มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 71

"เอารถจอดไว้ที่นี่แหละ มึงไม่มีงานต้องทำใช่ไหม" คาเรนออกคำสั่งพร้อมตั้งคำถามในประโยคเดียวกัน เขาปรายตามองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังนอนออเซาะอยู่ในอ้อมแขนของชานนท์เพียงนิด เมื่อเห็นสีหน้าชอบใจของเฟรย่าจึงยอมให้เธอทำตัวสนิทสนมกับนายแพทย์หนุ่มได้

"วันนี้ผมว่างครับ" ชานนท์ตอบ "แต่อยากมาเยี่ยมน้องอิงกับตัวเล็กเฉยๆ ไม่ได้อยากไปเที่ยวสวนสนุก"

"ไหนๆก็เสียเวลาขับรถมาแล้วก็ไปด้วยกันดิ" เป็นอีกครั้งที่อิงดาวทำหน้ามึนงงกับสิ่งที่คาเรนเอื้อนเอ่ยออกมา นั่นมันไม่ใช่เขาเลย คนอย่างคาเรนไม่เคยเป็นมิตรกับผู้ชายคนไหนที่สนิทสนมกับเธอ หรือเขากำลังเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอกับลูกงั้นเหรอ? อิงดาวหรี่ตามองอย่างจับผิด

"มึงเลี้ยงเด็กเป็นไหม" คำถามของคาเรนยิ่งสร้างความมึนงงให้อิงดาวเข้าไปใหญ่ นี่เขาจะให้ชานนท์เป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวของเฟรย่าจริงๆเหรอ บ้าไปแล้ว! นี่เขาโดนเธอด่าจนบ้าไปแล้วเหรอ

"ผมเป็นหมอนะครับ ถ้าเลี้ยงเด็กไม่เป็นแล้วจะมาเป็นหมอสูตินรีฯได้ยังไง"

"เหมือนเฟรย่าจะชอบมึงนะ วันนี้ฝากมึงดูแลเฟรย่าด้วย" คาเรนรวบรัดตัดตอนโดยไม่เปิดโอกาสให้ชานนท์ปฏิเสธ ก่อนจะเบนสายตาไปหาลูกสาวที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหม่ "ตกลงไหมครับคนเก่ง วันนี้อยู่กับหมอชานนท์ก่อนนะครับ"

"แอ๊ะ~" นอกจากเฟรย่าจะไม่งอแงแล้ว เธอยังใช้ท่อนแขนน้อยๆกอดรัดลำคอหนาของชานนท์ไว้แน่น ซึ่งชานนท์เองก็เหมือนจะประทับใจในความฉลาดเกินเด็กของเธอ เขาอมยิ้มเล็กน้อยอย่างนึกเอ็นดู พร้อมกอดกระชับเธอให้แน่นขึ้น

"พอดีรถกูนั่งได้แค่สองคน มึงต้องไปนั่งรถอีกคนนึงนะไอ้หมอ เดี๋ยวลูกน้องกูจะเป็นคนขับรถ ดูแลเฟรย่าดีๆด้วย เจอกันที่สวนสนุกเลย"

"ทำไมต้องแยกรถด้วย" อิงดาวขมวดคิ้วถามพลางหรี่ตามองคาเรนอย่างจับผิด แต่เขากลับยื่นมือเข้ามาประสานมือเธอแน่น แล้วกระตุกแขนเธอเบาๆให้เดินตามไป เมื่อลูกน้องขับรถยุโรปคันหรูเข้ามาจอดเทียบตรงหน้า

"คาเรนปล่อยนะ ฉันจะไปกับลูก"

"ให้ลูกไปกับไอ้หมอเถอะน่า ไม่ต้องห่วงลูกหรอก มีลูกน้องของฉันไปด้วยไอ้หมอมันไม่กล้าทำอะไรเฟรย่าหรอก เพราะถ้ามันทำแบบนั้นมันได้ตายคาตีนลูกน้องฉันก่อนแน่"

"ฉันบอกว่าฉันจะไปกับลูก ปล่อย!"

"ค่อยปล่อยได้ไหม ตรงนี้ลูกน้องฉันเยอะ" คาเรนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แล้วผลักอิงดาวเข้าไปก่อนโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้โวยวาย จากนั้นจึงเดินอ้อมไปอีกทาง

หญิงสาวเหลือบมองมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ คำพูดสองแง่สองง่ามของเขามันทำให้เธออยากกระโดดลงจากรถตอนนี้เลย แต่เขาก็เอี้ยวตัวเข้ามารัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเสร็จสรรพ

ฟอดดดดดดด~

"นี่! อย่ามาทำหน้ามึนกับฉันนะคาเรน!" อิงดาวแหวใส่อย่างหงุดหงิดเมื่อโดนคนหน้ามึนขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ เขาคิดว่าการทำแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนใจเธอให้กลับไปใช้สถานะเดิมกับเขาได้งั้นเหรอ เหอะ! คาเรนคงคิดผิดแล้ว

"ใช้ครีมอะไรครับแก้มถึงนุ่มนิ่มขนาดนี้"

"เลิกกวนตีนฉันสักทีได้ไหม ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนเอาตีนฟาดปากนาย" มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ เขามองว่าท่าทางน่าเกรงขามของเธอมันช่างน่ารักน่าเอ็นดู

"ได้ยินเธอพูดอะไรแบบนี้แล้วนึกถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกันใหม่ๆนะ ตอนนั้นเธอเกรี้ยวกราดใส่ฉันแทบทุกวัน ส่วนฉันก็ต้องเป็นฝ่ายยอมเธอ"

"จะฟื้นฝอยหาตะเข็บเพื่ออะไร"

"แค่อยากรำลึกความหลัง กว่าเราจะเดินมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ง่ายเลยนะ"

"ใช่ ขนาดมันไม่ง่ายนายยังทำมันพังเลย"

"ก็กำลังซ่อมมันอยู่นี่ไง"

"เหอะ!" อิงดาวแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แล้วสะบัดหน้าหนี คาเรนเองก็ขยับตัวกลับไปที่ตัวเองเหมือนกัน จากนั้นจึงกระชากรถขับออกไปด้วยความเร็วเมื่อเห็นรถอีกคันหนึ่งซึ่งมีเฟรย่าและชานนท์นั่งอยู่ในนั้นขับออกไปแล้ว

"หิวรึยัง จะแวะกินอะไรก่อนไหม"

"..." แม้คาเรนจะขับรถออกมาจากคฤหาสน์นานพอสมควรแล้ว แต่อิงดาวก็ยังหุบปากเงียบ มีเพียงร่างกายที่เคลื่อนไหวไปมา

"จะไม่คุยกับฉันหน่อยเหรอ"

"..." ทำไมเธอต้องคุยกับคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาด้วย

"ไม่อยากคุยกับฉันแล้วเหรอที่รัก"

"..." ใช่ เธอไม่อยากคุยกับเขาแล้ว

"ตัดใจจากฉันได้จริงๆเหรอ เมียฉันนี่เก่งจังเลยนะ ขนาดฉันยังตัดใจจากเธอไม่ได้เลย"

"..." การที่เธอเมินเฉยต่อเขามันไม่ได้หมายความว่าเธอตัดใจจากเขาได้ และการที่เธอหันหลังให้ก็ไม่ได้หมายความว่าหัวใจมันหมดรักแล้ว

"ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่พูดแบบนั้นกับเธอเลย แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันเลยอยากใช้ปัจจุบันแก้ไขความผิดพลาดของตัวเอง"

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ แต่เพราะภายในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบ จึงทำให้คาเรนได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน "นายนี่ผิดพลาดบ่อยจังเลยนะ ครั้งแรกที่เจอกันก็ลากฉันไปกินบนเตียงเพราะคิดว่าฉันให้ท่า ครั้งที่สองทำให้ฉันคิดไปเองคนเดียวจนต้องหนีไปค่ายอาสา มาครั้งนี้ด่าฉันว่าร่านเพราะเห็นฉันนั่งรถกลับบ้านกับผู้ชายคนอื่น แล้วครั้งต่อไปมันจะเป็นอะไรล่ะ พลาดไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นเหรอ แล้วค่อยมาแก้ตัวว่ามันแค่อารมณ์ชั่ววูบใช่ไหม?"

"โอเคฉันผิดที่ทำเธอท้อง ผิดที่ไม่รู้ใจตัวเอง แล้วก็ผิดมากที่ด่าเธอแบบนั้น แต่ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆนะ ฉันเสียใจกับคำพูดของตัวเอง"

"จะไปไหน" อิงดาวแทบจะไม่ได้สนใจคำพูดที่คาเรนพรั่งพรูออกมาเลย เธอถามหน้าตื่นเมื่อจู่ๆเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้ามาในซอยเปลี่ยวข้างทาง

"อยากเคลียร์กับเธอ" คาเรนหยุดรถ แล้วหันหน้าไปหาหญิงสาวตรงๆ

"อย่ามาตอแหลหน่อยเลย คิดว่าฉันไม่รู้เหรอคนอย่างนายคิดอะไรอยู่"

"สมแล้วที่เป็นเมียฉัน" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้ม พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัย "รู้ใจผัวซะด้วย"

"เรียกว่าตามทันสันดานจะเหมาะกว่านะ"

"บอกเลิกฉันแค่คืนเดียวปากร้ายขึ้นเยอะนะเนี่ย"

"นายแตะต้องตัวฉันเมื่อไหร่ ฉันจะนัดเซ็นใบหย่าเมื่อนั้น"

"น่ากลัวจังเลยครับ"

"อย่ามากวนตีนฉันนะคาเรน"

"ฟังฉันก่อนสิที่รัก ฉันอยากคุยกับเธอจริงๆนะ" เขาจับมือเธอขึ้นมากุมไว้หลวมๆ แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆบนหลังมือ