ลูกเขยมังกร นิยาย บท 854

ถึงแม้ความทรงจำของอีกฝ่ายจะเลือนราง แต่เฉินเฟิงก็ยังคงเดินทางมาแถวนี้ตามคำบอกเล่าของเธอ

ที่นี่มีคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ ซึ่งว่ากันว่าที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล เขายืนมองอยู่ริมริ้ว และในทุกระยะห่างจะมีกล้องวงจรปิดคอยสอดส่อง

และในตอนที่ยืนอยู่ริมรั้ว เฉินเฟิงก็ได้เห็นเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งจอดอยู่ตรงลานจอด ซึ่งเหมือนว่าทุกอย่างกำลังนิ่งสงบอย่างมาก ในขณะที่ข้างๆ นั้นยังมีรถหรูอีกหลายคันจอดอยู่เช่นกัน

บริเวณนี้เหมือนจะไม่มีคนอยู่ เฉินเฟิงจึงใช้เวลานานกว่าจะหาประตูทางเข้าของคฤหาสน์แห่งนี้ได้

และแน่นอนว่าเข้าไม่สามารถเดินเข้าไปด้านในได้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะทันทีที่เดินไปถึงประตูก็มี รปภ.คนหนึ่งเข้ามาขวางทางเขาเอาไว้ซะแล้ว

ตอนนี้เฉินเฟิงร้อนรนเรื่องความปลอดภัยของหลี่จื่อเยว่ ต่อให้จะถูกอีกฝ่ายขวางทางเอาไว้ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น

“หยุด ที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล”

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจเขา ก่อนจะเดินตรงไปยังเสาประตูอีกด้านหนึ่ง ก่อนจะมีคนเข้ามาขวางเขาเอาไว้อีกครั้ง

รปภ.ดึงแขนของเขาแล้วพูดว่า： “คุณเป็นใคร ถึงได้กล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่ ”

เฉินเฟิงขยับหลังสะบัดเขาออก ชายคนนั้นก็ถูกกระเด็นออกไปอีกทางทันที ตอนนี้เขาโมโหขึ้นมา พลางตะโกนร้องเรียกคนอื่น

เพียงครู่เดียวก็มี รปภ.อีกสามสี่คนเดินออกมาจากห้องรักษาความปลอดภัย โดยในมือถือกระบองเอาไว้อีกด้วย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？” หนึ่งในนั้นถามขึ้นมา

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า หมอนั่นเข้ามาก็สร้างเรื่องเลย”

จากนั้นคนอื่นๆ ก็พากันหันมามองทางเฉินเฟิง

แต่ว่าตอนนี้เฉินเฟิงได้ก้าวเข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว

“นี่ คุณหยุดเดี๋ยวนี้” คนเหล่านั้นตามเข้าไปหวังจะหยุดเฉินเฟิงเอาไว้

พวกเขาเปิดประตู ก่อนที่แต่ละคนจะไล่ตามเข้าไป

ในใจของเฉินเฟิงเอาแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของหลี่จื่อเยว่ ดังนั้นเมื่อเห็นบ้านที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเขาจึงรีบวิ่งตรงไปทางนั้นทันที ส่วน รปภ.ที่วิ่งตามเขามา ไม่ว่าจะไล่ตามยังไงก็วิ่งไม่ทันเขาสักที

และในที่สุดเมื่อมาถึงประตูใหญ่ของบ้านแห่งนั้น เฉินเฟิงก็ชะงักฝีเท้าพลางมองดูบ้านหลังนี้ ซึ่งเป็นราวกับพระราชวังอันงดงามแห่งหนึ่งเลย เพราะเพียงแค่การตกแต่งภายนอกก็มีความแตกต่างจากบ้านของคนธรรมดาทั่วไปแล้ว

และในที่สุดคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลังก็ตามมาถึงสักที ในขณะที่เฉินเฟิงกำลังจะเข้าไปด้านใน ประตูไม้อันโอฬารนั้นก็ถูกเปิดออกมาก่อน

ชายสวมชุดสีเทาคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน สีหน้าของเขานิ่งเรียบ สะอาดสะอ้าน

ซึ่งสามารถมองออกได้เลยว่าเขาเป็นคนที่เคยได้รับการฝึกฝนวิชาต่อสู้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นอย่างนั้นเฉินเฟิงเองก็หยุดฝีเท้าลง พร้อมกับมองไปยังอีกฝ่าย ซึ่งเขาคนนั้นก็กำลังจ้องมองมายังเฉินเฟิงพอดี

“คุณจะวิ่งอะไรนักหนา？ช่างวิ่งจริงๆ ！”

รปภ.ไม่กี่คนที่อยู่ด้านหลังนั้นเมื่อพวกเขาวิ่งมาถึง เฉินเฟิงก็กลับคร้านที่จะไปสนใจพวกเขา พลางเดินก้าวไปยังบันไดที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่เขาจะปล่อยหมัดออกไปอย่างไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าใดๆ ทั้งสิ้น

และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าเฉินเฟิงจะต้องลงมือแน่นอน ดังนั้นเขาจึงตั้งรับเอาไว้ได้ทัน

ซึ่งในช่วงพริบตาเดียวพวกเขาทั้งสองคนก็ต่อสู้กันจนเกิดสิบกระบวนท่าไปแล้ว และสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าอีกฝ่ายก็เป็นยอดฝีมือคนหนึ่งเหมือนกัน อย่างน้อยหากจัดอันดับในระดับชั้นของหั้วจิ้งแล้วเขาคงนับว่าเป็นหั้วจิ้งชั้นสูงสุดได้เลย

แต่หลังจากที่ต่อสู้กันได้อีกสองสามกระบวนท่า เฉินเฟิงถึงได้รู้สึกว่ากระบวนท่าของอีกฝ่ายนั้นร้ายกาจอย่างมาก ไม่เหมือนกับวิชาต่อสู้ทั่วๆ ไป

แม้แต่การเคลื่อนไหวก็ยังเป็นอันตรายถึงชีวิตได้โดยไม่ต้องสงสัยเลย และในทุกกระบวนท่าที่ถูกปล่อยออกมาล้วนใช้เทคนิคการต่อสู้แบบกะใช้ชีวิตแลกด้วยชีวิต ซึ่งหากจะยับยั้งกระบวนท่าเหล่านี้คงจะยากไม่น้อย

อย่างไรก็ตามหลังจากพักหายใจไม่กี่อึดใจ ทั้งสองก็ถอยหลังแยกกันออกมา และอยู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่มายืนอยู่หน้าประตูใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สั่งห้ามอีกฝ่ายเอาไว้

เฉินเฟิงเองก็หันไปมองอีกฝ่าย เธอเป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์เย้ายวน สวมใส่เสื้อผ้าที่เปิดเผย โดยในมือถือมีดสั้นเล่มหนึ่งเอาไว้