ลูกเขยมังกร นิยาย บท 663

บทที่ 663 อัศวินยามพลบค่ำ

ภายใต้แสงสว่างยามเช้า นอกจากเย่หนานเทียนแล้ว ก็ยังมีทหารคนแก่ที่เกษียณอายุแล้วเดินเล่นอยู่ริมลำธาร หลังจากที่พวกเขาเห็นเย่หนานเทียน ต่างก็จะยิ้มทักทาย ยังมีคนพูดคุยกับเย่หนานเทียนด้วย

คำพูดกับแววตาของพวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความนับถือ

อย่างที่หนึ่ง เย่หนานเทียนเคยเป็นความภาคภูมิใจของสหพันธ์บูโด มีอิทธิพลต่อวงการศิลปะการต่อสู้ทั่วโลก เคยสร้างชื่อเสียงทำคุณประโยชน์ให้กับสหพันธ์บูโด อย่างนับไม่ถ้วน

ส่วนอีกอย่างหนึ่ง เย่หนานเทียนพบกับความหายนะครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ถูกผู้แข็งแกร่งอันดับเทพรุมทำร้ายจนพิการ หลังจากจมอยู่กับความเสียใจไปสักพัก ก็ได้เข้มแข็งเริ่มต้นขึ้นมาสู้ใหม่ ไม่เพียงยังคงเป็นครูผู้ฝึกอยู่ในสหพันธ์บูโด ถ่ายทอดประสบการณ์และวิชาความรู้ด้านการต่อสู้ของตนเอง และในการใช้ชีวิตก็ไม่เคยร้องขอ หรือสร้างความลำบากใจให้กับสหพันธ์บูโด

กลับกัน เขาปฏิเสธการที่สหพันธ์บูโดจัดเตรียมผู้พิทักษ์ชีวิตให้กับเขา กิจกรรมในชีวิตประจำวันทุกอย่างล้วนพึ่งตนเอง เขาไม่มีภรรยา ไม่มีลูก และก็ไม่มีญาติพี่น้อง

คนคนหนึ่งที่ไม่มีญาติพี่น้องและเป็นคนพิการที่ไม่สามารถยืนขึ้นมาได้ ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ จะต้องมีความเข้มแข็งและอดทนขนาดไหน?

ไม่มีใครรู้ แต่ทุกคนต่างก็ชื่นชม เขามาก

หลังจากครึ่งชั่วโมง เย่หนานเทียนบังคับล้อรถเข็นด้วยตัวเอง ย้อนกลับที่พักตามริมถนนยางมะตอย แล้วก็มองเห็นรถธงแดงพร้อมป้ายทะเบียนทหารจอดอยู่ตรงทางเข้าอาคารเล็กๆ

“ศิษย์พี่”

ภายในรถ เฉินเฟิงเห็นเย่หนานเทียนผลักรถเข็นของเขากลับไปที่อาคารหลังเล็ก ในใจสั่นไหวเล็กน้อย แล้วก็รีบลงจากรถไปรับเขา

“เสี่ยวเฟิง คุณมาแล้วหรือ”

เย่หนานเทียนหยุดรถเข็น มองดูเฉินเฟิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชมกับภาคภูมิใจ ถึงแม้เขากับเฉินเฟิงจะมีความสัมพันธ์กันเพียงเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้อง แต่ในความหมายบางอย่าง เฉินเฟิงกลับถือได้ว่าเป็นญาติพี่น้องของเขา เพียงคนเดียวบนโลกนี้ เพราะตอนนั้นหลังจากเซียวกั่วจง รับเฉินเฟิงมาเป็นศิษย์ผู้สุดท้าย แต่ก็ไม่ได้สอนอะไรเฉินเฟิง แต่ได้เอาเฉินเฟิงให้กับเขา ดังนั้นเขานับว่าเป็นศิษย์พี่ของเฉินเฟิง และเป็นกึ่งอาจารย์ของเฉินเฟิง

ตอนนี้เห็นเฉินฆ่าเฟิงทายาทตระกูลจิ่ง เขาจึงภาคภูมิใจในตัวเฉินเฟิงมาก

ไม่มีคำตอบ

เฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม มองดูเย่หนานเทียนที่อยู่ด้านหน้า อย่างรู้สึกหดหู่

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้า เย่หนานเทียนที่มีชื่อเสียง มีอิทธิพลต่อทุกประเทศในวงการศิลปะการต่อสู้ ไม่มีความสง่างามเหมือนในตอนนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาในตอนนี้ เหมือนคนแก่ก่อนวัยอันควรคนหนึ่งมากกว่า ผมขาวหมดแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอย บนร่างกายเต็มไปด้วยความชรา

“ศิษย์พี่ หาคนอยู่เป็นเพื่อนสักคนไหม?” เฉินเฟิงพูดขึ้นด้วยสายตาแดงก่ำ

“ไม่ต้อง ผมคนเดียวก็สบายดี”