ลูกเขยมังกร นิยาย บท 645

บทที่ 645 แกเป็นใคร

"ถูกต้อง ถ้าหากว่าเขาจะรับคำท้า ก็มาตั้งนานแล้ว ไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก"

"ดูท่าที่บอกว่าเก็บตัวถือศีลฝึกวรยุทธ์เป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น ถึงแม้เขาจะแข็งแกร่ง แต่เผชิญหน้ากับจิ่งเถิงผู้สืบทอดตระกูลจิ่ง สุดท้ายก็หดหัวเข้าไปในกระดอง！”

"เฮ้อ......เดิมทีตอนแรกคิดว่าจะได้ดูการต่อสู้ที่ดุเดือด สุดท้ายกลับมาเสียเที่ยว เฉินเฟิงยอมแพ้ เซ็งจริงๆ！”

บนเรือลำแรก ศิษย์แต่ละสำนักพากันพูดคุยไปต่างๆนานา แทบจะทุกคนต่างก็คิดว่าเฉินเฟิงยอมแพ้ ไม่กล้าประลองวรยุทธ์กับจิ่งเถิง

ไม่เพียงแต่พวกเขา บนเรือลำที่สาม ผู้อาวุโสในยุทธภพของโลกใต้ดินหวาเซี่ย นักธุรกิจใหญ่และข้าราชการระดับสูงต่างพูดต่างๆนานา

"พี่ใหญ่เจี่ย ไม่จริงใช่ไหมที่เฉินเฟิงจะไม่มาจริงๆ?" หนานอ้าวแห่งตระกูลเหอซึ่งเป็นผู้นำครอบครัวเหอหรงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา เขากับลู๋เจิ้งเฟิงเหมือนกัน ต่างก็คิดว่าเจี่ยหวั้นเหามาถึงทะเลสาบตะวันตกล่วงหน้าเป็นเพราะมีข่าวภายใน เพียงแต่ไม่ได้ถามลู๋เจิ้งเฟิงส่วนตัวเหมือนกับเจี่ยหวั้นเหา

เวลานี้ ดูท่าแล้วเฉินเฟิงไม่ยอมปรากฏตัว เขาจึงอดใจไม่ไหวแล้ว

ฉึบๆๆ......

ลู๋เจิ้งเฟิงและเหล่าผู้อาวุโสในยุทธภพได้ยินคำพูดของเหอหรง ต่างหันไปมองเจี่ยหวั้นเหาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย รอคำตอบจากเจี่ยหวั้นเหาด้วยความคาดหวัง

ในครั้งนี้พวกเขามาทะเลสาบตะวันตกล่วงหน้า การดูเฉินเฟิงและจิ่งเถิงสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายเป็นแค่เรื่องรอง เรื่องสำคัญคือผลการประลอง

นี่......เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของทุกคน ทำให้พวกเขาต้องให้ความสำคัญ！

"เดิมที ฉันคิดว่าเฉินเฟิงจะต้องรับคำท้าอย่างแน่นอน แต่เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ฉันเองก็ไม่แน่ใจ" เผชิญหน้ากับคำถามของเหอหรงและสายตาที่จับจ้องของทุกคน เจี่ยหวั้นเหายังคงเชื่อว่าเฉินเฟิงจะรับคำท้า แต่ไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ เพียงแค่พูดครุมเครือเท่านั้น

เวลานี้ เหอหรงหันไปมองหวู่เหวินเฉิงยิง

ในฐานะผู้อาวุโสด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งแสนล้านบาทในเมืองจงไห่ ตำแหน่งของหวู่เหวินเฉิงยิงไม่ได้ด้อยกว่าใครที่นี่

อีกทั้ง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ลูกชายของหวู่เหวินเฉิงยิงรู้จักเฉินเฟิง

"คุณหวู่เหวิน ได้ยินว่าลูกชายของคุณเป็นเพื่อนกับเฉินเฟิง คุณสามารถโทรหาลูกชายของคุณหน่อยได้ไหม ให้เขาถามเฉินเฟิง วันนี้จะมาหรือไม่มากันแน่?"

"ผมคิดว่าผมไม่มีความจำเป็นต้องทำ สิ่งที่ควรมาย่อมต้องมา ถ้าเฉินเฟิงรับคำท้า ไม่ต้องโทรศัพท์ไปเขาก็ปรากฏตัว ถ้าเฉินเฟิงไม่รับคำท้า ผมโทรหาจนแบตหมดก็เปล่าประโยชน์" คำพูดของหวู่เหวินเฉิงยิง ภายในใจของเขารู้สึกไม่พอใจกับคำขอร้องของเหอหรง

เวลานี้ คนใหญ่คนโตของบูโดหวาเซี่ยมากันหมดแล้ว อีกทั้งบนเรือลำนี้ของพวกเขายังมีผู้อาวุโสที่สูงศักดิ์กว่าจำนวนไม่น้อย เป็นหน้าที่ของเขาในการโทรหาเฉินเฟิงที่ไหน?

"พี่หวู่เหวิน พี่พูดถูก สมองของผมมันร้อน คิดไม่รอบคอบ หวังว่าพี่อย่าเก็บไปใส่ใจ" เหอหรงได้ฟัง รู้ถึงปัญหาของตนเอง จึงแอบด่าตนเองอ้อมๆ ในเวลาเดียวกันก็พูดขอโทษหวู่เหวินเฉิงยิง

หวู่เหวินเฉิงยิงส่ายหน้า เพื่อสื่อว่าไม่เป็นไร

ชั่วขณะหนึ่ง เรือใหญ่ลำที่สามเงียบลงอีกครั้ง ทว่าเรือใหญ่ลำที่สองกลับเสวนากันขึ้นมา

"เฉินเฟิงจะไม่มาจริงๆหรอ?"

"เวลานี้ยังไม่ปรากฏตัวออกมา ฉันว่าไม่มาแล้ว"

"ถ้าหากว่าเขาไม่มา พวกเราทุกคนก็ถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่แล้ว เรียกว่าเป็นเรื่องแปลกกว่าพันปีของบูโดหวาเซี่ย！”

เหล่าปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่มาจากที่ต่างๆเริ่มพูดคุยกัน ในเวลาเดียวกันก็มองไปทางก่วนหนานเทียนอย่างมีเลศนัย คาดหวังให้ก่วนหนานเทียนสามารถให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเขา

"พวกนายไม่ต้องมองมาที่ฉัน เหมือนอย่างที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ ฉันเองก็เป็นเหมือนพวกนาย ที่มาที่นี่ เป็นเพราะคิดว่าเจ้าเด็กเฉินเฟิงต้องรับคำท้า สำหรับเรื่องที่วันนี้เจ้าเด็กนั่นจะปรากฏตัวหรือไม่นั้น มีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่รู้" ฟังคำพูดต่างๆนานของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ข้างๆ มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ก่วนหนานเทียนผายมือขึ้น ยิ้มเศร้า

เดิมทีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้หลายคนรวมถึงปรมาจารย์เฉียวอู่โต่อดใจไม่ไหวอยากจะถามก่วนหนานเทียนแล้ว เวลานี้ได้ยินคำพูดของก่วนหนานเทียน ทำให้พวกเขาต่างกลืนคำพูดลงคอ

ทางด้านจิ่งหยุนเฟิง จิ่งเซ่อเหมิงสองพ่อลูกที่ยืนอยู่ไม่ไหลพากันขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นมา