ลูกเขยมังกร นิยาย บท 646

บทที่ 646 ตะลึง

“ตามที่นายปรารถนาเลย ฉันมาส่งนายเดินทางเอง!” เฉินเฟิงตอบไม่ตรงคำถาม ตัดสินโทษตายให้จิ่งเถิงเลย!

“เอ๋...” จิ่งเถิงอึ้งตะลึงอีกครั้ง

ถ้าก่อนนี้เขาแค่ตกใจล่ะก็ งั้นวินาทีนี้เขาตะลึงแล้วจริงๆ

เฉินเฟิง!

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าจิ่งหรินกับมู่หยางไปเจอเฉินเฟิงเข้าได้ยังไง แต่ ณ วินาทีนี้เขาแน่ใจได้ทันทีว่า ทางปลายสายคือเฉินเฟิง ไม่งั้นคงไม่พูดกับเขาแบบนี้แน่!

“ตู้ด....ตู้ด....”

จากนั้น ในตอนที่จิ่งเถิงกำลังคิดระหว่างที่ตะลึงอยู่ อีกฝ่ายก็ตัดสายไป

“คนเมื่อกี้คือเฉินเฟิง?” จิ่งเซ่อเหมิงหูดีเป็นพิเศษ ได้ยินบทสนทนาของเฉินเฟิงกับจิ่งเถิง และเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของจิ่งเถิงด้วย

“น่าจะเป็นเขา!”

จิ่งเถิงกัดฟันพูด เขาโกรธจนแทบเขวี้ยงมือถือทิ้ง ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต แทบอยากเข้าไปจับเฉินเฟิงเผาเป็นผุยผง “จิ่งหรินกับมู่หยางเรียบร้อยในเงื้อมมือเขาแล้ว คนหนึ่งตาย อีกคนพิการ---มันกำลังท้าทายตระกูลจิ่งของเรา ผมจะสับมันเป็นหมื่นชิ้นแล้วโยนให้ปลากิน!”

“ไป ไปดูกันก่อน” จิ่งเซ่อเหมิงโกรธแทบควันออกหูเหมือนกัน เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องวีไอพีด้วยสีหน้าถมึงทึง จิ่งเถิงเก็บมือถือเข้าที่ ตามติดไม่ลดละ

ในขณะเดียวกัน

เฉินเฟิงพาพวกเสี้ยเมิ่งเหยาขึ้นรถมาที่ทางเข้าเขตพิเศษ

“ดูสิ มีขบวนรถมาแหน่ะ เฉินเฟิงหรือเปล่า?”

พวกเฉินเฟิงยังไม่ทันลงจากรถ ก็ดึงดูดความสนใจจากคนทั้งหมดไปแล้ว บางคนถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจเลยทีเดียว

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงเปิดประตูลงมาจากรถท่ามกลางสายตาของทุกคน

“เฉินเฟิง!”

“คิดไม่ถึงจริงๆว่า เฉินเฟิงจะมาในตอนสุดท้ายพอดี!”

“ฮะฮะ ฉันบอกนานแล้ว เก่งแบบเฉินเฟิงน่ะ ไม่มีทางทำตัวเป็นเต่าหดหัวหรอก!”

พอเฉินเฟิงลงจากรถ ทำให้กลุ่มคนที่เดิมทียืนกันเงียบเชียบพากันสนทนากันยกใหญ่

พอได้ยินคำวิจารณ์ของทุกคน จิ่งหยุนเฟิง เจ้าตระกูลจิ่ง มองหน้าเฉินเฟิงคนที่เขาเคยเห็นแต่ในรูปแล้วหัวเราะออกมา

เดิมเขายังกังวลว่าเฉินเฟิงจะไม่กล้ารับคำท้า ดูท่าแผนการทั้งหมดของตระกูลจิ่งคงต้องพังซะแล้ว ตอนนี้เฉินเฟิงปรากฏตัวแล้ว ความกังวลในใจเขาหายไปเป็นปลิดทิ้ง

เพราะเฉินเฟิงในสายตาเขาตอนนี้คือคนตายคนหนึ่ง----จิ่งเถิงต้องฆ่าเฉินเฟิงได้แน่!

จากนั้น----

ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของจิ่งหยุนเฟิงก็ชะงักค้าง

เพราะเขาเห็นได้ชัดเจนว่า พอเฉินเฟิงลงจากรถก็หิ้วจิ่งหรินและมู่หยางลงจากที่นั่งด้านหลังด้วย คนหนึ่งนิ่งเหมือนหมาตาย ไม่ขยับตัวสักนิด อีกคนเนื้อตัวสั่นเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สิ่งที่เห็นทำให้จิ่งหยุนเฟิงสะท้านเยือกในอก และคิ้วเริ่มขมวดมุ่น

เขารู้และยอมรับกลายๆกับแผนการรับมือเร่งด่วนที่จิ่งหรินปรึกษากับจิ่งเถิง พอมาตอนนี้เห็นฉากนี้เข้า ใช้เท้ายังคิดได้เลยว่า ตอนจิ่งหรินกับมู่หยางใช้อำนาจไปข่มเหงให้เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นหญิงรับใช้ให้กับจิ่งเถิง เจอเข้ากับเฉินเฟิงพอดี จากสายตาอันแสนดีของเขา ยังเห็นอีกว่า มู่หยางไม่รอดแล้ว จิ่งหรินเองก็พิการแล้วเหมือนกัน!

ไม่แค่เขา ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คนอื่นที่อยู่บนเรือลำที่สองก็มองออกถึงจุดนี้เหมือนกัน ทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หนึ่งในนั้น อู่จื่อโจวซึ่งเป็นสมาชิกสหพันธ์สงครามขมวดคิ้วแน่นขึ้น