ลูกเขยมังกร นิยาย บท 542

บทที่ 542 สองหมื่นล้านหยวน

"แต่ว่า พวกเขาไม่มาด้วยตนเอง ทว่าพวกเขาสามารถส่งลูกศิษย์ของพวกเขามาได้ นายต้องป้องกันตัวเอาไว้" หวังเฉียนพูดเตือน

เฉินเฟิงพยักหน้า ข้อนี้เขาเองก็คิดเหมือนกัน

ถึงแม้เป็นไปไม่ได้ที่สองคนนี้จะมาหาเรื่องเขาถึงหวาเซี่ย แต่การส่งลูกศิษย์ประจำสำนักมานั้นไม่ใช่ปัญหา

แต่ลูกศิษย์ประจำสำนักที่ส่งมานั้นต้องคิดพิจารณาเสียหน่อย อันดับแรกไม่สามารถส่งคนที่ความสามารถต่ำมา ต่ำกว่าระดับหั้วจิ้งไม่ต้องคิดให้มากแล้ว มากี่คน เขาก็ฆ่ากี่คน

ระดับหั้วจิ้งขึ้นไป หั้วจิ้งชั้นต้นถือว่ายังมีความเสี่ยง มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นหัวจิ้งชั้นกลางและหัวจิ้งชั้นสุด

แต่จอมยุทธ์ระดับนี้ มีจำนวนน้อยมาก

แม้จะเป็นสำนักศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประเทศญี่ปุ่น เสินอิ่น ก็หาจอมยุทธ์ระดับหัวจิ้งชั้นสุดได้แค่ไม่กี่คน

แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องในอนาคต เขายังไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องพวกนี้ชั่วคราว

การประลองที่ดึงดูดสายตาของผู้คนทั้งสองประเทศจบลงเหมือนอย่างในละคร

คืนวันนั้น เฉินเฟิงขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับไปหวาเซี่ยพร้อมกับก่วนหนานเทียน

หวางหงอี้ถูกกุมตัวส่งกลับไป สหพันธ์สงครามและสหพันธ์บูโดร่วมมือกันกลายเป็นกลุ่มตรวจสอบ ส่งคนมารับผิดชอบเรื่องของหวางหงอี้โดยเฉพาะ

หลังจากที่เพิ้งเย้นฟาง หวางซือหยวนและหลี่สื้อผิงทั้งสามคนตื่นขึ้นมานั้น ถูกสอบปากคำไปรอบหนึ่ง ผลสอบปากคำเป็นไปตามที่เฉินเฟิงคาดเอาไว้ ทั้งสามไม่รู้เห็นกับเรื่องที่เกิดขึ้น

ทั้งสามไม่เพียงแต่ไม่รู้ว่าหวางหงอี้วางยาพิษในอาหาร แม้แต่เรื่องที่หวางหงอี้เป็นจอมยุทธ์ รวมถึงเรื่องที่มีตำแหน่งในสหพันธ์สงครามก็ไม่รู้แม้แต่น้อย

สุดท้าย กลุ่มตรวจสอบปล่อยทั้งสามคนออกมา

ทว่าเฉินเฟิงในเวลานี้ ได้กลับไปที่หวาเซี่ยแล้ว

เพิ่งลงจากเฮลิคอปเตอร์ เฉินเฟิงได้รับสายของฉู่ยี่เฟย

"เสี่ยวเฟิง ถึงหวาเซี่ยหรือยัง?" น้ำเสียงของฉู่ยี่เฟยดูมีความสุขมาก เห็นได้ชัดว่าหลังจากชนะการเดิมพัน อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"ถึงแล้วครับ พี่ใหญ่ฉู่" เฉินเฟิงพูดแล้วคลายยิ้ม ฉู่ยี่เฟยไม่ได้กลับมาพร้อมกับเขาและท่านผู้อาวุโสก่วน เวลานี้ฉู่ยี่เฟยและวังไห่หยางน่าจะไปประเทศญี่ปุ่นเพื่อไปเอาของล้ำค่าและเงินค่าเดิมพันหนึ่งแสนล้านหยวนกับสมาคมการค้าเชียสุ่ยแล้ว

"ตลอดการเดินทางนี้ ไม่มีใครทำอะไรนายใช่ไหม?" ฉู่ยี่เฟยเอ่ยถาม ที่ให้เฉินเฟิงและท่านผู้อาวุโสก่วนกลับพร้อมกันนั้น เป็นเพราะมีใจคิดอยากจะปกป้องเฉินเฟิง เพราะถึงอย่างไรเมื่อวานเฉินเฟิงก็ได้แสดงความสามารถระดับหั้วจิ้งบนเวทีแล้ว

ความสามารถระดับนี้ ทำให้จอมยุทธ์ทั่วไปทั้งประเทศญี่ปุ่นรู้สึกหวาดกลัว

หั้วจิ้งในวัยยี่สิบห้าปี ไม่สามารถใช้ว่าอัจฉริยะมาบรรยายได้แล้ว ต้องใช้คำว่าปีศาจมาอธิบายจึงจะเหมาะสมกว่า

ถ้าเฉินเฟิงสามารถเป็นแบบนี้ต่อไปอย่างปลอดภัย เขาต้องไปมหาปรมาจารย์แห่งบูโดคนที่สิบของหวาเซี่ยอย่างแน่นอน！

หั้วจิ้ง ความเป็นจริงไม่ได้น่ากลัว

หวาเซี่ยมีจอมยุทธ์ระดับหัวจิ้งนับรอยคน

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ หั้งจิ้งที่มีโอกาสบรรลุเป็นมหาปรมาจารย์แห่งบูโด！

วงการศิลปะการต่อสู้ของหวาเซี่ยและวงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศญี่ปุ่นเหมือนน้ำกับไฟ วงการศิลปะการต่อสู้ของหวาเซี่ยมีมหาปรมาจารย์แห่งบูโดเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน สำหรับวงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศญี่ปุ่น ถือเป็นภัยพิบัติ

เซียวกั่วจงในตอนนั้นก็เป็นแบบนี้ หลังจากการต่อสู้ในยุคมืดแล้วนั้น เขาได้บรรลุกลายเป็นมหาปรมาจารย์แห่งบูโด หลังจากนั้น เขาก็ได้ฆ่าสำนักสูงสุงของวงการศิลปะการต่อสู้ในประเทศญี่ปุ่น——เสินอิ่น

หลังจากการต่อสู้ในครั้งนั้น เขาฆ่าเสินอิ่นจนต้องปิดประตู ทำให้วงการศิลปะการต่อสู้ของประเทศญี่ปุ่น ฆ่าจนแบ่งออกเป็นหลายระดับ

วันนี้ มีโอกาสที่หวาเซี่ยจะมีเซียวกั่วจงคนที่สอง

การเดิมพันในครั้งนี้เอาชนะได้นั้น เป็นเพราะความดีความชอบของเฉินเฟิง

ดังนั้นการที่ได้เงินเดิมพันหนึ่งแสนล้านหยวน จึงมีส่วนของเฉินเฟิงอย่างสมเหตุสมผล ถึงขั้นที่ว่าจากที่เขาดูนั้น เงินสองหมื่นล้านหยวนยังน้อยไปเสียอีก

เฉินเฟิงหัวเราะอย่างจนปัญญา：“พี่ใหญ่ฉู่ ไม่ต้องให้ค่าเหนื่อยผมหรอก ที่ผมลงมือทำในครั้งนี้ เป็นเพราะเห็นแก่หน้าพี่และชีงฉือ อีกเรื่องหนึ่ง ผมเองก็เป็นคนหวาเซี่ย การเดิมพันในครั้งนี้มันเกี่ยวข้องกับหน้าตาของวงการศิลปะการต่อสู้ของหวาเซี่ย ต่อให้ไม่มีพวกพี่ ผมก็จะออกมาอยู่ดี"

คำพูดของเฉินเฟิงไม่ได้พูดด้วยความเกรงใจ แต่เป็นคำพูดจากใจจริงของเขา

ถึงแม้จะไม่มีฉู่ชีงฉือและฉู่ยี่เฟย การเดิมพันในครั้งนี้ เขาก็จะเข้าร่วมด้วย

เพราะเขาเป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของเซียวกั่วจง

"เสี่ยวเฟิง เงินสองหมื่นล้านหยวนนี้นายรับเอาไว้เถอะ น้ำใจก็ส่วนน้ำใจ ค่าตอบแทนก็คือค่าตอบแทน สองอย่างนี้ห้ามนำมาพูดรวมกัน ถ้าทุกคนไม่รับเงินสักบาทเหมือนนาย วันข้างหน้าถ้าเจอเรื่องอะไรขึ้นมาอีก สมาคมของพวกเราจะมีหน้าเอ่ยปากกับพวกนายได้ยังไง" ฉู่ยี่เฟยยิ้มแล้วพูด เขาฟังออกว่า เฉินเฟิงไม่อยากได้เงินสองหมื่นล้านหยวนนี้จริงๆ แต่เรื่องที่เฉินเฟิงไม่รับเงินก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

สมาคมการค้าจงไห่ไม่ให้ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

"ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ เงินสองหมื่นล้านหยวนนี้ ผมรับเอาไว้" เฉินเฟิงคลายยิ้มเศร้า วันนี้ธุรกิจของเขาในเมืองชางโจวได้ถูกตระกูลเฉินควบคุมเอาไว้หมดแล้ว เงินสดในมือเขาที่สามารถใช้ได้ก็มีไม่มาก สองหมื่นล้านหยวน สามารถช่วยเขาในการคลี่คลายเรื่องด่วนได้

"จริงด้วย พี่ใหญ่ฉู่ ของนั้นเป็นอะไรกันแน่? สะดวกบอกไหมครับ?"

เหมือนว่าคิดอะไรขึ้นมา เฉินเฟิงถามขึ้นอย่างกะทันหัน

เขารู้ดี การเดิมพันของทั้งสองสมาคมใหญ่ในครั้งนี้ เงินสองแสนล้านหยวนเป็นแค่ตัวหลอกล่อเท่านั้น

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ‘สมบัติล้ำค่า’สองชิ้นที่ควรจะรวมเป็นหนึ่ง

เฉินเฟิงแปลกใจมาก ว่ามันเป็น‘สมบัติล้ำค่า’อะไรกันแน่ ที่สำคัญยิ่งกว่าเงินสองแสนล้านหยวน