ลูกเขยมังกร นิยาย บท 611

บทที่ 611 ราบคาบ

แม้ว่าการแข่งขันยังไม่สิ้นสุด แต่เขารู้ดีว่า ดูจากแนวโน้มในตอนนี้ ขอแค่ไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิด เฉินเฟิงต้องชนะการแข่งขันนัดนี้แน่!

และถ้าเฉินเฟิงชนะล่ะก็ เขากับผูชางจวู้นต้องทำตามเดิมพันสัญญา……

ด้วยชีวิต!

……

ในเวลาเดียวกันนี้เอง

ที่ลู่แข่ง บูกัตติ เวย์รอนสีขาว ใบหน้าของผูชางจวู้นไม่ปรากฏความเย่อหยิ่งจองหองอีกเลย แม้แต่การดูแคลนก็ไม่มี มีแต่ความหวาดกลัว

ถูกต้อง……

เป็นความหวาดกลัว!

แม้เขาจะไม่เห็นลีลาของเฉินเฟิงด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าเฉินเฟิงทำโฟร์ดริฟท์ที่เพอร์เฟ็คผ่านโค้งมรณะ แต่เขารู้ความจริงในข้อหนึ่งว่า เขาถูกเฉินเฟิงทิ้งห่างมากขึ้นทุกที!

และพอหลังจากโค้งที่3 เขากลับมาสงบสติ เล่นในระดับปกติ จนถึงขั้นเหนือปกติ!

สิ่งนี้หมายความว่าอะไร?

หมายความว่า ต่อให้เขาเล่นเหนือกว่าปกติ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิง!

ทั้งหมดนี้ ทำให้เกิดคลื่นซัดถาโถมในใจขึ้นมา และทำให้เขาอดยอมรับความจริงที่โหดร้ายในเวลาเดียวกันไม่ได้ ต่อให้นับจากนี้เขาเล่นได้ดีเหนือกว่าปกติก็ตาม เขาก็ไม่สามารถพลิกแซงเฉินเฟิงเอาชนะการแข่งขันได้!

การแข่งนัดนี้ เขาแพ้แน่นอนแล้ว!

“เขา……ทำไมเขาถึงแกร่งเช่นนี้?”

ในขณะที่ตกตะลึง ผูชางจวู้นก็อดถามตัวเองในใจไม่ได้

นาทีถัดมา

ไม่ทันที่เขาจะคิดที่มาที่ไปออก บูกัตติ เวย์รอนสีขาวก็มาถึงโค้งมรณะแห่งสนามแข่งใต้ดินเขาคุนซาน ชนเข้าอย่างจังกับรั้วกั้นในโค้งตัวUตัวแรก

“แย่แล้ว!”

ผูชางจวู้นเหมือนตื่นจากฝัน รีบใช้มาตรการฉุกเฉิน ลดความเร็ว ทำดริฟท์ ผ่านโค้งตัวUด้วยใบหน้าที่ตกใจ

“ฮู้~ฮู้~”

ผูชางจวู้นตกใจจนเหงื่อท่วมตัวอีกครั้ง จากนั้นก็ถอนใจเฮือกใหญ่ รวบรวมสติ ตกใจไร้อันตรายผ่านโค้งมรณะไปได้ แต่ระยะทางห่างจากเฉินเฟิงมากยิ่งขึ้น

“หึ ยังจะได้ฉายาว่าราชารถกาวลี่ ลีลาอย่างนี้ยังสู้ฉันไม่ได้เลย!”

“คิดว่าเขาคงตกใจลีลาของคุณชายเฉินจนเยี่ยวราดน่ะ เลยไม่สามารถออกลีลาปกติได้!”

“ฮ่าๆ เวลานี้เงามืดปกคลุมในใจผูชางจวู้นแล้ว!”

……

ในเวลานี้ ลีลาน่าขายหน้าของผูชางจวู้นที่ไม่สามารถปกปิด ได้ผ่านกล้องวงจรปิดสู่สายตาของทุกคนที่อยู่ในสนามแล้ว บรรดานักแข่งหวาเซี่ยต่างอ้าปากเย้ยหยันกัน รู้สึกเหมือนชาวนาที่พลิกตัวขึ้นมาเป็นพ่อเลี้ยงหัวเราะกันเฮฮาเสียงดัง

จบกัน!

ในเวลานี้เอง รวมถึงหลี่ตงชิง ทุกคนต่างรู้ว่า การแข่งนัดนี้ผู้ชางจวู้น ——พ่ายแพ้อย่างไม่ต้องกังขา!

อีกทั้งถ้าผูชางจวู้นไม่สามารถปรับสภาพจิตใจ ให้จดจ่ออยู่ที่การแข่งขันได้ล่ะก็ อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดระหว่างการแข่งขัน จนถึงแก่ชีวิตก็ได้

จบกันแล้วเหรอ ?

“ว๊าว!”

10นาทีต่อมา เสียงที่มาพร้อมกับเสียงอึกทึกลั่นท้องฟ้า บูกัตติ เวย์รอนสีดำที่ราวกับพายุหมุนสีดำ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ วิ่งเข้ามาสู่เส้นชัย

“เวลา24นาที เฉินเฟิงทำสถิตในสนามแข่งรถเขาคุนซานใหม่ ทำเวลาเร็วขึ้นเกือบ5นาที!”

ในเวลานี้เอง ราชินีพิธีกรในสนามก็เปิดปากอีกครั้ง เสียงที่เร้าใจของเธอผ่านเครื่องขยายเสียงไปทุกมุมของสนามแข่ง ดังเข้าไปในหูของทุกคน “ลำดับต่อไป ขอให้พวกเราส่งเสียงสุดกำลังต้อนรับราชารถเฉินเฟิงที่กำลังมาถึงด้วย”

ในเวลานี้ เฉินเฟิงเป็นราชารถในใจของพวกเขา ยิ่งกว่านั้นยังเป็นความภูมิใจของวงการนักแข่งใต้ดินหวาเซี่ยด้วย!

เพราะว่า เฉินเฟิงใช้วิธีขยี้เอาชนะผูชางจวู้น จนชนะการแข่งนัดนี้ ไม่เพียงลบล้างคำสบประมาทให้วงการแข่งรถใต้ดินหวาเซี่ยได้ ยังทำให้วงการแข่งรถใต้ดินของหวาเซี่ยยกระดับขึ้นอย่างรวดเร็วในการแข่งขันรถใต้ดินระดับโลก!

หูที่ได้ยินคำพูดของหวู่เหวินโป๋กับจี้หง มองไปยังสายตาที่เคารพนับถือของนักแข่งหวาเซี่ย เฉินเฟิงก็ได้แต่หัวเราะไม่พูดอะไร

หืม?

นาทีต่อมา เขาเดินผ่านฝูงชน อยู่ๆ ก็เห็นหลี่ตงชิงถือมือถือเดินออกมาจากกลุ่มคน มือข้างหนึ่งอุดหูไว้ อีกข้างพูดอะไรบางอย่างที่ไมโครโฟนที่มือถือ

“ไอ้ย้ายข้าง คิดจะเบี้ยวเหรอ?”

พอเห็นฉากนี้ เฉินเฟิงก็แอบขำในใจ

แพ้ก็ต้องยอมรับ

คืนนี้ ต่อให้ผูชางจวู้นกับหลี่ตงชิงเชิญประธานาธิบดีกาวลี่มาถึงที่ก็เปล่าประโยชน์!

แม้ว่าเฉินเฟิงจะดูออกว่าหลี่ตงชิงกำลังทำอะไร แต่เขาก็ไม่ได้ให้หวู่เหวินโป๋ไปขัดขวาง กลับปล่อยให้คนย้ายข้างอย่างหลี่ตงชิงทำไป

“ราชารถ!”

“เฉินเฟิง!”

เฉินเฟิง หวู่เหวินโป๋ จี้หงกับนักแข่งหวาเซี่ยยืนอยู่หน้าบูกัตติ เวย์รอนสีดำ รอผูชางจวู้นขับมาที่จุดสิ้นสุด เหล่าผู้ชมยังคงดีใจกันขีดสุด พวกเขาโบกไม้โบกมือตะโกน บางส่วนตะโกนราชารถ บางส่วนตะโกนเฉินเฟิง ขานรับกันไปมา อย่างมโหระทึก

เสียงเฮที่อึกทึกในหู นอกจากหลี่ตงชิงที่กำลังโทรศัพท์อยู่ มองดูเฉินเฟิงยืนอยู่ท่ามกลางนักแข่งหวาเซี่ย นักแข่งกาวลี่คนอื่น แต่ละคนหน้าตาดูหมองคล้ำ ความรู้สึกอย่างกับไปกินหนูตายกันมา หดหู่ขนาดไหนก็ขนาดนั้น

“ว๊าว~”

8นาทีต่อมา เสียงเฮของบรรดาผู้ชมยังไม่ทันหยุด เสียงคำรามของรถแข่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ในความมืด ในที่สุดบูกัตติ เวย์รอนสีขาวก็ปรากฏตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหดหู่ที่แพ้การแข่งขัน หรือเป็นเพราะไม่รู้จะสู้หน้าความอัปยศความพ่ายแพ้ครั้งนี้อย่างไร ความเร็วรถของผูชางจวู้นช้ามาก ต่างจากท่าทางตอนเริ่มต้นอย่างสิ้นเชิงที่ “ดูถูกโลกนี้ ว่าใครจะสู้เขาได้” !