ลูกเขยมังกร นิยาย บท 68

บทที่ 68 ตัดมือเขาหนึ่งข้าง

“คุณชายเฉิน?”เสิ่นจุนเหวินยิ่งสับสนเข้าใจใหญ่ หากว่าในสถานการณ์นี้ คนที่จะเรียกว่าเป็นคุณชายได้ ก็คงจะมีแต่เขาเสิ่นจุนเหวิน มีคุณชายเฉินที่ไหนกัน?

“คุณลุง ผมอยู่ที่นี่ไม่เห็นจะมีคุณชายเฉินอะไรเลย”สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความหดหู่ เขาไม่ได้คิดถึงเฉินเฟิงเลยสักนิด ถึงแม้เฉินเฟิงจะสกุลเฉิน แต่สถานะของเฉินเฟิงคืออะไรล่ะ? ลูกเขยของตระกูลเสี้ยไม่ได้เป็นคุณชายอะไรสักหน่อย

เสิ่นหงชังแทบจะกระอักเลือด เขาว่าเขาพอจะเข้าใจแล้วล่ะ เจ้าหลานชายไม่รักดีของตัวเองนั้นตอนนี้ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิง เขาคิดจะบอกฐานะของเฉินเฟิงกับเสิ่นจุนเหวิน แต่ถ้าเฉินเฟิงยืนอยู่ข้างๆ งั้นการจะบอกทางโทรศัพท์ก็ไม่เหมาะสมเท่าไหร่

เสิ่นหงชังกัดฟันอย่างช่วยไม่ได้ “แกรอฉันอยู่ที่นั่น ตั่งแต่นี้เป็นต้นไป แกจะทำอะไรกับใครก็ต้องเคารพเขาเสมอ ถ้ายังสร้างเรื่องอีกละก็ ฉันจะหักขาแกทิ้งซะ!”

“คุณลุง....”เสิ่นจุนเหวินยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง เสิ่นจุนเหวินก็รีบวางสายไปเสียแล้ว

หานหลงที่อยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน คนที่ทำให้เสิ่นหงชังต้องระมัดระวังด้วยขนาดนี้ คนที่เรียกว่าคุณชายเฉินนั่น ตัวตนที่แท้จริงคืออะไรกันแน่?

หรือว่า.....

หานหลงเบนสายตาไปยังเฉินเฟิง แต่มองการแต่งตัวของเฉินเฟิงแล้ว ไม่มีอะไรที่ดูจะเกี่ยวข้องกับคำคุณชายเลยสักนิด

ไม่ถึงสิบนาที รถโรลส์รอยซ์ของเสิ่นหงชังก็มาจอดที่ใต้อาคารหวงเห้า เสิ่นหงชังพาอาหู่อาเป้าลงมาจากรถ

นั่นสร้างความตกใจให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัยไม่น้อย ไม่รู้ว่าที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารหวงเห้านี้คือใครกันแน่ ถึงได้ทำให้พวกผู้ยิ่งใหญ่เคลื่อนไหวได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนแรกก็ทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองอย่างเสิ่นจุนเหวิน ต่อมาก็เป็นราชาโลกใต้ดินหานหลง ตอนนี้นึกไม่ถึงว่าแม้แต่เสิ่นหงชังก็ยังมา

พนักงานต้อนรับเสิ่นหงชังที่ประตูก่อนพาขึ้นไปชั้นบนสุด

เสิ่นหงชังเพียงก้าวเข้าประตูห้องอาหาร ก็เห็นเสิ่นจุนเหวินที่กำลังมองซ้ายมองขวาและหานหลงที่มือกำลังบิดลูกประคำ

เมื่อเห็นหานหลง รูม่านตาของเสิ่นหงชังก็หดเล็กทันที ทำไมหานหลงมาอยู่ที่นี่?!

เขาคงไม่ได้ทำอะไรกับเฉินเฟิงใช่มั้ย?!

เสิ่นหงชังเริ่มวิตกกังวล ถ้าหากเกิดอะไรกับเฉินเฟิงที่นี่ ทั้งชางโจวจะต้องเกิดภัยพิบัติอย่างไม่เคยมีมาก่อนแน่

เพราะเสิ่นจุนเหวิน น่ากลัวว่าทั้งตระกูลเสิ่นอาจจะต้องถูกฝังด้วยเฉินเฟิง!

เสิ่นหงชังรู้สึกว่าขาของตัวเองเริ่มจะหมดเรี่ยวแรง ในขณะเดียวกันในใจก็ภาวนาว่าอย่าได้เกิดอะไรขึ้นกับเฉินเฟิงเลย

หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เสิ่นหงชังก็พบเงาร่างหนึ่งที่กำลังนั่งกินอาหารบนโต๊ะอย่างสบายใจ

นั่นก็คือเฉินเฟิง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงยังอยู่ปลอดภัยดี นอกจากนี้ยังดูอารมณ์ดีใช้ได้ หัวใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ ของเสิ่นหงชังก็พอจะวางลงได้

“คุณลุง ที่นี่ไม่มีคุณชายเฉินอะไรนั่นสักหน่อย ลุงจำคนผิดรึเปล่า?”เมื่อเสิ่นหงชัง เสิ่นจุนเหวินก็รีบเดินเข้าไป

ไม่นึกว่าเสิ่นหงชังจะเพียงแค่เหลือบเสิ่นจุนเหวินเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปยังเบื้องหน้าของเฉินเฟิงที่กำลังทานอาหารอยู่ แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ “คุณชายเฉิน ขอประทานโทษด้วยครับ ผมมาสายไปหน่อย”

คุณชายเฉิน!!!

รูม่านตาของหานหลงหดเล็ก เป็นอย่างที่คิด!