ลูกเขยมังกร นิยาย บท 751

บทที่ 751 หมาไร้เจ้าของ

กงปุ่นเหย่อู่และจั่วจู้ไปจากที่นี่ พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าการแข่งขันจะจบลงแบบนี้

ตอนมาพวกเขามาด้วยความฮึกเหิม ประหนึ่งผู้กล้าที่ไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ตอนไปกลับเหมือนหมาไร้เจ้าของเลย รีบหนีหัวซุกหัวซุน

ไม่รู้ถ้าตอนแรกพวกเขารู้ว่าผลจะเป็นแบบนี้ จะยังโอหังเหมือนตอนมาอยู่ไหม

อาเธอร์และวิลเลียมแล้วก็เติ้งนีคอยจับตาดูการแข่งขันตลอด ถึงอาเธอร์จะไม่ชอบหน้าเฉินเฟิง แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกนับถือเฉินเฟิงขึ้นมา

สิ่งที่ทำให้อาเธอร์นับถือคือท่าทีที่เฉินเฟิงมีต่อเพื่อน เขาเป็นคนให้ความสำคัญกับความรักและความสัมพันธ์ คนแบบนี้ไปที่ไหนก็มีแต่คนยอมเป็นเพื่อนกับเขา เพราะเธอไม่ต้องกังวลว่าอีกฝ่ายจะแทงข้างหลังเธอ ตรงกันข้ามถ้าเธอเจอปัญหา เฉินเฟิงก็พร้อมจะช่วยเธออย่างเต็มที่ด้วย

วิลเลียมใส่หน้ากากเลยมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา เขาหรี่ตามองเฉินเฟิงที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยสายตาครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เดิมทีตอนการแข่งขันดำเนินไปได้ครึ่งทาง จั่วจู้ใช้ยาวิวัฒนายีน และยังใช้ท่าไม้ตายแบ่งคลื่น ขนาดวิลเลียมยังคิดว่าเฉินเฟิงต้องตายแน่ ตอนนั้นเขาค่อนข้างผิดหวังและเสียใจเล็กน้อย

ผิดหวังเพราะฝีมือของเฉินเฟิงดันแพ้จั่วจู้ซะงั้น ที่เสียใจเพราะเขาไม่ได้ฆ่าเฉินเฟิงกับมือ

พอถึงช่วงท้ายของการแข่ง เฉินเฟิงกลับพลิกชนะได้ ทำจั่วจู้พ่ายแพ้ไป ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงไม่คิดฆ่าเขา จั่วจู้ป่านนี้ตายนานแล้ว วิลเลียมเก็บรายละเอียดการแข่งขันเอาไว้ทั้งหมด

เติ้งนีเองก็จับจ้องการแข่งเหมือนกัน ตั้งแต่เริ่มแข่งจนสิ้นสุด เขาเห็นได้อย่างชัดเจน เขาแอบพยักหน้า และเห็นชัดถึงการกระทำของเฉินเฟิงตั้งแต่ต้น ในขณะเดียวกันก็คิดอยากประลองฝีมือกับเฉินเฟิงดูสักยก

“ไม่พูดอะไรละกัน เฉินเฟิง ขอบคุณมาก!”

พอจั่วจู้ศิษย์อาจารย์จากไป เทียนอิงเข้ามาหาเฉินเฟิง และยกมือขึ้นคารวะพลางว่า

“พูดอะไรอย่างนั้น เป็นพี่น้องกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก!” เฉินเฟิงแกล้งโมโหใส่

“เสี่ยวเฟิง การกระทำของนายในวันนี้ เชื่อว่าศิษย์พี่นายรู้เข้า ต้องดีใจมากแน่ นายเป็นความภูมิใจของเขา และเป็นความภูมิใจของวงการศิลปะการต่อสู้จีน เป็นความภูมิใจของจีนด้วย!”

อู่จื่อโจวที่ยืนอยู่ข้างๆทนไม่ไหวชมเชยขึ้นมา เขาพอใจกับการประลองเมื่อกี้ของเฉินเฟิงมาก พูดได้เลยว่าเฉินเฟิงปกป้องศักดิ์ศรีของจอมยุทธ์จีนเอาไว้ และยิ่งแสดงให้เห็นถึงความภูมิใจในฐานะจอมยุทธ์จีนออกมาด้วย

“ฮะฮะฮะ พูดได้ถูกต้องเลย!”

พวกชางโป๋ ฟางเจิ้งและจีอู๋ฉางพากันพยักหน้ารัวๆ แสดงความเห็นด้วยกับคำพูดของอู่จื่อโจว

“ท่านอู่ชมมากไปแล้วครับ เฉินเฟิงไม่กล้ารับไว้หรอก!”

เฉินเฟิงส่ายหน้ารัวๆ กล่าวอย่างถ่อมตน

พวกอู่จื่อโจวรู้นิสัยเฉินเฟิงดี เลยไม่ได้พูดอะไรอีก เดินจากไปพร้อมกับเฉินเฟิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“ทิฟฟานี่ มองอะไรอยู่น่ะ?”

พอพวกเฉินเฟิงออกไปจากสนามแข่ง พระสันตะปาปาโจ้ส์ที่นั่งอยู่โซนวีไอพีเอ่ยปากถามธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่อย่างสงสัย

ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ได้สติกลับมา รีบบอกว่า: “พระสันตะปาปา เมื่อกี้ท่านว่าอะไรนะคะ?”

“เฮ้อ ดูท่าเฉินเฟิงจะดึงวิญญาณเธอไปแล้วสิเนี่ย ทำให้เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลย!” พระสันตะปาปาโจ้ส์ถอนหายใจอย่างไม่รู้ว่าแกล้งหรือเปล่า

“คือ...ท่าน ดิฉัน...มิใช่นะคะ!”

หลังจากธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่ได้ยินคำพูดของพระสันตะปาปา เธอก็หน้าแดงขึ้นทันที เหมือนแอปเปิ้ลแดง มือน้อยจับมุมเสื้อไว้อย่างกระอักกระอ่วน

ในภาวะกระอักกระอ่วนนี้เอง ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่กลอกตาไปมา และหันไปยิ้มให้กับโมดริชซึ่งเป็นเลขาธิการขององค์การศิลปะการต่อสู้ของโลกที่นั่งอยู่ข้างพลางว่า:

“เลขาธิการคะ คุณวิเคราะห์ผิดนะคะ เฉินเฟิงชนะแล้ว!”

“ฮะฮะ ใช่ครับ ธิดาเทพแห่งพรรคตามีแววมากกว่า!”

เลขาธิการโมดริชมองโจ๊ส์อย่างสงสัย ทั้งคู่พยักหน้าใส่กันเบาๆอย่างไม่ได้นัดหมาย เป็นเชิงเข้าใจความคิดของธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่

การแข่งขันจบลงแล้ว เสียงระฆังดังขึ้น ทุกคนเริ่มทยอยออกไปรับประทานอาหารกัน

ธิดาเทพแห่งพรรคทิฟฟานี่สามารถไปดูการแข่งรอบใดก็ได้ ขอเพียงเธอพอใจ