ลูกเขยมังกร นิยาย บท 809

แต่คิดไม่ถึงว่ายามผู้นั้นก็ยังคงยืนหยัดตามความคิดของตน

“ฉันออกไปจากตรงนี้ไม่ได้จริง ๆ พวกเรามีกฎระเบียบ ฉันมีหน้าที่ตรวจสอบคนที่สามารถเข้าออกได้ ไม่ว่าใครก็ตามที่มา หากว่าไม่มีการแจ้งมาที่ฉันก็ไม่มีทางที่จะให้เขาเข้าไปด้านในได้”

เขาพูดออกมาแบบนี้ ทำให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดความโมโหขึ้น ชายวัยกลางคนที่สุภาพและหนักแน่นก็สะบัดมือแล้วเดินกลับมายืนอยู่ด้านหลัง

แต่ก็มีคนเข้ามาพูดคุยกับยามต่ออีก

“นายพูดว่าไม่สามารถให้คนเข้าไปด้านในได้ แต่ว่าทำไมไอ้คนบ้านนอกสองคนนั้นถึงเข้าไปได้ล่ะ นายจงใจที่จะลำเอียงใช่ไหม”

ตอนที่ผู้หญิงร่างผอมบางคนนั้นชี้ไปยังเฉินเฟิง เฉินเฟิงก็ยังไม่ทันได้พูดตอบกลับออกไป

ยามก็หันไปมองที่เฉินเฟิง เขารู้จักเฉินเฟิง แต่ไม่ทราบว่าตอนนี้เฉินเฟิงเป็นเจ้าของสวนแห่งนี้ แต่ที่เฉินเฟิงเข้าไปด้านในได้นั้นก็เพราะได้รับการอนุญาตแล้ว เขาก็หมดปัญญา ทำได้เพียงพูดตามความจริงให้กับคนนั้นฟัง

“พวกเขาเป็นสมาชิกของที่นี่ ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้เขาเข้าไปด้านในได้”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนโวยวายกันยกใหญ่

“นายพูดอะไรนะ สองคนนี้ที่แต่งตัวอย่างกับคนบ้านนอกก็เป็นสมาชิกของที่ด้วยงั้นเหรอ นายล้อเล่นกันใช่ไหม ฮ่าฮ่า ฉันไม่เคยได้ฟังเรื่องตลกขบขันอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย”

เธอทำท่าทางงุนงง แสดงออกได้เหมือนกับที่ตัวเองรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าขันจริง ๆ

เฉินเฟิงเอือมระอาเป็นอย่างมาก ที่พูดว่าเขาเป็นคนบ้านนอกซึ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่ค่อยชอบที่จะแต่งตัว แต่หากพูดว่าหลินหวั่นชิงด้วยล่ะก็คงจะเกินไปหน่อยแล้ว

ตอนนี้หลินหวั่นชิงอยู่ในชุดว่ายน้ำที่เย็นสบาย และเป็นชุดที่สั่งตัดขึ้นเป็นพิเศษ ซึ่งบุคลิกท่าทางดูดีกว่าพวกคุณน้าคุณป้าที่ยืนอยู่หน้าประตูหลายเท่า ผิวขาวเนียนเรียวขายาวและงดงาม โดยที่หลินหวั่นชิวมีดีกว่าในทุกส่วน

เฉินเฟิงเดินเข้ามาด้วยความไม่พอใจ

“เมื่อครู่คุณว่าใครที่เป็นคนบ้านนอก? พวกคุณเข้ามาไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้ามา ที่นี่คือคลับส่วนบุคคล ไม่ได้รับอนุญาตไม่สามารถเข้าไปด้านในได้ ไม่ใช่ว่าคนบ้านนอกที่ไหนก็จะสามารถเข้ามาด้านในได้”

คำพูดของเฉินเฟิงฟังแล้วยิ่งรุนแรงกว่า หญิงวัยกลางคนผู้นั้นยกมือขึ้น แล้วชี้ไปทางเฉินเฟิงและพูดว่า

“นายคิดว่าตนเองเป็นใครกัน ที่นี่คือยันเจียง บุคคลที่มีหน้ามีตาในยันเจียงไม่มีใครที่ฉันไม่รู้จัก แต่ว่าฉันไม่เคยเห็นนายมาก่อน นายไม่ใช่คนบ้านนอกแล้วนายเป็นใครกัน”

พูดได้อย่างมีเหตุมีผล ละเอียดรอบคอบ

เฉินเฟิงยิ้มและพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“คนบ้านนอกอยู่หน้าประตู คนบ้านนอกอยู่ในประตู นี่มันมองเห็นก็ทราบดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ”

หญิงผู้นั้นเผยอปากขึ้น โมโหจนสั่นไปทั้งตัว เตรียมที่พุ่งเข้ามาแล้ว

ก็เป็นยามผู้นั้นที่ได้ขัดขวางเธอเอาไว้

“นายปล่อยให้ฉันเข้าไป นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? หากนายยังกล้าที่จะขัดขวางฉันอีก ฉันจะให้นายรับผิดชอบในสิ่งที่นายกระทำขึ้น”

และก็ยังคงไม่พูดว่าตัวเองเป็นใคร แต่ก็พูดติดปากอยู่ตลอดว่าตัวเองเป็นใคร

เฉินเฟิงโอบกอดหลินหวั่นชิวเข้าสู่อ้อมอก แล้วก็กลับไปนั่งบนเก้าอี้ในโซนพักผ่อน และก็มองดูพวกคนที่ถูกขัดขวางเอาไว้อยู่ด้านนอกประตู

“นายทำได้ดีมาก ฉันจะจดจำนายเอาไว้”

อีกคนหนึ่งโมโหสุดขีด เขาจึงได้พูดแบบนี้กับยามผู้นั้นเอาไว้

แต่แม้จะเป็นแบบนี้ ยามก็ยังคงปฏิบัติตามหน้าที่เท่าที่ตนเองจะปฏิบัติได้

สุดท้ายก็ยังไม่มีวิธีใดที่จะสามารถเข้ามาด้านในได้ คนเหล่านั้นก็ยังคงยืนกันอยู่ด้านนอก และมีคนหนึ่งได้เริ่มโทรศัพท์ขึ้น โดยไม่รู้ว่ากำลังโทรศัพท์ไปหาใคร

พุดคุยอยู่ตรงนั้นอยู่ช่วงหนึ่ง และดูเหมือนว่าจะจัดการสำเร็จแล้ว

เฉินเฟิงมองดูเขาที่มีสีหน้าภาคภูมิใจ เหมือนกับว่าอีกไม่นานก็สามารถเข้ามาด้านในได้แล้ว เฉินเฟิงจึงได้กระซิบถามหลินหวั่นชิวขึ้น

“คุณคิดว่าเขาหาใครเพื่อที่จะมาช่วยเหลือ หากว่าเมื่อถึงเวลานั้นเห็นฉันอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นคงจะตกใจจนปัสสาวะรดใส่กางเกงเลยไหม”

หลินหวั่นชิวหยิกไปที่ตัวของเฉินเฟิงเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างออดอ้อนว่า

“คุณทำไมถึงเป็นแบบนี้”

เฉินเฟิงพูดอธิบายว่า

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ฉันก็แค่นั่งดูอยู่ที่ตรงนี้ก็เท่านั้น”

“แต่แค่คุณมองดู ก็เลวร้ายพออยู่แล้ว”

ขณะที่ทั้งสองพูดคุยหยอกล้อกัน ก็มีคนเดินมาเข้าหาจริง ๆ

เฉินเฟิงมองดูคนที่มานั้น ทำให้เขาขำขันขึ้นเล็กน้อย

นึกไม่ถึงว่าจะเป็นไอ้อ้วน

เขานั่งอยู่ที่ตรงนั้น ส่วนไอ้อ้วนเองก็มองเห็นว่าเฉินเฟิงอยู่ที่ตรงนั้น ขณะเดียวกันเขาก็เห็นพวกคนที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่เหมือนว่าจะไม่สนใจเรื่องที่คนอื่นขอความช่วยเหลือแล้ว โดยหันหลังเตรียมที่จะวิ่งหนีไป

“นายมานี่”