ลูกเขยมังกร นิยาย บท 855

แต่ว่าสุดท้ายทั้งสองก็ไม่ได้ต่อสู้กัน เพราะว่าหญิงสาวได้กลับมาแล้ว

เมื่อมองดูพวกเขาสองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าตึงเครียด หญิงสาวก็ยิ้มออกมาทันที ： “ทำอะไรกันอยู่เนี่ย ผู้ชายอย่างพวกคุณเอาแต่ชอบต่อสู้ฆ่าแกงกันเกินไปแล้วมั้ง จะสงบศึกกันไม่ได้เลยหรือไงกัน มาๆ คุณมานั่งก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะบอกกับคุณ ”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ เฉินเฟิงจึงได้เพียงกลับไปนั่งตามที่เธอบอกเท่านั้น

เมื่อนั่งลง เขาก็กล่าวถามทันที ： “แล้วคนที่ผมต้องการล่ะ？”

หญิงสาวนั่งลงตรงนั้นพลางไขว้ขาขึ้น จนเฉินเฟิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามสามารถมองเห็นบางอย่างในที่ลับนั้นของเธอ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจงใจทำแบบนั้นโดยไม่สนใจสายตาของเฉินเฟิงเลย

แต่ถึงอย่างนั้นเฉินเฟิงก็ไม่ใช่คนหัวอ่อนอะไร จึงไม่มีทางถูกการกระทำแบบนี้ของเธอยั่วยวนเขาได้ ก่อนที่เขาจะมองไปที่เธอด้วยสายตาเฉียบขาด

ทว่าหญิงสาวยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นพลางพูดด้วยความเรียบนิ่ง： “น่าเสียดายหน่อยนะคะ พอดีว่าคนยังมาไม่ถึง แต่นี่ไม่ใช่เพราะว่าพวกเราไม่ยอมปล่อยคนหรอกนะคะ เพราะส่วนใหญ่แล้วต้องรอจนถึงช่วงหัวค่ำก่อนพวกเขาถึงจะมาถึงที่นี่ ”

เฉินเฟิงไม่อยากจะไปสนใจคำพูดพวกนี้ของเธอ ก่อนจะถามอย่างเย็นชา ： “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน？”

หญิงสาวตอบกลับ： “ ฉันบอกกับคุณแล้วไม่ใช่หรอคะ หากยังมาไม่ถึงที่นี่พวกเราจะไม่เข้าไปก่อกวนเด็ดขาด คุณอยู่รอจะดีกว่านะคะ บางทีอีกไม่นานก็น่าจะมาถึงแล้ว ”

จู่ๆ เฉินเฟิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปจับคอของหญิงสาวเอาไว้ และนั่นทำให้เฉินเฟิงประหลาดใจเล็กน้อยที่หญิงสาวไม่ได้มีการต่อต้านใดๆ เลย จากนั้นเขาก็บีบคอของอีกฝ่ายอย่างผ่อนคลาย

“คุณชายท่านนี้ ตอนนี้ต่อให้คุณจับฉันเอาไว้ ฉันก็ไม่มีปัญญาที่จะเปลี่ยนเป็นคนอีกคนได้หรอกนะคะ ”

หากเฉินเฟิงเพียงแค่บีบเบาๆ หญิงสาวคนนี้ก็สามารถตายได้เลย แต่เธอกลับมีสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ แม้แต่เสียงที่พูดออกมาอย่างนิ่งเฉยอีกต่างหาก

ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี เพียงแค่ถามกลับอีกครั้งเท่านั้น ： “คุณเชื่อหรือเปล่าว่าผมจะฆ่าคุณได้ในทันที”

สีหน้าของหญิงสาวดูทรมานอย่างมาก ซึ่งเกิดการขาดอากาศหายใจจากการถูกบีบคอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา： “ เชื่อ แน่นอนว่าต้องเชื่ออยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ทราบว่าทำไมคุณชายท่านนี้ถึงต้องทำแบบนี้ด้วย ทั้งที่พวกเราพยายามทำตามคำขอของคุณชายแล้ว ”

และที่ทำให้เฉินเฟิงไม่เข้าใจมากขึ้นไม่ได้มีเพียงแค่หญิงสาวเท่านั้น เพราะแม้แต่หลินเฉิงจื้อก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัวสักนิดราวกับว่าไม่กลัวว่าเฉินเฟิงจะฆ่าคนจริงๆ

เฉินเฟิงยังคงพูดขึ้นอีกครั้ง： “ผมอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน？ถ้าหากว่าคุณพาตัวเธอออกมาไม่ได้ ผมจะฆ่าคุณซะ ”

หญิงสาวตอบกลับ： “นี่คุณกำลังสร้างความลำบากใจกันอยู่นะคะ ฉันว่าคุณฆ่าฉันเลยจะดีกว่า เพราะยังไงเสียมันก็อยู่กับการตัดสินใจของคุณอยู่แล้ว”

และคำยอมรับชะตาชีวิตนี้ของเธอก็ทำให้เฉินเฟิงชะงักไปเล็กน้อย แต่เขาก็กลับยิ่งเพิ่มแรงในมือมากขึ้นจนหญิงสาวเกิดความทรมานมากยิ่งขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

แต่เธอกลับไม่ร้องคร่ำครวญเจ็บปวดออกมาเลยสักคำ ราวกับว่าได้เตรียมใจยอมรับกับความตายเอาไว้แล้ว

และก่อนหน้าที่เธอจะขาดใจตายเพียงวินาทีเดียว เฉินเฟิงก็ปล่อยมือออก

หลังจากที่หลุดออกจากการควบคุมของเฉินเฟิง หญิงสาวก็ไอออกมาอย่างรุนแรงพร้อมกับหอบอย่างหนัก จนผ่านไปครู่หนึ่งกว่าอาการจะดีขึ้นมา

เฉินเฟิงก็เพียงแค่จ้องมองเธออย่างเยือกเย็นเท่านั้น

หลังจากรอจนกระทั่งท่าทีของเธอดีขึ้น จึงค่อยหันไปพูดกับเฉินเฟิง ： “คุณก็รุนแรงเกินไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณปล่อยมือออก ร่างกายเล็กๆ นี้ของฉันก็คงจะตายไปแล้ว คุณนี่จะยอมให้ร่างกายอันบอบบางนี้กลายเป็นศพจริงสินะ ！”

เฉินเฟิงจ้องมองเธอโดยไม่ได้มีความโกรธเคืองเลยสักนิด ถึงแม้จะมีความรู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ได้มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับพูดด้วยเสียงเย็นชา： “ทางที่ดีที่สุดคือสิ่งที่คุณพูดจะต้องเป็นความจริง ช่วงเย็นผมจะต้องไปเจอกับเธอ ”

ในเมื่อสามารถเอาชีวิตของตัวเองมาทำแบบนี้ได้ แสดงว่าหากไม่ใช่เพราะว่าชีวิตของเธอไม่มีค่า ก็คงจะเป็นเพราะเธอไร้หนทางแล้วจริงๆ ดังนั้นเฉินเฟิงจึงทำได้เพียงเลือกที่จะต้องเชื่อเท่านั้น