ลูกเขยมังกร นิยาย บท 858

เฉินเฟิงเดินไปยังข้างเตียง ด้วยความที่เขาไม่ได้คิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องใหญ่อะไร ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ： “ถ้าหากว่าคุณไม่ถือสาอะไรก็มานอนบนเตียงด้วยกันหนึ่งคืนก่อนแล้วกัน อีกอย่างผมก็ไม่ใช่คนประเภทนั้นด้วย แต่ถ้าหากว่าคุณถือสา อย่างนั้นก็ดึงผ้าห่มจากเตียงไปนอนบนพื้นแทนแล้วกัน”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่รอให้เซียงหลันบอกว่าตัวเองเลือกยังไง เขาก็ขึ้นไปเปิดผ้าห่มแล้วนอนลงไปบนเตียง พร้อมทั้งยังเหลือที่ว่างครึ่งหนึ่งไว้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเฟิงก็ได้ยินเสียงของเซียงหลัน เธอเดินมายังข้างเตียงโดยไม่ได้ดึงผ้าห่มลงไป เพียงแต่นอนลงไปบนเตียงเท่านั้น

เฉินเฟิงสามารถรับรู้ถึงความตื่นเต้นของเธอ และนั่นเป็นเรื่องที่เฉินเฟิงคิดไม่ถึงเลยจริงๆ เพราะทั้งที่ตอนกลางวันเธอยังพยายามเข้ามาใกล้ชิดกับเขาแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมีความหวาดกลัวแทนเสียอย่างนั้น

แต่อย่างว่าเฉินเฟิงไม่ได้ทำอะไร เพียงนิ่งเงียบตลอดทั้งคืน

ถึงแม้ว่าในห้องจะมีการเปิดฮีตเตอร์เอาไว้ แต่ด้วยหน้าต่างที่แตกไปทำให้มีลมหนาวพัดเข้ามาด้านในอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นจึงทำให้ในเช้าวันถัดมาทั้งสองคนก็ได้กอดกันแน่นเพื่อมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

หลังจากที่เซียงหลันตื่นขึ้นมา เฉินเฟิงก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธออย่างที่เขาได้พูดเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะกอดอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อเทียบกับเรื่องอื่นแล้ว เธอกลับไม่ได้ถือสาเรื่องนี้สักเท่าไหร่นัก แต่ทว่าไม่รู้ว่าสีหน้าของเธอในตอนนี้คือความดีใจหรือทุกข์ใจ

เมื่อเธอลุกขึ้นจึงทำให้เฉินเฟิงสะดุ้งตื่นขึ้นมา เฉินเฟิงเหลียวมองไปที่เธอ

เพราะว่าตื่นมาในตอนเช้าแบบนี้เลยทำให้ผมของเซียงหลันมีความยุ่งเล็กน้อย และด้วยเพราะว่าตอนนี้เธออยู่ในหน้าสดจึงไม่เหลือโครงหน้าจากการแต่งหน้าอันชวนหลงใหลแบบนั้นอีกแล้ว แต่นั่นก็ทำให้เธอดูไร้เดียงสาขึ้นมาไม่น้อยเลย

เฉินเฟิงมองไปที่เธอพร้อมกับกล่าวถาม： “บาดแผลบนตัวคุณเป็นยังไงบ้าง？สาหัสหรือเปล่า？”

เมื่อวานนี้ในตอนที่เซียงหลานเข้าก็ใช้มือซ้ายกุมอกอยู่ตลอด ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอคงจะได้รับบาดเจ็บมาแน่นอน

เมื่อได้ยินเฉินเฟิงถามแบบนี้ เซียงหลันจึงส่ายหน้า： “ไม่ได้สาหัสอะไรค่ะ รักษาตัวสักสองสามวันก็คงหาย ตอนนี้ก็เช้าวันใหม่แล้ว ฉันเองก็ไม่ได้สะดวกที่จะอยู่ที่นี่ต่อด้วย เดี๋ยวฉันก็ออกไปแล้วนะคะ”

เฉินเฟิงไม่มีคำตอบกลับใดๆ เพียงแต่มองดูเซียงหลันเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน พอผ่านไปสักพัก ในตอนที่เธอเดินออกมา เธอก็ได้มีการจัดทรงผมจนเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าสีหน้ากลับยังมีความซีดเซียวดังเดิม

เซียงหลันหันไปบอกกับเฉินเฟิง

“ขอบคุณที่คุณชายให้ที่หลบภัย ตอนนี้เซียงหลันขอตัวก่อน”

เมื่อพูดจบเธอก็เดินไปทางประตู

เฉินเฟิงรู้ว่าหากเธอออกจากประตูนี้ไป และหากได้เจอกับตู๋กูหยุนอีกครั้งเธอก็คงจะหนีไม่พ้นแน่นอน ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างเธอกับตู๋กูหยุน แต่เมื่อดูจากท่าทีของตู๋กูหยุนเมื่อคืนนี้แล้ว เซียงหลันไม่มีทางถูกปล่อยไปง่ายๆ แน่นอน

เสียงเปิดประตูดังขึ้น หากว่าตอนนี้เฉินเฟิงกล่าวรั้งให้เธออยู่ต่อ เซียงหลันคงจะตอบรับแน่นอน แต่กระทั่งเสียงประตูถูกปิดลงอีกครั้ง เฉินเฟิงกลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

เพราะอย่างที่เขาเคยบอก เรื่องของเซียงหลันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเขานั่นเอง

หลังจากรอให้เซียงหลันจากไป เฉินเฟิงก็ลุกขึ้นเดินไปยังห้องพักของหลี่จื่อเยว่

เพราะตั้งแต่ได้เจอกับสถานการณ์เมื่อวานนี้ เฉินเฟิงจึงกลัวว่าเธอจะมีความทรงจำที่ไม่ดีบางอย่าง แต่ทันทีที่หลี่จื่อเยว่เปิดประตูออกมาแล้วได้เห็นหน้าของเฉินเฟิง เธอก็บ่นพึมพำพร้อมกับมองเฉินเฟิงด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจมากนัก ： “คุณทำอะไรกันคะเนี่ย ถึงได้มาปลุกหนูตั้งแต่เช้าเลย คนกำลังนอนหลับสบายเลย”

ตอนนี้เจ็ดโมงเช้าแล้ว แต่หลี่จื่อเยว่กลับยังมีท่าทีเหมือนคนที่ยังตื่นไม่เต็มตาแบบนั้น เธอเกาหัวของตัวเองด้วยความง่วงนอน ซึ่งทำให้ผมที่เดิมทีมีความยุ่งอยู่แล้วยิ่งยุ่งเหยิงขึ้นไปอีก

เฉินเฟิงที่เห็นอย่างนั้นก็พูดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์： “ยัยเด็กไร้ยางอาย”

ถึงแม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ยังปล่อยให้หลี่จื่อเยว่กลับไปนอนพักต่อ

ในขณะที่เขาเดินเข้าไปในเมืองเพื่อที่จะดูว่ายังมีของอะไรที่ต้องซื้อเพิ่มเติมอีก