ลูกเขยมังกร นิยาย บท 613

บทที่ 613 ฉันไม่ชอบถูกข่มขู่

“เอ่อ……”

ฉากนี้ มาแบบไม่ทันตั้งตัว ขนาดฝูงชนก็ไร้ปฏิกิริยา ตะลึงกันไปหมด

“เพียะ!”

นาทีถัดมา ฝูงชนยังไม่ทันได้สติ หลี่ตงชิงยังไม่ทันสร่าง เฉินเฟิงก็ก้าวขาข้างหนึ่ง เหยียบไปที่ข้อเท้าของหลี่ตงชิง

“กร็อบ! ——”

“อ๊าก!”

เสียงกระดูกหักดังกรอบพร้อมกับเสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกัน

ความเจ็บปวดรุนแรงในชั่วพริบตาทำให้หลี่ตงชิงที่สะลึมสะลือสร่างขึ้นมา เขากระเสือกกระสนตัวให้ลุกขึ้น จิตใต้สำนึกสั่งให้ใช้มืออุดข้อเท้าที่เลือดออกของเขา เหงื่อท่วมปานฝนตก

ทั้งหมดดูเหมือนซับซ้อน อย่างกับเกิดปฏิกิริยาแคลเซียมคาร์ไบด์ (เปรียบเปรยว่าเร็วในพริบตา) ถึงขนาดฝูงชนยังตะลึงค้างอยู่ เงียบสงัดกันไปทั้งสนาม

“เป็นหมาก็ต้องมีจิตสำนึกแบบหมา เรื่องบางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่นายจะขึ้นมาพูด!”

ทันใดนั้น ความเงียบสงัดในสนามก็ถูกทำลายลง เฉินเฟิงพูดด้วยความเย็นชา ขาขวาขยับ เหยียบไปที่น่องของหลี่ตงชิง ให้ครึ่งตัวบนตัวตรง เป็นท่าคุกเข่า

“นาย……”

ความเจ็บปวดที่รุนแรงสะท้านไปทั่วร่างหลี่ตงชิง เดิมคนที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวอย่างเขา พอได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง ก็ทั้งโกรธทั้งกลัว จิตใต้สำนึกอยากจะต่อต้าน

“คุกเข่าดีๆ ถ้าขยับ ฉันหักขาหมาๆ ของนายแน่!” เฉินเฟิงออกแรงที่ขาเล็กน้อย พูดด้วยความเย็นชา

หลี่ตงชิงตกใจจนมือหยุดค้างในอากาศ ไม่กล้ากระดิก

“หวดได้สวย!”

“เอาไอ้ขี้ข้ากาวลี่ให้ตาย!”

“ถูกต้อง ในเมื่อเดิมพันแพ้แล้วก็ต้องยอมรับ ไอ้กาวลี่ขี้แพ้ เอามันให้ตาย!”

ในเวลาเดียวกัน ผู้ชมรอบๆ เหล่านั้นกับบรรดานักแข่งหวาเซี่ยก็กลับมามีสติ ส่งเสียงตะโกนกัน

ที่แท้ พวกเขาก็ไม่ชอบท่าทางเย่อหยิ่งจองหองและอวดดีของผูชางจวู้นกับหลี่ตงชิงตั้งแต่แรก แต่จำใจที่นักแข่งหวาเซี่ยใจไม่สู้ในการแข่งขัน5นัดก่อนหน้า พวกเขามีความแค้นแต่ไม่มีที่ระบาย

ก่อนหน้าไม่นาน เฉินเฟิงเอาชนะผูชางจวู้นด้วยการบดขยี้ ทำให้พวกเขาได้ระบาย อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจ

ปรากฏว่า หลังจากผูชางจวู้นพ่ายแพ้การแข่งขัน ร่วมมือกับหลี่ตงชิงแกล้งทำเป็นโง่ ไม่ยอมทำตามสัญญาเดิมพัน ก็ทำให้พวกเขายิ่งคันปาก จนกระทั่งได้ยินคำพูดข่มขู่ของหลี่ตงชิง ก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แทบอยากจะอัดหลี่ตงชิงให้แหลกสักตั้ง

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะลงมือ เฉินเฟิงก็ซัดหลี่ตงชิงไปฉาดหนึ่งจนคว่ำเสียแล้ว ทำให้พวกเขาสะใจ ความรู้สึกเช่นนั้นสะใจกว่าการกินชาบูร้อนๆ ในหน้าหนาวเสียอีก ส่วนอีกฝ่ายของพวกเขา พวกนักแข่งกาวลี่แต่ละคนขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าออกเสียง

ด้านหนึ่งเพราะผูชางจวู้นแพ้การแข่งขัน ไม่ทำตามเดิมพัน พวกเขาจึงไม่มีแรงพลังที่จะพูดอะไร

ในอีกด้านเพราะเมื่อครู่เฉินเฟิงลงมือหนัก ทำให้พวกเขาตกใจ จึงไม่กล้าพูดอะไร

บอดี้การ์ดชุดดำสองคนคอยคุ้มกันผูชางจวู้นอยู่ข้างหลัง สีหน้าทั้งซับซ้อน ทั้งอัปยศ ทั้งโมโห แล้วก็ไม่สามารถอำพรางความหวาดกลัวไว้ได้!

ฉึบ! (เสียงก้าวเดิน)

ฉึบ! (เสียงก้าวเดิน)

ทันใดนั้น ขณะที่เฉินเฟิงมองสายตาไปยังผูชางจวู้น บอดี้การ์ดสองนายของผูชาง

จวู้นก็ก้าวไปข้างพร้อมกันโดยไม่ได้นัด คุ้มกันผูชางจวู้นไว้ข้างหลัง สีหน้าเคร่งขรึม สายตามอง

เฉินเฟิงอย่างระวัง

“ลำพังเศษสวะอย่างพวกนายสองคนก็คิดจะขวางฉันเหรอ?”

เฉินเฟิงมองบอดี้การ์ดของผูชางจวู้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พูดด้วยความเย็นยะเยือกว่า: “ไม่อยากตายก็ไสหัวไปไกลๆ ซะ!”

ฉึบ! ฉึบ!

การเผชิญหน้าคำเตือนอันเปลือยเปล่าของเฉินเฟิง บอดี้การ์ดสองนายของผูชางจวู้นทั้งรู้สึกโกรธ ทั้งรู้สึกอัปยศ แต่ก็ไม่ถอย ยังคงป้องผูชางจวู้นไว้ข้างหลัง

พอเห็นเช่นนี้ เฉินเฟิงก็ไม่พร่ำเพรื่อ ยกขาออกจากน่องของหลี่ตงชิง

เฮือก!

การเคลื่อนไหวของเฉินเฟิงทำให้บอดี้การ์ดสองนายของผูชางจวู้นได้กลิ่นไอความอันตราย คนหนึ่งไม่พูดพร่ำทำเพลง เงื้อมฝ่ามือไปยังเฉินเฟิง ส่วนอีกคนถอยไปหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว พยายามพา