ลูกเขยมังกร นิยาย บท 859
เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ สีหน้าของซียงหลันก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีราวกับว่าเธอคาดเดาได้ถูกต้องแล้ว
แต่ในตอนที่อีกฝ่ายกำลังจะอุทานออกมา เซียงหลันก็ยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น
“ถ้าหากเป็นหมาป่าทะเลทรายจริงๆ ฉันคงจะไม่กล้ามาซ่อนตัวอยู่ที่นี่กับเธอแล้ว ฉันคงจะไปหาที่ตายตั้งแต่เนิ่นๆ ยังจะง่ายกว่าอีก และต่อให้ฉันจะมีความกล้าหาญมากมายแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะไปหาเรื่อง หมาป่าทะเลทราย หรอกนะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวจึงรู้สึกโล่งอกไปที แต่ทันใดนั้นเธอกลับมองเซียงหลันด้วยความโกรธ
“ฉันใจดีให้ที่ซ่อนตัวกับเธอ แต่เธอกลับโกหกฉันอย่างนี้อีก”
ทางเซียงหลันจึงรีบกล่าวขอโทษในทันที： “เอาหน่ะ ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันจะซื้อเสื้อผ้าคอลเล็คชั่นใหม่ล่าสุดของฤดูกาลนี้ให้เธอดีหรือเปล่า”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของหญิงสาวก็ค่อยๆ คลายลง
แต่ว่าเซียงหลันกลับพูดอีกครั้ง： “คนที่ไปบาดหมางครั้งนี้ถึงแม้จะไม่ใช่ หมาป่าทะเลทราย แต่ก็เป็นคนที่ยากจะรับมือด้วย เธอรู้จัก กระเรียนพันลี้หรือเปล่า？”
หญิงสาวอุทานด้วยความตระหนก： “เธอไปมีเรื่องบาดหมางกับเขาได้ยังไง เขาขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมอำมหิตเลยนะ ได้ยินมาว่าคนที่ตายด้วยฝีมือของเขานั้นไม่มีใครที่มีสภาพศพสมบูรณ์เลยสักคน”
เซียงหลันพูดอย่างหนักใจ： “ฉันเองก็เหมือนถูกผีเข้านั่นแหละ อันที่จริงฉันไม่ควรไปต้องการลูกเหยียนหยุนในมือลูกสาวของเขา และเรื่องนี้ทำเอาทั้งคนนอกคนในก็ไม่เห็นดีไปหมด ส่วนพวกตาเฒ่าที่อยู่เบื้องบนั้นตอนได้ยินชื่อตู๋กูหยุนต่างก็หวาดกลัวจนแทบจะมอบตัวฉันไปตรงหน้าตู๋กูหยุนแล้วให้เขาสับฉับเป็นชิ้นๆเลยทีเดียว”
หญิงสาวที่ได้ฟังก็ราวกับไม่รู้จะคิดวิธีไหนมาช่วยเหลือเซียงหลันแล้ว
“ลูกเหยียนหยุนคืออะไรกัน？” เธอถาม
“เป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่ง ซึ่งนับว่าเป็นของที่หายากมากๆ ขอเพียงแค่เธอได้เห็นมัน เธอจะต้องถูกมันดึงดูดแน่นอน และเป็นเพราะมันที่ทำให้ฉันไม่สามารถสะกดความต้องการของตัวเองเอาไว้ได้ ถึงได้ลงมือก่อเรื่อง ไม่อย่างนั้นฉันจะไปกล้าทำอะไรกับลูกสาวของตู๋กูหยุนได้ยังไงหล่ะ” เซียงหลันที่เมื่อนึกถึงของชิ้นนั้น สีหน้าของเธอก็ปรากฏความหลงใหลออกมา
“มันวิเศษมากขนาดนั้นเลยหรอ？ฉันไม่เชื่อ” หญิงสาวสะบัดหน้า
เซียงหลันเหมือนจะเข้าใจอยู่แล้วว่าการที่ตัวเองพูดแบบนี้ อีกฝ่ายไม่มีทางเชื่อแน่นอน ดังนั้นเธอจึงพูดอีกครั้ง ： “ถ้าหากว่าเธอไม่เชื่อ ฉันจะพาเธอไปดูให้เห็นกับตา”
หญิงสาวผมดำพูดอย่างตกใจ： “เธอยังจะกล้าซ่อนมันเอาไว้ใกล้ตัวอีกหรอ？”
แต่เซียงหลันกลับแสดงสีหน้าที่เบื่อหน่ายพร้อมกับตอบกลับ： “ฉันก็อยากจะเอาของคืนให้กับเขาหรอกนะ แต่พอได้เห็นหน้าฉัน เขาก็เอาแต่จะฆ่าฉันโดยไม่ยอมพูดอะไรสักอย่างเลย และหากเป็นอย่างนั้นต่อให้ฉันตายจริงๆ ฉันก็จะให้เขาไม่มีทางหาสมบัติชิ้นนี้เจอเด็ดขาด”
หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะวิจารณ์การตัดสินใจครั้งนี้ของเซียงหลันอย่างไรดี เธอจึงเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัยเท่านั้น ： “เธอเอาของนั้นติดตัวมาด้วยงั้นหรอ？”
เซียงหลันรีบส่ายหน้าทันทีก่อนจะตอบกลับ： “จะทำแบบนั้นได้ยังไงเล่า？ฉันก็ต้องเอามันซ่อนไว้ในที่ที่ปลอดภัยอยู่แล้ว สถานที่ที่มีฉันคนเดียวเท่านั้นที่รู้”
หญิงสาวที่ฟังจนจบก็ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ： “ฉันไม่อยากเข้าไปพัวพันด้วย เธอไม่จำเป็นต้องบอกอะไรกับฉันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันจะตายยังไงฉันยังไม่กล้าคิดเลย”
เมื่อเซียงหลันลองไตร่ตรองดูแล้วมันก็จริงอย่างที่เธอว่า ดังนั้นจึงได้เพียงแต่ล้มเลิกความคิดนี้ไป
และในเวลาเดียวกันทางด้านฝั่งของเฉินเฟิง ชายที่อยู่ข้างๆ ของเขาก็หยิบเอาของชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขากุมมือเอาไว้แน่นโดยไม่ได้เปิดของสิ่งนั้นออกมาให้เห็น ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปหาเฉินเฟิง เพื่อบอกให้เฉินเฟิงรับมันเอาไว้
เฉินเฟิงเองก็ยื่นมือออกไปแล้วอีกฝ่ายก็วางของชิ้นนั้นไว้บนฝ่ามือของเฉินเฟิงทันที
ของชิ้นนั้นที่อยู่ในมือมีความเย็นเล็กน้อย และขนาดใกล้เคียงกับไข่นกกระทา ซึ่งเมื่อเทียบจากน้ำหนักแล้ว เฉินเฟิงจึงคาดว่ามันน่าจะเป็นอัญมณีเม็ดหนึ่ง
ในตอนที่กำลังจะหันไปมองอีกฝ่าย เขาคนนั้นก็พูดขึ้นมา： “มันมีค่าอย่างมาก หวังว่าท่านเฝิงจะทะนุถนอมรักษามันไว้เป็นอย่างดี และสิ่งที่ผมจะถามมันก็มีความเกี่ยวข้องกับสมบัติชิ้นนี้”
แล้วตอนนี้เองเฉินเฟิงถึงค่อยแบมือตัวเองออกมา และได้เห็นสิ่งของที่อยู่ในมือซึ่งปรากฏว่ามันเป็นอัญมณีขนาดเท่ากับไข่นกกระทาเม็ดหนึ่งจริงๆ เขาจ้องไปยังอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกประหลาดใจด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้เอาของแบบนี้ส่งมาไว้ในมือของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...