ลูกเขยมังกร นิยาย บท 905

ส่วนตอนนี้เขาก็ต้องการที่จะทำความรู้จักกับผู้หญิงที่จะมาดูแลเขาในอนาคตสักนิดก่อน

เฉินเฟิงก็ได้พบเสี่ยวเย่ในห้องครัว เธอกำลังนั่งยองๆอยู่ที่นั่นจัดเตรียมเสบียงที่จะทำอาหารมื้อเย็น

ดูเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นเฉินเฟิงเข้ามา ดังนั้นเมื่อเฉินเฟิงเรียกเธอ เธอก็สะดุ้งตกใจบ้างเล็กน้อย

“คุณก็คือเสี่ยวเย่!” เฉินเฟิงตะโกนพูด

เสี่ยวเย่ตั้งสติกลับมาได้ เมื่อเห็นว่าเป็นเฉินเฟิง จึงค่อยๆตบหน้าอกตัวเองเบาๆตรงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ

“อึม คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวเย่ก็ได้ค่ะ แต่ว่าคุณชายไป๋ไม่ได้บอกฉันให้เรียกคุณว่าอะไร” เสี่ยวเย่พูด

เฉินเฟิงพูดอย่างเป็นกันเองว่า “คุณก็เรียกฉันว่าเฉินเฟิงก็ได้นะ”

ดูเหมือนเสี่ยวเย่ยอมรับไม่ได้ “นี่คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง คุณเป็นคนร่ำรวยขนาดนี้ ฉันเรียกชื่อคุณโดยตรงเลย คุณจะไม่รู้สึกหรือว่าฉันไม่นับถือคุณน่ะ ฉันดูเหมือนได้ยินไอ้หนุ่มคนนั้นเรียกคุณว่าคุณชายเฉิน ถ้างั้นฉันก็เรียกคุณว่าคุณชายเฉินก็แล้วกันค่ะ”

เฉินเฟิงมองไปยังเสี่ยวเย่ด้วยความจนใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวเย่แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีทางที่จะทำให้เธอเรียกเขาว่าเฉินเฟิงได้อย่างแน่นอน

จึงได้แต่พูดว่า “งั้นก็แล้วแต่คุณแล้วกัน คุณอยากจะเรียกอะไรก็เรียกอย่างนั้นแหละ”

เสี่ยวเย่จึงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายเฉิน ฉันจะทำงานให้ดีที่สุด คุณชายไป๋ให้เงินฉันมากเลย คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

หน้าตาเสี่ยวเย่ก็นับว่าดูสะสวยดี แต่ขาดการแต่งหน้าทาปากไปหน่อย ดูไปแล้วก็ให้ความรู้สึกเหมือนแค่เป็นเด็กสาวข้างบ้านที่ให้ความกันเองเท่านั้น

เฉินเฟิงจึงนึกสนุกขึ้นมาทันทีแล้วถามอย่างทะเล้นว่า “ถ้าให้คุณทำเรื่องบางอย่างที่ต้องฝืนใจตัวเองล่ะ?”

เสี่ยวเย่ก็งงไปสักครู่ ดูเหมือนว่ายังนึกไม่ออกว่าจะมีเรื่องอะไรที่เธอจะต้องฝืดใจทำบ้าง “คุณชายเฉินคะ คุณวางใจเถอะ ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันก็รับประกันกับคุณชายไป๋แล้วไง”

เฉินเฟิงก็ไม่รู้แล้วว่าเด็กสาวคนนี้ใสซื่อบริสุทธิ์จริง หรือว่าแกล้งทำกันแน่ แต่ก็หมดสนุกไปเสียแล้วล่ะ

จึงได้แต่พูดว่า “งั้นคุณก็ขยันหน่อยแล้วกัน ถ้าหากทำได้ไม่เลวละก็ ฉันก็จะเพิ่มเงินให้คุณอีก”

เมื่อได้ยินว่าจะเพิ่มเงินให้ เสี่ยวเย่ก็พูดด้วยความดีใจว่า “จริงเหรอคะ คุณชายเฉิน งั้นฉันก็จะต้องขยันให้มากเลยล่ะ”

เฉินเฟิงรู้สึกไม่สนุกกับเด็กสาวแล้ว ก็เตรียมตัวเดินจากไป แต่เมื่อนึกถึงสาวสวยคนนั้นขึ้นมา จึงหันหน้าไปถามอีกว่า “เสี่ยวเย่ คุณอยู่ที่นี่เคยเห็นคนอื่นอีกหรือเปล่า?”

เสี่ยวเย่มองดูเขาอย่างแปลกใจ แล้วพูดว่า “ไม่มีเลย! คุณชายเฉิน คุณหมายความว่าอะไร หรือว่าที่นี่มีของอะไรอย่างอื่นอยู่อีกหรือ?”

เสี่ยวเย่ดูเหมือนตกใจอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที มองไปยังเฉินเฟิงด้วยความหวาดกลัว “คุณชายเฉิน คุณอย่ามาหลอกฉันนะ ฉันยิ่งกลัวของพวกนั้นอยู่ด้วย ที่นี่ก็เป็นที่ที่รกร้างว่างเปล่าอย่างนี้ หรือจะมีพวกภูตผีปีศาจอะไรอยู่ด้วย!”

เฉินเฟิงรู้สึกขำที่เห็นท่าทางของเสี่ยวเย่อ เขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กสาวคนนี้จะใสซื่อบริสุทธิ์ได้ถึงเพียงนี้

จึงรีบพูดปลอบโยนว่า “ไม่ใช่ ไม่มีของพวกนั้นหรอก ฉันเพียงแต่อยากถามให้แน่ใจว่าที่นี่มีแค่พวกเราสองคนเท่านั้นใช่หรือเปล่า”

หลังจากเดินจากไปแล้ว เฉินเฟิงกลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนที่ได้พบเห็นนั้นดูไม่เหมือนเป็นเรื่องโกหกแน่ อีกทั้งเขายังได้ยินเสียงปิดประตู มันก็ชัดเจนขนาดนั้น

ในเมื่อทั้งสองคนนั้นบอกว่าไม่มีคนอื่นอีกแล้ว ถ้าเช่นนั้นเฉินเฟิงก็ได้แต่ไปค้นหาด้วยตัวเองต่อไป

แต่ว่าเดินพลิกแผ่นดินหาไปทั่วแล้ว เฉินเฟิงก็ยังไม่พบร่องรอยอะไรของผู้หญิงคนนั้นเลย ราวกับว่าทุกสิ่งที่ดูเหมือนจริงนั้นมันเป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันในจินตนาการของเขาเท่านั้นเอง

ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว เฉินเฟิงจึงได้แต่ปล่อยวางไปอย่างหมดหนทาง

พักอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้ว ทุกวันก็ได้แต่เดินเล่นอยู่รอบบริเวณนั้น ทุกครั้งที่พูดคุยกับเสี่ยวเย่นั้น เธอก็มักจะตามไม่ค่อยจะทัน

แต่ก็รู้ว่าเด็กสาวคนนี้เป็นลูกสาวของชาวบ้านครอบครัวหนึ่งที่อยู่ตรงเชิงเขา ไป๋ซิงได้มาพบเจอแล้วถูกใจ ถึงได้จ้างเธอในราคาที่สูงมากเพื่อจะให้มาช่วยดูแลเฉินเฟิงโดยเฉพาะ