ลูกเขยมังกร นิยาย บท 856

เฉินเฟิงเริ่มมีท่าทีที่ทนไม่ได้กับเสน่ห์อันเย้ายวนนี้ ทั้งที่เป็นสิ่งที่เขาไม่เห็นด้วยแต่กลับทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาเลยเลือกที่จะหลับตาลงอีกครั้ง

แต่คงเป็นเพราะเห็นว่าไม่ต้องการที่จะพูดอะไรอีก เซียงหลันจึงยุติความคิดของตัวเอง

การพร่ำรบกวนเขาครั้งหนึ่งยังถือว่าเป็นเรื่องที่พอรับได้ แต่หากรบกวนเขาอีกครั้งเธอเกรงว่าจะทำให้เฉินเฟิงโมโหขึ้น

การข่มขู่ที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้สำหรับเธอแล้วใช่ว่าเธอจะไม่ใส่ใจเลย ฉะนั้นเธอจึงหยุดทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้

และหลังจากที่หลับตาทำสมาธิได้พักใหญ่ อยู่ๆ ก็มีคนเดินเข้ามาอีกครั้ง

ซึ่งก็คือหลินเฉิงจื้อ เขาสาวเท้าเข้ามายังข้างกายเซียงหลัน

ก่อนจะกระซิบบางอย่างข้างหูของเธอ และแน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้เฉินเฟิงได้ยิน

แต่เมื่อที่ได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าของเซียงหลันก็เปลี่ยนไปทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้แม้กำลังเผชิญกับความตายสีหน้าของเธอยังคงนิ่งเรียบ

จากนั้นเธอก็หันมาพูดกับเฉินเฟิง ： “คุณชาย ที่นี่จะมีคนเข้ามา คุณขึ้นไปหลบอยู่ข้างบนก่อนจะดีกว่านะคะ ”

และแน่นอนว่านั่นทำให้เฉินเฟิงต้องมองเธอด้วยความสงสัย พร้อมกับถาม ： “ทำไม คนแบบไหนกันที่ทำให้คุณกลัวได้ขนาดนี้กัน ถ้าคุณสามารถส่งคนที่ผมต้องการมาให้ผมตอนนี้ ผมอาจจะพิจารณาช่วยพวกคุณก็ได้ ”

“คุณชาย เรื่องนี้คงไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเหนื่อยด้วย อีกอย่างคนที่คุณต้องการ ฉันไม่มีปัญญาที่จะส่งเธอคืนให้คุณตอนนี้หรอกค่ะ”

เมื่อพูดจบ เซียงหลันก็พยายามให้เฉินเฟิงขึ้นไปยังชั้นบน

ในเมื่อเป็นธุระของพวกเขา เฉินเฟิงจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย อีกอย่างเขามาที่นี่ก็เพื่อเอาตัวหลี่จื่อเยว่เท่านั้นด้วย

ดังนั้นเขาจึงทำตามคำพูดของเซียงหลันขึ้นมาซ่อนตัวอยู่บนในห้องหนึ่งของชั้นสอง

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าใช่ห้องของเซียงหลันหรือเปล่า แต่ที่นี่ก็เป็นห้องนอนของผู้หญิง เพราะในห้องมีกลิ่นหอมอบอวลอยู่

เฉินเฟิงเดินไปยังโต๊ะหนังสือพร้อมกับนั่งลงอย่างผ่อนคลาย

ห้องนี้มีความรกอยู่เล่นน้อย บนโต๊ะมีของต่างๆ ชนิดวางกองอยู่เต็มไปหมด บนเก้าอี้ก็มีเสื้อผ้าบางตัวที่ยังไม่ได้ใส่วางกองอยู่ ซึ่งคาดการณ์แล้วเจ้าของห้องคงจะเป็นผู้หญิงขี้เกียจคนหนึ่ง

จากนั้นเฉินเฟิงก็หยิบกระโปรงสั้นตัวหนึ่งขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่กลับดูมีรสนิยมทันสมัยอย่างมาก

แต่ว่าเขาไม่ได้มีนิสัยชอบแอบมองห้องนอนของผู้หญิง ดังนั้นหลังจากที่นั่งลงอย่างผ่อนคลาย เขาก็เริ่มฟังเสียงการเคลื่อนไหวที่เกิดด้านนอก

และแล้วพอผ่านไปไม่นาน บริเวณห้องโถงใหญ่ก็มีเสียงดังแทรกเข้ามา เพราะมีคนเข้ามาแล้ว

แต่เป็นเพราะกำแพงห้องมีการเก็บได้เป็นอย่างดี เฉินเฟิงจึงไม่ได้ยินเรื่องอะไรทั้งนั้น แต่ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที อยู่ๆ ก็มีเสียงทะเลาะกันดังขึ้น และนั่นก็เป็นเสียงของผู้ชายตะโกนเสียงดังออกมา

ถึงแม้ในใจของเฉินเฟิงจะมีความสงสัย แต่ก็ไม่ได้เดินออกไปดู

จนกระทั่งผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง เขาถึงค่อยได้ยินเสียงประตูถูกเคาะ จากนั้นเซียงหลันก็เดินเข้ามาด้านใน

สีหน้าของเธอดูย่ำแย่อย่างมาก อารมณ์ราวกับว่ากำลังตกต่ำ แต่เมื่อเธอได้เห็นเฉินเฟิงรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ： “คุณชาย คงจะไม่ได้แตะต้องของในห้องของเซียงหลันมั่วซั่วหรอกใช่ไหมคะ ？”

เฉินเฟิงไม่ได้ตบรับมุกของเธอ ทั้งยังถามกลับแทน： “เขาคนนั้นไปแล้วหรอ？”

เซียงหลันพยักหน้า แต่กลับแสดงท่าทีที่ไม่อยากจะพูดถึงเสียอย่างนั้น เมื่อเห็นอย่างนั้นเฉินเฟิงจึงไม่คิดที่จะถามอะไรอีก

เมื่อใกล้ถึงเวลา เฉินเฟิงก็ต้องการที่จะเจอตัวหลี่จื่อเยว่ เขาจึงพูดขึ้น ： “ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว！”

เซียงหลันจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ความมืดมนที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้พลันหายไปจากใบหน้าของเธอทันที

“นั่นแน่นอนอยู่แล้วค่ะ ที่ฉันขึ้นมาก็เพื่อพาคุณไปหาคนของคุณ ”

และตอนนี้เองที่เฉินเฟิงเริ่มวางใจได้เสียที แต่ยังไม่ทันได้ถึงจุดสิ้นสุด เฉินเฟิงก็หมดปัญญาที่จะเชื่อใจอีกฝ่ายอีกครั้ง

เมื่อเขาเดินตามเซียงหลันออกมาจากห้องเดินตรงลงไปยังชั้นล่าง ซึ่งสามารถเห็นได้ว่าเมื่อสักครู่นี้ตรงโถงใหญ่จะต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน