ลูกเขยมังกร นิยาย บท 81

บทที่ 81 มีอะไรไม่กล้า

“ครับ พี่......เฉินเฟิง” อาเหาทำสีหน้าที่เคล้าด้วยความสุข แล้วเรียกขึ้น ทีแรกเขาเรียกเขาคุณชายเฉิน ทว่าพอคำพูดที่กำลังจะออกจากปาก เพราะว่าครั้งนี้ที่ออกมา เฉินเฟิงได้กำชับเขาว่าห้ามเรียกเขาว่าคุณชายเฉินหรือคุณเฉิน

“ไม่ได้ ห้ามให้เขานั่งที่นี่! ” จวงเห่าหยินยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ใบหน้าอันสะสวยของหลิ่วอีอีดูเย็นชาขึ้นมา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นก่อน ให้ชาวนาแก่ชรานั่งข้างเธอแบบนี้ ไม่ใช่ว่าต้องการจะทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงหรือไง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างเย็นชา “นี่เป็นที่นั่งของคุณ? ”

หลิ่วอีอีหยุดชะงักไปทันที แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ที่นั่งของเธอ ทว่าเธอก็จับจ้องไปยังเฉินเฟิงด้วยความโกรธเคืองแล้วพูดขึ้น “แต่ก็ไม่ใช่ของคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรให้เพื่อนของคุณหลีกที่นั่งของตัวเอง ทำไมคุณไม่หลีกที่นั่งของตัวเอง ไอ้เห็นแก่ตัว! ”

อาเหาทำสีหน้าที่เลือดเย็น และกำลังจะบอกว่าตัวเองอยากยืนแบบนี้ ทว่าเฉินเฟิงกลับผายมือแล้วพูดขึ้น "ทำไมต้องอธิบายกับเธอด้วย อาเหา ให้คุณลุงคนนี้มานั่งลงที่นี่"

"ครับ พี่เฟิง" อาเหาพยักหน้า

"ทำแบบนั้นไม่ได้ครับๆ พ่อหนุ่ม ฉันยืนก็พอ" ชาวนาแก่ชราจึงรีบผายมือ อาเหาและเฉินเฟิงช่วยเขาแบบนี้ เขาเองก็รู้สึกซึ้งใจ ทว่าเขาก็รู้ดี หลิ่วอีอีและจวงเห่าหยินมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา เขาไม่อยากจะให้อาเหาและเฉินเฟิงไปผิดใจกับหลิ่วอีอีและจวงเห่าหยินเพราะเขา

"ลุง ไม่เป็นไร ลุงมานั่งที่นี่ เดี๋ยวผมยืนเอง" อาเหาขมวดคิ้วเป็นปม จากนั้นก็พูดขึ้น

"ฉันจะบอกอีกรอบ อย่าให้เขามานั่งที่นี่! " พอเห็นอาเหาพยุงชาวนาแก่ชรา หลิ่วอีอีจึงรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที จากนั้นก็ไปยืนขวางข้างหน้าอาเหา เธอไม่อยากจะถูกควันไปตลอดทั้งทาง

"ใช่ แกอย่าแกล้งทำเป็นคนดีหน่อยเลย ทำไมแกถึงต้องมาทำให้ฉันพลอยลากไปด้วย? " จวงเห่าหยินก็ยืนช่วยเถียงอยู่ข้างๆ

"แกลองพูดอีกคำสิ เชื่อว่าฉันจะโยนแกออกไปข้างนอก? " เฉินเฟิงมองหน้าจวงเห่าหยินด้วยความเย็นชาไปชั่วพริบตา แล้วพูดขึ้น

พอจวงเห่าหยินสบตากับเฉินเฟิง ในใจลึกๆ สั่นเทาไม่หยุด ทว่ากลับยังพูดขึ้นอย่างหัวดื้อ "แกกล้าหรอ! "

"แกลองดูสิว่าฉันกล้าไหม! " เฉินเฟิงแสยะยิ้มพูดขึ้น

จวงเห่าหยินอ้าปากแล้วพึมพำไม่กี่คำ ทว่าเห็นอาเหาที่กำลังอยากลอง เขาจึงไม่เอ่ยพูดขึ้นใดๆ สุดท้ายก็สังเกตเห็นอาเหาและเฉินเฟิงดูไม่ปกติ ไม่แน่เขาสามารถไฟโยนเขาออกไปจริงๆ ก็ว่าได้

ครั้งนี้ หลิ่วอีอีก็ทำท่าที่ดื้อรั้นอีก จากนั้นก็ปล่อยให้อาเหาเดินไป

ถึงแม้เธอจะไม่เคยผ่านการรับบัพติศมาทางสังคม ทว่าเธอก็ไม่โง่ รู้ว่าอาเหากับเฉินเฟิงยังไงก็เป็นชายหนุ่ม ถ้าเกิดใจร้อนขึ้นมา แม้กระทั่งเธอที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอๆ คนหนึ่ง จะเอายังไงไปสู้กับพวกเขาสองคนได้

ทว่ารอหลังจากลงรถไฟ เธอต้องสั่งสอนเฉินเฟิงแน่นอน!

ชาวนาแก่ชราถูกอาเหากดตัวไว้ที่บนเก้าอี้ ทว่าสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความหวาดผวา ตลอดทั้งสองเธอไม่สามารถไฟนั่งอยู่อย่างสบายใจได้ แม้กระทั่งหัวยังไม่กล้าเงย

"ลุง ลุงไปจินหลิงทำอะไร? " เฉินเฟิงเหลือบตามองกระเป๋าผ้าสีดำของตัวเอง ทันใดนั้นชาวนาแก่ชราจึงได้คิดจะป้องกันตัวเอง แล้วก็ได้กอดกระเป๋าผ้าสีดำนั้นไว้แน่นๆ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ระมัดระวังตัว

เฉินเฟิงยิ้ม แล้วไม่ได้ไปสนใจนัยน์ตาที่หวาดระแวงของชาวนาแก่ชรา หลังจากที่ชาวนาแก่ชราขึ้นรถไฟปุ๊บ เขาก็มองออก ในกระเป๋าสีดำของชาวนาแก่ชรามีเงินอย่างน้อยห้าหกหมื่น และสำหรับเงินห้าหกสิบหมื่น สำหรับเฉินเฟิงแล้วไม่ถือว่าเยอะ ทว่าสำหรับชาวนาแก่ชราแล้ว กลับเป็นเงินสะสมตลอดชีวิตของเขา

สำหรับการป้องกันตัวเหมือนป้องกันโจรที่ร้ายแรงของชาวนาแก่ชรา ตั้งแต่ขึ้นรถไฟมา ก็ได้กอดกระเป๋าสีดำของเขาไว้แน่นๆ แต่เฉินเฟิงกล้ารับประกันว่า โจรพวกนั้นต้องมีวิธีการขโมยที่ฉลาดหลักแหลมกว่าอย่างแน่นอน

ความดีงามสูงขึ้น 1 ฟุต แต่ความชั่วร้ายสูงขึ้น 10 ฟุต

ถ้าชาวนาแก่ชรายืนอยู่ท่ามกลางผู้คน มากสุดก็แค่สิบนาที เงินในกระเป๋าของเขาก็จะกลายเป็นกระดาษหนึ่งกองทั้งหมด

เกรงว่าถึงโรงพยาบาล เขาก็คงจะสังเกตเห็นว่าเงินของตัวเองหายไปหมด