ลูกเขยมังกร นิยาย บท 885

เขาพูดขึ้น： “บางทีพวกเรากลับไปน่าจะดีกว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณสองพี่น้องจะมาอาศัย”

เฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะอยากถอย ทว่าสิ่งที่เขากลัวไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นห่วงพี่น้องคู่นี้ พวกเธอเป็นดังบัวหิมะที่ไม่เคยเปอะเปื้อนในหุบเขาลึก ฉะนั้นจึงไม่ควรมาแปดเปื้อนด้วยเรื่องพวกนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้เฟิ่งซีจะปฏิเสธ： “ฉันคิดว่าต่อให้พี่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอคงจะไม่ยอมไปจากที่นี่อยู่ดี พี่เป็นคนมีนิสัยดื้อรั้น ถ้าหากมีคนไม่ต้องการให้พี่ไปช่วยชีวิตใครคนไหน ต่อให้เขาคนนั้นจะตายไปแล้วพี่ก็จะพยายามจนถึงที่สุดเพื่อช่วยชีวิตเขาคนนั้นกลับมา”

เฉินเฟิงรู้ดีว่าเฟิ่งซีคงจะเข้าใจในตัวหลงหลินมากที่สุด ถ้าหากเธอพูดถึงขั้นนี้ อย่างนั้นความจริงก็คงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

เฟิ่งซีที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆ เฉินเฟิงมีสีหน้าที่ซีดขาว เฉินเฟิงที่เพิ่งจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ตัวของเฟิ่งซีก็ฟุบล้มไปอีกทางแล้ว

เฉินเฟิงรีบดึงตัวเธอมาด้านหน้าไม่ให้เธอล้มไปกระแทกกับพื้นโดยตรง

ก่อนจะโอบเฟิ่งซีไว้ในอ้อมแขน จากนั้นเฉินเฟิงก็พยายามเรียกชื่อของเฟิ่งซีด้วยเสียงเบาๆ

“เฟิ่งซี ตื่นๆ คุณเป็นอะไรไป ？”

และเพียงครู่เดียว เฟิ่งซีก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และเมื่อได้เห็นเฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง เธอกลับไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะผลักเขาออกไปในทันที เป็นเพราะร่างกายของเธออ่อนแรงอย่างมาก ซึ่งเธอก็เข้าใจดี

“ฉันไม่เป็นอะไร ก็แค่อาการอ่อนเพลีย คุณช่วยพยุงฉันไปนั่งก่อนเถอะ”

เฉินเฟิงทำตามที่เธอบอกโดยการพยุงเฟิ่งซีไปนั่งยังเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้องของหลงหลิน

ตอนนี้ร่างกายของเฟิ่งซีอ่อนแรงอย่างมาก บนร่างกายของเธอก็มีกลิ่นสมุนไพรจางๆ แต่กลับไม่ได้มีกลิ่นฉุนรุนแรงเช่นเดียวกับหลงหลิน ทั้งยังเป็นกลิ่นที่คละเคล้ากับกลิ่นหอมของผู้หญิงอีกด้วย

เมื่อมีหญิงงามอยู่ในอ้อมแขน เฉินเฟิงก็เกิดความลังเลขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปคิดเรื่องพวกนี้ หลังจากที่เขาวางตัวเฟิ่งซีให้นั่งลงอย่างมั่นคง ตัวเองจึงนั่งลงไปบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ พร้อมกล่าวถาม： “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง？รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง？”

เฟิ่งซีเอนตัวฟุบลงไปบนโต๊ะแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา： “ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

จากนั้นก็พยายามแสดงรอยยิ้มออกมาพูดกับเฉินเฟิงอีกครั้ง ： “ท่าทางแบบนี้ของคุณ มันทำให้น่าประทับใจมากเลยนะ ผู้หญิงมักจะทนไม่ไหวกับการกระทำแบบนี้ที่สุดแล้ว”

เฉินเฟิงที่เห็นว่าเธอยังพูดจาหยอกล้อได้ ถึงค่อยคลายความกังวลในใจลง คงเป็นเพราะตอนนี้เธออ่อนล้าเกินไป ดังนั้นเขาจึงพูดจาหยอกล้อกับเฟิ่งซี ： “สามารถทำให้ประทับใจได้ก็ถูกแล้ว เพราะอย่างน้อยมันทำให้รู้ว่าผมก็ยังมีเสน่ห์ชวนหลงใหล”

เฟิ่งซีกลอกตาใส่เขาพร้อมกับพูด： “ยังไงคุณก็แค่คนไม่ปกติ ถ้าพี่สาวรู้เข้า คงจะต้องด่าคุณว่าสารเลวแน่นอน”

เดิมทีเฉินเฟิงคิดอยากจะช่วยประคองเฟิ่งซีกลับไปที่ห้อง แต่เธอกลับปฏิเสธ เพราะเธอคาดว่าใกล้ถึงเวลาที่หลงหลินควรจะตื่นแล้ว และเธอคิดว่าหากในตอนที่พี่สาวฟื้นขึ้นมา แล้วไม่พบเธออยู่ตรงนี้ หลงหลินจะต้องเกิดความกังวลใจแน่นอน

เฉินเฟิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะประทับใจในความสัมพันธ์ของพวกเธอสองพี่น้อง

และก็เป็นเหมือนดังที่เฟิ่งซีได้พูดเอาไว้ไม่มีผิด เพราะมีการเสียงการเคลื่อนไหวดังขึ้นมาจากเตียงของหลงหลิน ราวกับว่าหลงหลินได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว

“คุณรีบเข้าไปดูเร็ว” เฟิ่งซีรีบบอกกับเฉินเฟิง

แน่นอนว่าเฉินเฟิงไม่รอให้เฟิ่งซีได้สั่ง เขาก็ได้เดินไปก่อนแล้ว

และทุกอย่างก็เป็นอย่างที่เฟิ่งซีได้พูดเอาไว้ เพราะเมื่อหลงหลินลืมตาขึ้นมาแล้วได้พบกับเฉินเฟิงเป็นคนแรกแทน คำถามแรกที่เธอถามออกมาก็คือ ： “เฟิ่งซีเป็นยังไงบ้าง ？”

“เธอไม่เป็นอะไร เธอนั่งอยู่ตรงนั้น”

เฉินเฟิงชี้ไปยังตำแหน่งที่เฟิ่งซีกำลังนั่งอยู่ให้เธอดู หลงหลินจึงหันหน้าตามไปก็ได้เห็นว่าเฟิ่งซีกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ ถึงแม้ว่าสีหน้าจะไม่ค่อยสู้ดีมากนัก แต่เธอก็สามารถรับรู้ได้ว่า เฟิ่งซีเพียงแค่อ่อนล้าเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงสงบใจลงไปมาก