ลูกเขยมังกร นิยาย บท 637

บทที่ 637 บีบบังคับให้เขารับคำท้า

"ถูกต้อง แต่ว่า ฉันสงสัยมาก เฉินเฟิงเก็บตัวถือศีลแล้วจะได้ผลลัพธ์มากเท่าไหร่? หรือเขาจะบรรลุหั้วจิ้งชั้นกลางขึ้นมากะทันหัน?"

"เฉินเฟิงเพิ่งบรรลุหั้วจิ้งมาได้ไม่นาน อยู่ดีๆจะบรรลุหั้วจิ้งชั้นกลางในเวลาสั้นๆได้ยังไง จากที่ฉันมอง ฉันว่าเขาคงกำลังทำความเข้าใจศิลปะการต่อสู้สักอย่างมากกว่า เพื่อเพิ่มความสามารถ"

"ถ้าอย่างนั้นปัญหาก็มาละ สรุปแล้วเขาจะรับคำท้าหรือไม่?"

.......

เวลาไม่นาน บูโดหวาเซี่ยและพื้นที่อื่นๆก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการประลองอย่างเอาเป็นเอาตายระหว่างจิ่งเถิงและเฉินเฟิง

แต่ว่า เรื่องนี้ ไม่มีคนที่มีอำนาจในวงการศิลปะการต่อสู้แม้แต่คนเดียวที่จะออกมาพูดแสดงความคิดเห็น ถึงขั้นไม่มีเจ้าสำนักและมหาปรมาจารย์หั้วจิ้งเอ่ยปากพูด คนที่พูดเรื่องพวกนี้มีแค่ลูกศิษย์ในสำนักเท่านั้น

ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเจ้าสำนักและมหาปรมาจารย์หั้วจิ้งไม่แน่ใจว่าเฉินเฟิงจะรับคำท้าไหม สถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือเงียบเอาไว้ ถ้าหากวิเคราะห์ผิดไป วันข้างหน้าจะเป็นการตบหน้าตนเองก็คงแย่

ในขณะที่พวกเขาเงียบ ก็เฝ้ารอคอย รอคอยว่าเรื่องจะไปถึงไหน รอคำตอบจากเฉินเฟิง

สำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ เฉินเฟิงไม่รู้แม้แต่น้อย

ห้าวันที่ผ่านมานี้ เขาเอาแต่หมกมุ่นกับการศึกษาและสร้างสรรค์ศิลปะการต่อสู้ ไม่สามารถหลุดออกมาได้——นอกจากเวลากินข้าวและนั่งสมาธิแล้ว เวลาที่เหลือเขาก็เอาแต่ศึกษาศิลปะการต่อสู้

จากนั้น——ผ่านไปห้าวันแล้ว เขายังคงไม่สามารถคิดศิลปะการต่อสู้ที่เป็นของตนเองได้

พูดให้ถูกต้อง เขาไม่สามารถคิดท่าไม้ตายกระบวนท่าที่สองต่อจากหักแม่น้ำ

ไม่มีศิลปะการต่อสู้ใด ที่สามารถคิดขึ้นได้ในชั่วข้ามคืน ต่างต้องมีขั้นตอนของมัน จำเป็นต้องลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้ายที่สุดค่อยประสานเข้าด้วยกัน กลายเป็นศิลปะการต่อสู้ด้านหนึ่ง

พระอาทิตย์ตก เฉินเฟิงราวกับเป็นไฟฟ้า เขาเข้าออกไปมาในสวนของวิลล่า หรือรอยทิ้งเอาไว้ ฟู่！

จู่ๆ เฉินเฟิงหยุดชะงัก ร่างกายบิดหมุนราวกับเป็นเกลียว จากนั้นหัวเข่าทั้งสองข้างงอลง อยู่ในท่าทางนั่งลอยอากาศ เท้าทั้งสองข้างราวกับเป็นตะปูที่ตอกติดพื้น หมัดขวาราวกับเป็นกระบอกปืนขนาดใหญ่ พุ่งตัวกระแทกออกไป

พึ่บ！พึ่บ！พึ่บ！

ต่อยหมัดออกไป อากาศแตกเป็นเสี่ยงๆ พลังของหมัดน่ากลัวมาก

ตามด้วย เฉินเฟิงดึงหมัดกลับ ยืนอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ ครุ่นคิด

"วิชากระบี่ฮุ่ยหลิ่วเป็นหนึ่งในวิชากระบี่ของนักฆ่า ใช้วิชากระบี่นี้มาเป็นพื้นฐานของกระบวนท่าที่สอง แล้วดัดแปลง ขยาย เป็นตัวเลือกที่เหมาะสมมาก แต่รู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่าง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม บ่นพึมพำ

หลังจากผ่านการครุ่นคิดและฝึกซ้อมมาถึงห้าวัน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจใช้กระบี่ฮุ่ยหลิ่วเป็นพื้นฐานของกระบวนท่าที่สอง คิดค้นท่าไม้ตายกระบวนท่าที่สอง

หัวใจสำคัญของกระบี่ฮุ่ยหลิ่วไม่ใช่“หันตัวแทง” แต่เป็น“หันม้าแทง” จำเป็นต้องให้ผู้ที่ใช้จงใจหลอกล่อศัตรูให้ตามมา จากนั้นใช้กระบี่แทงด้านหลังของศัตรู(หรือใช้ดาบฟัน) ฉวยโอกาสหมุนเปลี่ยนหัวม้า ใช้ม้าทั้งสองเป็นรูปทรงl แล้วโจมตี

เวลานี้ ศัตรูได้ใช้กระบวนท่าออกมาแล้ว อาวุธไม่สามารถดังกลับมาได้อีก ไม่อาจป้องกันตัว ก็จะถูกแทง(หรือฟัน)ด้วยม้า