ลูกเขยมังกร นิยาย บท 80

บทที่ 80 ผู้รับเหมา

รถไฟเคลื่อนตัวออกไปอีกพักหนึ่ง คล้ายว่ารู้สึกน่าเบื่อ จวงเห่าหยินจึงหันไปมองเฉินเฟิงและอาเหา

เสียหน้าไปกับหลิ่วอีอีแล้ว เขาต้องคิดหาวิธีเอาศักดิ์ศรีของตนเองกลับมาจากเฉินเฟิงและอาเหา

สองคนนี้แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นคนธรรมดา ไม่มีภูมิฐานอะไร อีกทั้งยังหลอกง่ายอีกด้วย

"พวกนายสองคน ไปทำงานที่จินหลิงใช่ไหม" จวงเห่าหยินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคล้าไปด้วยความเหนือกว่า

อาเหาหลับตา ไม่ส่งเสียง คล้ายว่านอนหลับไปแล้ว

ในทางกลับกันเฉินเฟิงกลับรู้สึกตลก เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ：“อืม กำลังคิดว่าจะไปหางานไซต์ก่อสร้างทำที่จินหลิงไม่กี่วาน"

"คนอย่างคุณ ทำงานได้แค่ในไซต์ก่อสร้างเท่านั้น" หลิ่วอีอีมองไปทางเฉินเฟิงด้วยสายตาดูถูก แล้วพูดขึ้น

เฉินเฟิงยิ้มแล้วส่ายหน้า เขาไม่ได้พูดอะไรอีก

"ที่จินหลิงมีผู้รับเหมาจำนวนไม่น้อย ฉันรู้จักหมดเลย นายไปแล้วบอกชื่อของฉันจวงเห่าหยิน ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะให้ทำงานที่สบายหน่อย" จวงเห่าหยินพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงของเขานั้นเหมือนคนกำลังทำบุญ

"ขอบคุณ ผมจะลองดู" เฉินเฟิงยิ้ม แล้วพูดขึ้น

"อืม" จวงเห่าหยินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นพูด：“บอกชื่อฉันได้อยู่ แต่ถ้าให้ฉันรู้ว่า พวกแกเอาชื่อของฉันไปทำอะไรไม่ดี ไปทำอย่างอื่น ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่！ฉันอยู่ที่จินหลิง คนที่ฉันรู้จัก ไม่ได้มีแค่ผู้รับเหมา"

ถึงขั้นข่มขู่ตนเอง? เฉินเฟิงยิ้มเศร้า แต่ก็ยังคงพยักหน้าแล้วพูดขึ้น ：“วางใจได้ ไม่ทำแบบนั้นหรอก"

ท่าทีตอบกลับของเฉินเฟิงทำให้จวงเห่าหยินรู้สึกน่าเบื่อ สิ่งที่เขาอยากจะเห็นก็คือ ตอนที่เขาเปิดเผยว่าตนเองไม่ใช่คนธรรมดาแล้วนั้น เฉินเฟิงคลานเข่ามาหาเขา ทำความเคารพเขา ขอร้องให้เขาให้ข้าวกิน

แต่เฉินเฟิงกลับเป็นเหมือนท่อนไม้ ทำไม่เป็นแม้แต่ประจบ

สมน้ำหน้าที่มึงจนไปทั้งชีวิต ทำงานไปทั้งชีวิต！จวงเห่าหยินหัวเราะในลำคอ แล้วพูดขึ้นในใจ

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถกู้คืนศักดิ์ศรีของตนเองมาจากอาเหาได้ จวงเห่าหยินเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหลับตาลง เตรียมที่จะนอนหลับ

แต่กลับกลายเป็นหลิ่วอีอีที่อยู่ด้านข้าง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คล้ายจะโทรไปบอกให้คนขับรถของที่บ้านมารับตนเอง

รถไฟขับไปอีกสองชั่วโมง จนไปถึงสถานีเป่ยโจว ที่นี่อยู่ห่างจากจินหลิง อีกเพียงแค่หนึ่งสถานี

การจอดรถไฟในครั้งนี้ มีคนเดินเข้ามาในรถไฟจำนวนไม่น้อย เหตุเพราะตั๋วนั่งขายหมด ทำให้คนที่เข้ามานั้น ส่วนมากล้วนต้องยืน

ชั่วขณะหนึ่ง ตู้รถไฟที่เฉินเฟิงนั่งนั้น ก็เต็มไปด้วยคน

พอคนมากขึ้น ก็เริ่มมีกลิ่นต่างๆลอยฟุ้ง

มีกลิ่นเหม็นที่ไม่ได้อาบน้ำมานาน มีกลิ่นตด มีกลิ่นปากและกลิ่นตัว.....

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้สึกตัว กลิ่นนี้ ขึ้นหัวแล้วจริงๆ

เฉินเฟิงที่มีความอดทนสูงยังเป็นแบบนี้ แค่คิดก็รู้แล้ว หลิ่วอีอีที่ถูกเลี้ยงมาอย่างดี ตอนนี้จะเป็นยังไง

ใบหน้าของเธอถูกกลิ่นพวกนั้นลอยคลุ้งจนหน้าซีดขาว คล้ายกับว่าอยากจะอ้วกออกมา

ตายดีไม่ตาย ในเวลานี้เอง คนแก่ที่แต่งตัวเป็นชาวนาถูกกลุ่มคนดันตัวออกมา มาอยู่ด้านข้างหลิ่วอีอี

วินาทีนั้น กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของเหงื่อและบวกกับกลิ่นเหม็นพุ่งมาที่จมูก

"แอวะ"

หลิ่วอีอีไม่สามารถทนได้แล้ว จับปากเอาไว้แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ