มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 2

@ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน

"พวกแกดูผู้ชายโต๊ะนั้นดิ โคตรหล่อเลย นั่งคนเดียวด้วยอะ อยากไปนั่งเป็นเพื่อนเขาอะพวกแกกกก" อิงดาวเอี้ยวหน้ากลับไปมองข้างหลังตามสายตาเพ้อฝันของเพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนที่วันนี้นัดรวมตัวกันมาสังสรรค์ที่ผับหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง

ท่ามกลางความมืดสลัวที่มองเห็นใบหน้าของผู้คนรอบข้างได้อย่างเลือนลาง เธอมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเพลิดเพลินกับเสียงดนตรีอยู่ฝั่งตรงข้าม และมีชายหนุ่มอีกสองคนที่มีบุคคลคล้ายกับบอดี้การ์ดยืนขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา

แม้ระยะห่างระหว่างเขากับเธอจะไกลกันพอสมควร แต่เธอกลับมองเห็นใบหน้าคมคายนั้นได้อย่างชัดเจน น่าเสียดายที่เขาไม่ได้สะดุดตาสะดุดใจเธอขนาดนั้น

"แต่ท่าทางเหมือนพวกรักสนุกเลยนะ"

"ฉันว่าท่าทางเขาเหมือนมาเฟียมากกว่านะ อ๊ายยยยย อยากเป็นเมียมาเฟียอะพวกแก"

"งั้นฉันขอเป็นเมียน้อยมาเฟียก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ" อิงดาวส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับบทสนทนาของกลุ่มเพื่อนสาวที่อยากพลีกายให้ชายหนุ่มคนนั้นจนตัวสั่น

"นี่ยัยอิง ไม่อยากเสนอตัวให้สุดหล่อคนนั้นบ้างเหรอ" เธอจำเป็นต้องให้ความสนใจผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอ? อิงดาวแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆกับคำถามของทับทิม หนึ่งในกลุ่มเพื่อนสาว

"หล่อนะ แต่ไม่ชอบ"

"ถามจริงเหอะ แกตายด้านปะเนี่ย" ทับทิมถามย้ำ

"แค่ไม่ระริกระรี้เวลาเห็นผู้ชายหล่อเนี่ยต้องเป็นคนตายด้านด้วยเหรอ ตรรกะโคตรป่วยเลยนะ" คำพูดตรงไปตรงมาของอิงดาวทำให้เพื่อนสาวในกลุ่มต่างพากันนิ่งเงียบไปตามๆกัน

"ฉันขอตัวไปนั่งดื่มทางโน้นนะ เผอิญชอบความเป็นส่วนตัว" เธอยิ้มมุมปากเป็นการทิ้งท้าย แล้วเดินเลี่ยงออกไปหน้าเคาน์เตอร์บาร์ในทันที

"อื้อ~ ปวดหัวชะมัด" หลายชั่วโมงผ่านไปเธอยังนั่งเพลิดเพลินอยู่กับน้ำสีอำพันตรงหน้า หญิงสาวสะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติสัมปชัญญะที่กำลังจะหลุดลอยไปให้กลับคืนมา เธอฟุบหน้าลงบนเคาน์เตอร์อย่างหมดแรง

"อื้อ~ จะขับรถกลับบ้านยังไงเนี่ย~" เรี่ยวแรงที่จะเดินออกจากผับยังแทบไม่มีเลย อิงดาวพ่นลมหายใจหนักๆ นึกโมโหตัวเองที่ชอบทำอะไรเกินตัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์เป็นค่าเครื่องดื่มและทิปของพนักงาน จากนั้นจึงเดินโอนเอนออกไป

ปึก!

"อ๊ะ!" ร่างบางเปล่งเสียงอุทานด้วยความตกใจเมื่อร่างกายชนปะทะกับร่างกายกำยำของใครบางคนในตอนที่เดินออกมาถึงหน้าผับแล้ว ด้วยความมึนเมาเธอจึงซบหน้าลงตรงแผงอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างลืมตัวในตอนที่เขาตวัดแขนโอบกอดเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอล้มลง

"จะซบอีกนานไหม" น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความรำคาญ ก่อนที่มือหนาจะดันศีรษะของเธอออกห่าง เปิดโอกาสให้เธอได้เงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา