาน่าทานและส่งกลิ่นหอม
ในระหว่างการเสิร์ฟอาหาร หวางซือหยวนเอาแต่มองโต๊ะอาหารอย่างเดียวโดยไม่พูดไม่จา
หลี่สื้อผิงกลับมองเฉินเฟิงเป็นระยะๆลุกลี้ลุกลนนั่งไม่สุขราวกับมีเข็มทิ่มตูด
“เสี่ยวเฟิง กินกันเถอะ” ขณะนั้นเองหวางหงอี้ก็ถือตะเกียบขึ้นมา
เฉินเฟิงพยักหน้ารับและเริ่มกินโดยไม่ได้สนใจท่าทางแปลกๆของหวางซือหยวนและหลี่สื้อผิง
วันนี้ยุ่งมาทั้งวันเขาเองก็เริ่มหิวแล้ว
“เสี่ยวเฟิง แกวางแผนจะกลับไปตอนไหน?” ในขณะที่กำลังทานอาหารฉับพลันหวางหงอี้ก็เอ่ยถามขึ้นมา
เฉินเฟิงวางตะเกียบลงก่อนเอ่ย “หากไม่มีอะไรผิดพลาดจะกลับวันมะรืนครับ”
“วันมะรืนหรือ?”
“ถ้าเป็นวันมะรืนเกรงว่าพวกเราคงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะ ฉันและคนอื่นๆจองตั๋วเรือของพรุ่งนี้เอาไว้” หวางหงอี้เอ่ยอย่างเสียดาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...