ลูกเขยมังกร นิยาย บท 570

บทที่ 570 ย้อนกลับ

เธอนึกภาพไม่ออก เฉินเฟิงทำอะไรลงไป ถึงสามารถทำให้คนพวกนี้ที่ฆ่าคนได้อย่างไม่กะพริบตา คุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

ทันใดนั้น ไม่รอให้หลินหวั่นชีวได้สติกลับมาจากความตื่นตระหนก เฉินเฟิงอุ้มเธอ แล้วก็จากไปอย่างรวดเร็ว

เฉินเฟิง ปล่อยวางความคิดที่จะสังหารพวกซงเสี้ยจื้อจิ่วไปชั่วขณะ

เพราะสำหรับเขาแล้ว เวลาตอนนี้การปกป้องหลินหวั่นชีว ให้ปลอดภัยสำคัญที่สุด ส่วนการฆ่าสังหารพวกซงเสี้ยจื้อจิ่ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนในตอนนี้

“ฮู้....”

เมื่อเฉินเฟิงจากไปแล้ว พวกซงเสี้ยจื้อจิ่ว ต่างก็โล่งใจพร้อมๆกัน หลังจากรอให้เงาร่างของเฉินเฟิง หายลับไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ต่างก็ค่อยลุกขึ้นมา

ภายใต้ค่ำคืนมืดมิด ความหวาดกลัวกับความไม่สบายใจบนใบหน้าพวกเขาค่อยๆจางหายไป ความหดหู่กลับมาแทนที่ เป็นรู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าการกินข้าว แล้วเจอหนูตายในจานข้าวเสียอีก

สมาชิกที่เหลือทั้งสามสิบคนของขวัญนินจา กับนินจาทั้งเก้าคน เดินไปหาซงเสี้ยจื้อจิ่วอย่างเงียบๆ พร้อมกับความหดหู่

“ท่านซงเสี้ย ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี?” จวั่นฉีโย่เอ้อถามขึ้น

“แม่ง กูจะไปรู้ได้อย่างไรว่าจะทำยังไง?”

สีหน้าซงเสี้ยจื้อจิ่วเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ทางด้านขวัญนินจา เขาเป็นหัวหน้ารับผิดชอบ การปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้ ตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับครอบครัวอย่างไร

ได้ยินเสียงตำหนิของซงเสี้ยจื้อจิ่ว จวั่นฉีโย่เอ้อหุบปากเงียบอย่างรู้ตัว ไม่หาเรื่องใส่ตัวอีก คนอื่นก็ยิ่งหุบปากเงียบสนิท

แล้วก็ในตอนนี้ มือถือของซงเสี้ยจื้อจิ่วก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าดังอยู่ภายใต้ค่ำคืนที่เงียบสงบนี้ฟังแล้วก็แสบหูอย่างมาก

เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วสั่นไปทั้งตัว และสายตาของพวกจวั่นฉีโย่เอ้อ ต่างก็มองมาหาเขาพร้อมกัน

หลังจากนั้น ภายใต้การจ้องมองของพวกจวั่นฉีโย่เอ้อ ซงเสี้ยจื้อจิ่วหยิบมือถือออกมาด้วยสีหน้าย่ำแย่ หลังจากที่เห็นสายเรียกเข้าที่ปรากฏบนโทรศัพท์คือกงปุ่นป้านฉาง สีหน้าก็ยิ่งย่ำแย่กว่าเดิม

“ท่าน...”

หลายนาทีผ่านไป ซงเสี้ยจื้อจิ่วยังคงรับโทรศัพท์ สีหน้าเต็มไปด้วยความตำหนิอย่างไม่เป็นสุข เขาไม่รู้จะรายงานกงปุ่นป้านฉางยังไง

“ผมเพิ่งได้รับข่าว โสงเหย่ถูกฆ่าตายทั้งบ้านแล้ว เหตุนี้น่าจะเป็นฝีมือของเฉินเฟิง เขาน่าจะรู้เรื่องแผนการของพวกเราจากโสงเหย่ คืนนี้จะต้องไปหาพวกคุณที่นั่นแน่ พวกคุณเตรียมรับมือด้วย” ปลายสายโทรศัพท์ กงปุ่นป้านฉางพูดขึ้นด้วยเสียงเคร่งขรึม

“ท่าน เขามาแล้ว” ซงเสี้ยจื้อจิ่วพูดขึ้นด้วยเสียงขมขื่น

“อะ... อะไรนะ? เขาไปแล้ว?”

เสียงคำพูดของซงเสี้ยจื้อจิ่วดังขึ้น กงปุ่นป้านฉางตกตะลึง รีบถามขึ้นว่า “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง? พวกคุณจัดการเขาแล้วหรือยัง?”

“เปล่า เขาฆ่าเชียนเย่จี๋เจิ้งกับจายเถิงเหย่สุง ปรมาจารย์ทั้งสองท่านตายแล้ว ตัวประกันก็ช่วยเหลือไปแล้ว...”

“นี่... เป็นไปได้ยังไง?”

ครั้งนี้ ไม่รอให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วพูดเสร็จ กงปุ่นป้านฉางพูดขัดจังหวะเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตำหนิกับไม่อยากเชื่อ

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าครอบครัวกงปุ่น เขารู้ความสามารถของเชียนเย่จี๋เจิ้งกับจายเถิงเหย่สุงเป็นอย่างดี สำหรับเขาแล้ว ทั้งสองคนลงมือฆ่าเฉินเฟิง ถือเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

แต่ตอนนี้ ซงเสี้ยจื้อจิ่วกลับบอกเขาว่า เฉินเฟิงฆ่าสองคนนั้นตายแล้ว และยังช่วยหลินหวั่นชีวไปแล้ว...

เวลานี้ เขารู้สึกเหมือนได้ยินคำพูดที่ไร้สาระที่สุดในชีวิต

เป็นไปได้หรือ?

ไร้สาระหรือ?

“ตักๆตักๆตัก...”

สิ่งที่ตอบกลับกุงปุ่นป้านฉางคือเสียงกระสุนปืนคำรามดังสนั่นอย่างรุนแรง

ห่างออกไปร้อยเมตร เฉินเฟิงถือปืน ยิงใส่ฝูงคนอย่างบ้าคลั่ง

เขาย้อนกลับมาฆ่า

เฉินเฟิงไปแล้วก็หวนกลับ