ลูกเขยมังกร นิยาย บท 606

บทที่ 606 อันดับสองของชาร์ตการแข่งขันรถใต้ดิน

ได้ยินคำวิจารณ์เหล่านั้น จิตใจของเหล่านักแข่งหวาเซี่ยที่มาถึงก่อนก็เต็มไปด้วยความกังวลและแปลกใจ พวกเขารู้จากปากของเจ้าหน้าที่สนามแข่งรถใต้ดิน ผูชางจวู้นให้บอดี้การ์ด 2 นายมาเฝ้ารถแข่งของเขาโดยเฉพาะ ไม่ให้ห่าง เพื่อป้องกันคนมาทำตุกติกกับรถแข่งของเขา บูกัตติ เวย์รอนสีขาวที่ติดทะเบียนประเทศกาวลี่ ตั้งแต่ไหนมาไม่เคยมีใครได้สัมผัสเลย ถึงขนาดไม่มีใครเคยได้เฉียดในระยะ10เมตร

นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่สนามแข่งรถใต้ดินยังบอกพวกเขาอีกว่า ที่ลู่แข่งก็ไม่มีการตุกติก

ซึ่งหมายความว่า เฉินเฟิงต้องใช้ฝีมือในการชนะผูชางจวู้นอย่างบริสุทธิ์เปิดเผย!

เช่นนี้...จะไม่ให้พวกเขาแปลกใจได้อย่างไร?

5นาทีต่อมา ท่ามกลางการจับจ้องของฝูงชน เฉินเฟิงพาหวู่เหวินโป๋กับจี้หงมายังจุดสตาร์ท จี้หงนำกุญแจรถบูกัตติ เวย์รอนยื่นให้ตรงหน้าเฉินเฟิง

“ชาร์ตการแข่งรถใต้ดินในฤดูกาลใหม่ล่าสุดประกาศออกมาแล้ว ผูชางจวู้นติดอันดับ2ของชาร์ต! เมื่อวันที่ 24 ธันวาคมปีที่แล้วในคืนคาร์นิวัลไนท์คืนนั้นเขาเอาชนะราชารถอเมริกาเหนือได้ในการแข่งขันรถใต้ดินที่โตเกียว!”

นาทีถัดมา ขณะที่เฉินเฟิงรับกุญแจรถ นักแข่งรถหวาเซี่ยที่สนใจในชาร์ตการแข่งขันรถใต้ดินมาตลอดพอเห็นชาร์ตการแข่งขันรถใต้ดินฤดูกาลใหม่ล่าสุดก็อดอุทานด้วยความตกใจไม่ได้

เฮ้ย!

คำอุทานที่หลุดจากปากของนักแข่งหวาเซี่ยรายนั้น สีหน้าของเหล่านักแข่งรถหวาเซี่ยที่อยู่รอบๆ ตัวเขาก็ถอดสีไปด้วย!

เพราะพวกเขา รู้ดีถึง ความหมายของชาร์ตที่เปลี่ยนแปลง——ผูชางจวู้นเป็นรองแค่หวังเก๋อเซินนักแข่งรถยุโรปในวงการแข่งขันรถใต้ดินบนโลกใบนี้!

ไม่ใช่แค่พวกเขา สีหน้าของจี้หงก็เปลี่ยนไปในฉับพลัน!

ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจลึกๆ กระทั่งมือที่กุมกุญแจเอาไว้ก็สั่นเทา

ที่ตกใจ ก็เพราะเขาไม่เคยรู้ว่าผูชางจวู้นเอาชนะราชารถอเมริกาเหนือได้——ในเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว เขาเคยท้าแข่งกับราชารถอเมริกาเหนือ สุดท้ายพ่ายแพ้ไปในที่สุด อีกทั้งยังทิ้งห่างไม่น้อย!

ซึ่งก็หมายความว่า ถ้าคนที่ต้องแข่งขันกับผูชางจวู้นเป็นเขา ความเป็นไปได้ที่จะแพ้สูงมาก!

“ฮ่าๆ พวกนายเห็นสีหน้าของนักแข่งหวาเซี่ยพวกนั้นไหม? น่าตื่นตาจริงๆ !”

“หึ เวลานี้ต่อให้พวกหวาเซี่ยงี่เง่าพวกนั้นรู้สึกเสียใจทีหลัง ให้ราชารถหวาเซี่ยมาลงแข่งมันก็เท่านั้น——ในหวาเซี่ย ในวงการแข่งรถใต้ดินไม่มีใครเป็นคู่แข่งของผูชางจวู้นได้!”

ในขณะที่นักแข่งรถหวาเซี่ยกำลังตกใจกับชาร์ตการแข่งขันรถใต้ดินที่เปลี่ยนแปลง บรรดานักแข่งรถกาวลี่รู้มานานแล้ว ก็ยิ้มพรั่งพรูขึ้นมาอย่างเยือกเย็น

“ไม่ต้องห่วง เขาจะติดชาร์ตอันดับไหนก็เหมือนกัน”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของพวกนักแข่งกาวลี่ที่อื้ออึงในหู ลอยไปยังสีหน้าที่หวาดผวาของจี้หง เฉินเฟิงตบไปที่หัวไหล่ของจี้หง แล้วก็รับกุญแจรถมา ก้าวเท้าเดินไปยังรถบูกัตติ เวย์รอนสีดำที่จอดอยู่จุดสตาร์ทในลู่แข่ง

“อาจารย์ จากที่เจ้าหน้าที่ในสนามแข่งบอก หมอนั่นไม่ได้ให้ใครแอบเล่นตุกติกในลู่แข่ง อาจารย์ว่าเขาคิดจะทำอะไร?”

ในเวลาเดียวกัน หลี่ตงชิงที่อยู่หน้ารถบูกัตติ เวย์รอนสีขาวที่ติดป้ายทะเบียนประเทศกาวลี่คันนั้น อดที่จะเอ่ยปากถามขึ้นมาไม่ได้

เมื่อ20นาทีก่อนหน้านี้ เขากับผูชางจวู้นรู้ฐานะของเฉินเฟิงผ่านเว็บข่าวจากตระกูลหลี่ แต่ไม่ได้บอกนักแข่งกาวลี่คนอื่น

“ฉันไม่สนว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่ฉันแน่ใจว่า เขาไม่มีความหวังแม้แต่ริบหรี่ที่จะชนะการแข่งขัน!”

ผูชางจวู้นหัวเราะพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “ต่อให้เสร็จการแข่งขันรู้ผลแล้ว ตุกติกเบี้ยวสัญญา อย่างน้อยพวกเราก็ชนะเงินเดิมพันพันล้านดอลลาร์ แล้วหวาเซี่ยในวงการแข่งขันรถใต้ดินจะตกต่ำกลายเป็นตัวตลกให้หัวเราะเยาะของวงการแข่งขันรถใต้ดินทั่วโลก และเขาก็จะกลายเป็นนักโทษของวงการแข่งรถใต้ดินหวาเซี่ย!”

“ก็จริง”

หลี่ตงชิงพยักหน้า แล้วก็มองดูเฉินเฟิงกับพรรคพวกอีกสองคนเดินเข้ามาใกล้ พูดด้วยความไม่พอใจว่า: “ว่าแต่ ไอ้เวรนี่ก็ยโสเหลือเกิน เกิดมันกล้าเบี้ยวสัญญา ถ้าไม่เพราะอยู่ในดินแดนหวาเซี่ย ผมเอามันตายไปแล้ว!”