ลูกเขยมังกร นิยาย บท 644

บทที่ 644 ฆ่ามู่หยาง

จากนั้น——ขณะที่เขาใช้กำลังจับตัวเสี้ยเมิ่งเหยา กดขี่ให้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่กล้าส่งเสียงร้อง เฉินเฟิงก็ออกมาแล้ว

ในช่วงเวลาสำคัญ เฉินเฟิงได้คิดวรยุทธ์กระบวนท่าที่สองของตนเองสำเร็จ ตื่นขึ้นมาจาก‘ร่วมจิตร’ จากนั้นอาศัยความสามารถในการได้ยิน ได้ยินเสียงเหิมเกริมของมู่หยาง："สวะอย่างพวกแก ถ้ายังกล้าพูดมาก ฉันไม่ถือสาที่จะสั่งสอนพวกแก！”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ เขากระโดดข้ามกำแพงในสวนของวิลล่าออกมา เห็นมู่หยางยืนอยู่ตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา ยกเสี้ยเมิ่งเหยาขึ้นราวกับเธอเป็นลูกเจี๊ยบ

ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมเสี้ยเมิ่งเหยาถึงมารวมตัวอยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่หลังจากที่เขาเห็นภาพนี้ เขาก็โมโหจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้！

หื้ม?

ได้ยินเสียงอันน่าตกตะลึงของเฉินเฟิง ไม่ว่าจะเป็นเสี้ยเมิ่งเหยา หรือว่ามู่หยางและจิ่งหรินทั้งสองคนต่างหยุดชะงัก

“พี่เฟิง！”

“อาจารย์อาเฉิน！”

“เฉินเฟิง！”

หลังจากตกตะลึงเป็นเวลาสั้นๆแล้วนั้น ก็มีเสียงร้องขึ้นมาด้วยความตกใจจากกลุ่มคน รวมถึงเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย สีหน้าของทุกคนที่มองเฉินเฟิงราวกับเห็นผี แล้วรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว

"นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

ในเวลาเดียวกัน มู่หยางและจิ่งหรินทั้งสองคนก็ได้สติกลับมา ในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

หรือว่าเฉินเฟิงเก็บตัวถือศีลอยู่ที่นี่มาโดยตลอด?

ทำไมก่อนหน้านี้พวกเขาถึงไม่รู้ข่าวแม้แต่น้อย?

"ปล่อยเธอ！”

ขณะที่ทั้งสองกำลังครุ่นคิดว่าทำไมเฉินเฟิงถึงมาอยู่ที่นี่เวลานี้ เสียงเย็นยะเยือกของเฉินเฟิงก็ดังขึ้น

มู่หยางปล่อยมือ เสี้ยเมิ่งเหยารีบวิ่งไปหาเฉินเฟิง

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" เฉินเฟิงกวาดตามองมู่หยางด้วยสายตาเย็นยะเยือก จากนั้นเอ่ยถามพวกหวู่เหวินโป๋

เขาไม่เข้าใจ ทำไมแค่เก็บตัวถือศีลไม่กี่วัน หวู่เหวินโป๋และสี่พี่น้องตระกูลเฉินทั้งยังมีเสี้ยเมิ่งเหยาถึงมาอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังมีคนลงไม้ลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยาต่อหน้าทุกคน

"พี่เฟิง เรื่องมันเป็นแบบนี้ เมื่อสิบวันก่อน จิ่งเถิงซึ่งเป็นผู้สืบทอดตระกูลจิ่งประกาศกร้าวออกมา ส่งหนังสือท้าประลองวรยุทธ์มาให้พี่ บอกว่าวันนี้จะสู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งกับพี่ที่ทะเลสาบตะวันตก......" หวู่เหวินโป๋รู้เรื่องทั้งหมดดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้เฉินเฟิงฟังอย่างละเอียด รวมถึงเรื่องที่จิ่งเถิงประกาศท้าประลองเฉินเฟิง และเรื่องที่มู่หยางจะจับตัวเสี้ยเมิ่งเหยาไปเป็นสาวใช้และเรื่องที่คนมีหน้ามีตาเกือบทั้งบูโดหวาเซี่ยรวมตัวกันที่ทะเลสาบตะวันตก เวลานี้กำลังรออยู่ที่ทะเลสาบตะวันตก

"เฉิน......เฉินเฟิง ถ้าแน่จริงก็ไปสู้กับน้องเถิงของฉันสิ！”สิ้นเสียงของหวู่เหวินโป๋ อยู่ดีๆจิ่งหรินก็พูดขึ้นมา เขาพยายามปกปิดความกลัวภายในใจเอาไว้ จงใจพูดใส่ไฟเฉินเฟิง ให้เขารีบไปรับคำท้า

เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะได้รอดพ้นจากความซวยในครั้งนี้

กรึบ！กรึบ！กรึบ！

เสียงตอบกลับจิ่งหรินคือเสียงฝีเท้าที่แสนบีบรัดหัวใจ

ภายใต้แสงอาทิตย์ เฉินเฟิงไม่พูดอะไรเลย เขาเดินมาทางมู่หยางด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

"นาย......นายคิดจะทำอะไร?"

เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินมา สัมผัสได้ถึงพลังสังหารเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเฉินเฟิง สีหน้าของมู่หยางไร้ซึ่งความโอหัง มีเพียงความหวาดกลัว เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจน ถึงความแข็งแกร่งของเฉินเฟิง！

ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถต้านทานได้！

"วรยุทธ์ของนาย ปฏิบัติต่อคนไม่เหมือนกัน ทำตามอำเภอใจตนเอง สมควรตาย！”เฉินเฟิงเดินไปพลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

สิ่งเสียง เฉินเฟิงเดินมาถึงตรงหน้ามู่หยาง หยุดฝีเท้า ยกเท้าขึ้นต่อหน้าทุกคน จากนั้นภายใต้แววตาหวาดกลัวของมู่หยาง เตะเข้าไปที่อกของมู่หยาง

ครึก！