ลูกเขยมังกร นิยาย บท 805

ออกมาด้านหน้าห้อง ก็เป็นสะพานจิ่วไช สามารถมองเห็นภูเขาชิงซานมาแต่ไกล ท่ามกลางความสบายได้ยินเสียงนก

ในสระบัวใบบัวชูสลอน บดบังทะเลสาป

“ที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนน่ะ ถ้าคุณชายเฉินชอบ ผมแนะนำให้คุณชายเฉินสมัครสมาชิก”

ชายอ้วนแนะนำ

“สถานที่ไม่เลว แต่บางคนกลับส่งกลิ่นอับชื้น ผมว่าช่างเถอะ ผมออกไปเดินข้างนอกคนเดียวดีกว่า”

“คุณชายเฉินไม่เหมือนใครจริงๆ”ชายอ้วนชื่นชม

ไม่นานคนไม่กี่คนก็มาถึงตีนเขา ตรงนั้นเป็นที่โล่งว่าง

สถานที่โล่งว่างนั้นมีบ้านหลังหนึ่ง ไกลออกไป เฉินเฟิงมองออกไปทางระเบียงเห็นคนมองมาทางพวกเขา

รอจนเขาเข้าใกล้ เป็นกลุ่มหวางลั่วปิง

แต่หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งทำให้เฉินเฟิงประหลาดใจ

“นักพรตชิงชิว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

วันนั้นเป็นเพียงแค่เจอครั้งเดียว วันนี้กลับเจอชิงชิวที่นี่

“ที่แท้เป็นท่านนักพรต！คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะเจอกันที่นี่”

ชิงชิวคำนับเฉินเฟิง เฉินเฟิงจึงได้แต่คำนับกลับ

“สองวันก่อนเจอคุณท่านหวังที่ริมน้ำ ผมเห็นท่านวิทยายุทธ์สุดยอดเลย ก็เลยอยากศึกษาด้วย แต่คิดไม่ถึงว่าสองวันนี้มีการประลอง ผมใจคันๆ ก็เลยขอคุณท่านหวังมาดูการประลอง แค่คิดไม่ถึงว่าผู้ประลองจะเป็นสหายนักพรตเช่นนี้”

เขาเองก็ยังสวมชุดนักพรต ด้านหลังมีกระบี่สองด้าม

“ท่านนักพรตฝีมือดีจริงๆ”

“น้องชายรู้จักท่านนักพรตชิงชิวเหรอ”หวางลั่วปิงถาม

เฉินเฟิงพยักหน้า แต่การมาถึงของชิงชิวไม่ได้เปลี่ยนแปลงการประลองของพวกเขา

“ของๆคุณท่านหวังผมเอามาด้วย ไม่ทราบว่าหินชิงสือนั้นวางอยู่ที่ไหน”

รอจนเฉินเฟิงพูดจบ หวางลั่วปิงตบมือ ชายสามสี่คนก็ยกลังเข้ามา

“น้องชายพิสูจน์ของได้ แล้ว《จี๋เต้าเจินเจี่ย》เล่มนั้น？”

เฉินเฟิงไม่ลังเล ควักคัมภีร์ขอบเย็นด้ายออกมาจากแขนเสื้อกว้าง

“เล่มนี้แหละ”

เขาวางไว้ในมือ หวางลั่วปิงรู้สึกโลภอยากฉกไป ดีที่เฉินเฟิงว่องไว ถอยหลัง ยิ้มพูด

“คุณท่านหวังอย่าเพิ่งรีบร้อนไป รอให้ชนะก่อนท่านก็จะได้《จี่เต้าเจินเจี่ย》ไป”

หวางลั่วปิงลูบหัวล้านของตัวเอง ฝืนยิ้ม

“เป็นธรรมดา”

ทั้งสองฝ่ายต่างเห็นของดวลกันแล้ว จากนั้นการประลองเริ่มขึ้น

“คุณชายเฉิน แม้ว่าจะท้าดวล แต่ไม่ใช่การดวลตาย ดังนั้นต้องมีเส้นหยุด ในสนามประลอง ขอเพียงแค่ใครมือเท้าลงพื้นก่อน หรือถูกออกจากเส้น ถือว่าแพ้การประลอง เห็นว่าเป็นไง”

ชายอ้วนพูดกับเฉินเฟิง เฉินเฟิงรู้สึกไม่มีปัญหา ได้แต่พยักหน้า

ในตอนที่เฉินเฟิงเตรียมจะเดินไปสนาม ชิงชิวพูดกับเฉินเฟิงคำหนึ่ง

“นักพรตโปรดออมมือ”

พูดจบ แม้แต่เฉินเฟิงยังรู้สึกแปลกๆ นี่ยังไม่ทันประลอง ก็ขอให้ออมมือแล้ว หรือเขาเห็นว่าหวางลั่วปิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ หรือว่าพูดอะไรกับฝ่ายตรงข้าม

แต่ว่าเฉินเฟิงไม่ได้คิดอะไรมาก ถ้าหากว่าฝ่ายตรงข้ามอ่อนขนาดนี้ เขาอาจจะพิจารณาออมมือ

จากนั้น สนามใหญ่ทรงวงรีก็เหลือเพียงเฉินเฟิงกับหวางลั่วปิงสองคน