ลูกเขยมังกร นิยาย บท 612

บทที่ 612 ตบหน้าฉาด

หนึ่งพันเมตร ห้าร้อยเมตร สามร้อยเมตร……

ในที่สุด ท่ามกลางการรอคอยของฝูงชน ผูชางจวู้นก็ขับรถเข้ามาใกล้จุดสิ้นสุด

แสงไฟ ทำให้เขาเห็นสีหน้าที่หดหู่ของเหล่านักแข่งกาวลี่ที่เห็นเขาเป็นราชา แล้วเขาก็เห็นนักแข่งหวาเซี่ยล้อมวงเฉินเฟิงเอาไว้ แล้วยังเป็นใบหน้าที่แปลกตาสองข้างทาง เต็มไปด้วยความเย้ยหยันเขา!

“ผู้ชางจวู้นราชารถกาวลี่ติดชาร์ตอันดับสองของรายการแข่งรถใต้ดิน ทำการแข่งขันสำเร็จ ใช้เวลาไป32นาที ช้ากว่าเฉินเฟิงนักแข่งหวาเซี่ยไป8นาที และช้ากว่าราชารถหวาเซี่ยหวางจี้หงที่เคยทำสถิติการแข่งรถใต้ดินที่เขาคุนซานไว้ 3นาที!”

สักพัก ขณะที่ผูชางจวู้นขับบูกัตติ เวย์รอนสีขาวมาถึงจุดสิ้นสุด ราชินีพิธีกรในสนามแข่งรถใต้ดินก็ประกาศคะแนนของผูชางจวู้นในทันที จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังว่า: “พวกเรามาส่งเสียงต้อนรับ ยินดีกับหวาเซี่ยเฉินเฟิงที่ชนะการแข่งขันครั้งนี้ด้วย!”

“เย้~”

“ราชารถเฉินเฟิง!”

พอสิ้นสุดเสียงของราชินีพิธีกรการแข่งขันรถใต้ดิน เสียงเฮตะโกนในสนามก็ดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง

เสียงนั้นดังคะนองไปทั่วท้องฟ้า เป็นเวลานาน

เสียงนั้นเหมือนมีพลังตอบโต้ ตอบสนองบรรดานักแข่งกาวลี่เหล่านั้น

เสียงนั้นเหมือนเสียงพญามัจจุราชจากขุมนรก ผ่านตัวรถที่ปิดผนึก เข้าสู่ตัวรถ พุ่งโจมตีจิตวิญญาณของผูชางจวู้น

ในบูกัตติ เวย์รอนสีขาว สีหน้าของผูชางจวู้นซีดเผือด ตัวสั่นไปทั้งตัว พอจอดรถข้างสนามเสร็จ ก็ไม่ได้เปิดประตูลงมาจากรถ แต่กลับพิงตัวอยู่ตรงที่นั่งในรถอย่างหมดแรง

“หึ เป็นถึงราชารถกาวลี่แต่ไม่กล้าเผชิญความพ่ายแพ้ ถึงขนาดไม่กล้าลงจากรถ!”

“ก่อนหน้าเขาโห่ร้องว่าพวกเราว่าขี้ขลาดไม่ใช่เหรอ? เท่าที่ฉันเห็น เขาต่างหากที่ขี้ขลาด!”

“ก่อนแข่งโห่ร้องอย่างกับหมาบ้า แข่งเสร็จแพ้อย่างกับหมาตาย!”

พอเห็นว่าผูชางจวู้นไม่กล้าลงจากรถ ไม่ว่าจะเป็นนักแข่งหวาเซี่ย หรือผู้ชมในสนามก็ยิ้มเยาะกันขึ้นมา

วู้ฮู่——

ในเวลานี้เอง หลี่ตงชิงพานักแข่งกาวลี่ รีบย่ำเท้าไปที่บูกัตติ เวย์รอนสีขาว

“ฮู้~”

พอเห็นหลี่ตงชิงพาคนมา ผูชางก็จวู้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พยายามปรับอารมณ์ เปิดประตูรถ ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของนักแข่งกาวลี่ที่สีหน้าดูซับซ้อน ลงจากรถมาอย่างช้าๆ

“ไอ้ขี้ข้ากาวลี่ นายเจ๋งนักไม่ใช่เหรอ? ทำไมแค่ลงจากรถก็ยังไม่กล้า?”

“นั่นสิ ไหนว่าจะกวาดล้างวงการแข่งรถใต้ดินหวาเซี่ย น่าขายหน้าจริงๆ ! ฉันอับอายแทนนายเหลือเกิน!”

พอผูชางจวู้นลงจากรถ ผู้ชมในสนามก็พากันตะโกนเยาะเย้ย

แม้ว่าผูชางจวู้นฟังไม่ออกว่าบรรดาผู้ชมพูดว่าอะไร แต่พอได้เห็นใบหน้าแต่ละใบที่เต็มไปด้วยการยิ้มเยาะ ใช้นิ้วเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า ที่บรรดาผู้ชมตะโกนไม่ใช่คำพูดดีอะไร

ทั้งหมดนี้ ทำให้อารมณ์ที่เขาอุตส่าห์ปรับได้เกิดผันผวนอย่างรุนแรงอีกครั้ง ไปจากที่นี่ในทันทีจะดีกว่า

“อาจารย์ ไม่ต้องสนใจพวกเขา คิดซะว่าเป็นหมาหมู่เห่าก็แล้วกัน!”

หลี่ตงชิงสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของผูชางจวู้นเปลี่ยนไป จึงรีบเอ่ยปากปลอบใจ

ไม่มีเสียงตอบกลับ ดวงตาของผูชางจวู้นอยู่ๆก็เบิกโพลง รู้สึกหวาดกลัวมองไปยังด้านหน้า

ฉึบฉับๆ …… (เสียงเดิน)

ในเวลานี้เอง สายตาทุกสายมองไปยังด้านหน้าของผูชางจวู้น

ท่ามกลางสายตาของฝูงชนที่จับจ้อง เฉินเฟิงพาหวู่เหวินโป๋กับนักแข่งหวาเซี่ยกลุ่มหนึ่ง เดินมายังผูชางจวู้นนักแข่งกาวลี่

“อาจารย์ ผมติดต่อภายในประเทศแล้ว ให้พวกเขารีบส่งคนมาคุ้มครองพวกเราไปจากที่นี่!”