มาเฟียพ่อลูกอ่อน นิยาย บท 73

อิงดาวซบหน้าลงตรงซอกคอหนาอย่างหมดแรงพลางหอบหายใจหนักๆ ไม่ต่างจากคาเรนนัก ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทิ้มโดยเฉพาะเรียวขาสวยทั้งสองข้าง เธอใช้เวลานานหลายนาทีในการปรับจังหวะการหายใจ แต่กลับไม่ยอมผละใบหน้าออกจากซอกคอง่ายๆ เช่นเดียวกับคาเรนที่ไม่ยอมถอดแก่นกายออก

"ฉันรักเธอนะ เธอกับลูกคือชีวิตและลมหายใจของฉันนะที่รัก" ริมฝีปากอุ่นบรรจงจูบเบาๆบนไหล่มน เขาไม่รู้ว่าอิงดาวจะเบื่อรึเปล่าที่ต้องฟังคำบอกรักจากเขาทุกวัน แต่เขาไม่เคยเบื่อหน่ายที่จะพูดมัน คาเรนกอดกระชับคนตัวเล็กในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ความอบอุ่นที่ได้รับจากเธอมันปลอบประโลมหัวใจที่เหี่ยวเฉาของเขาให้กลับมาสวยงามเหมือนเดิมอีกครั้ง

"ขอบคุณที่ให้โอกาสผู้ชายเฮงซวยคนนี้นะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ขอโอกาสจากเธออีกแล้ว"

"ฉันบอกตอนไหนว่าฉันให้โอกาสนาย" อิงดาวผละใบหน้าออกจากซอกคอหนาในเวลาต่อมา เธอขมวดคิ้วถามเสียงแข็ง

"เธอไม่พูด แต่การกระทำของเธอมันชัดเจน"

"ฉันชัดเจนหรือนายหน้าด้าน?"

"อาจจะทั้งสอง" มาเฟียหนุ่มยิ้มมุมปากกับคำตอบของตัวเอง เขาทำให้รอยยิ้มหวานกลับมาเปื้อนบนใบหน้าของอิงดาวอีกครั้ง

"แค่ครั้งเดียวนะ ฉันให้โอกาสนายแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว อย่าทำให้อิงกับลูกผิดหวังอีกนะ" มือบางประคองใบหน้าหล่อเหลาของคนรักไว้หลวมๆ เธอประสานสายตากับเขาเพื่อส่งผ่านความรู้สึก

"สัญญาว่าจะไม่มีวันนั้น"

"รักษาความรู้สึกของอิงที่คาเรนทำมันพังด้วยนะ" เธอเรียกร้องเสียงอ้อน

"คืนนี้นะ ฉันจะรักษาให้ทั้งคืนเลย" อิงดาวอมยิ้มเหนียมอาย ก่อนจะซบหน้าลงตรงซอกคอหนาอีกครั้ง แม้ว่าความรู้สึกดีๆของเธอมันพังทลายไปแล้วเพราะคำพูดและการกระทำของเขา แต่ถ้าคาเรนพร้อมที่จะรักษามันหรือสร้างมันขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เธอก็ยินดี

@สวนสนุก

"พ่อกับแม่หนูหายไปไหนครับเนี่ย" ชานนท์พึมพำกับตัวเองพลางสอดสายตามองหาอิงดาวกับคาเรนที่จนแล้วจนรอดก็ยังมาไม่ถึงสวนสนุกสักที มันเป็นรอบที่เท่าไรแล้วเขาเองก็ไม่แน่ใจที่ต้องนั่งถอนหายใจทิ้งโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้

"แอ๊ะ~" เด็กน้อยบนหน้าตักแกร่งเอียงคอไปมาราวกับสงสัยที่เห็นสีหน้ายุ่งเหยิงของนายแพทย์หนุ่ม เธอค่อยๆตะเกียกตะกายลุกขึ้น พยายามยืนตรงบนหน้าขาแกร่งของชานนท์ โดยมีท่อนแขนของเขาคอยกอดประคองไว้

"ว่าไงครับ อยากไปเดินเล่นแล้วเหรอ"

"แอ๊ะ~" เฟรย่ายิ้มหวานที่ได้สบตากับชายหนุ่ม เธอเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ใช้ริมฝีปากน้อยๆแตะสัมผัสกับริมฝีปากหนาของชานนท์เบาๆ ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจที่เห็นน้ำลายใสของตัวเองเปรอะเปื้อนบนกลีบปากของเขา

"ขโมยจูบหมอเหรอ" เด็กน้อยหัวเราะจนตาหยี จากนั้นจึงซบหน้าลงบนแผงอกแกร่งราวกับเขินอาย ทำเอาชานนท์หลุดยิ้มกับความไร้เดียงสาของเธอ

"จูบหมอแล้วให้พ่อกับแม่ยกขันหมากมาขอด้วยนะ หมอเสียหายรู้ไหม" นายแพทย์หนุ่มเย้าหยอกเด็กน้อยในอ้อมแขน แต่เธอกลับเงยหน้าขึ้นมามองเขาตาแป๋ว ก่อนที่มือน้อยๆจะยื่นขึ้นมาแตะริมฝีปากของเขาเบาๆ

"อย่าลืมยกขันหมากมาสู่ขอหมอนะ"

"แอ๊ะ~" ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงเปื้อนรอยยิ้มไร้เดียงสา ชานนท์มองว่าเฟรย่าเป็นเด็กที่มีพัฒนาการทางความคิดดีเยี่ยมกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เธอฉลาดคิด และรู้ว่าต้องเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นยังไงตัวเองถึงจะเป็นที่น่าสนใจ

"หมอขอหอมแก้มได้ไหม" เขาถามลองใจ เพียงแค่อยากรู้ว่าเธอมีพัฒนาการด้านการคิดวิเคราะห์ดีแค่ไหน

"เดี๋ยวกูพาไปเอง" คาเรนพูดขึ้น พร้อมกับเดินเข้าไปหาชานนท์หมายจะอุ้มเฟรย่าเอง แต่เด็กน้อยกลับกอดรัดลำคอหนาไว้แน่น ไม่ยอมให้คาเรนพรากออกจากอ้อมแขนของชานนท์ง่ายๆ

"ไม่อยากไปเล่นม้าหมุนกับพ่อเหรอครับ" นอกจากเฟรย่าจะไม่มองหน้าผู้เป็นพ่อแล้ว เธอยังเบือนหน้าหนี

"เป็นอะไรครับ งอนพ่อเหรอ พ่อมาแล้วนี่ไง มาหาพ่อดีกว่ามา" ชานนท์ที่เห็นคาเรนอ้าแขนรอรีบส่งเฟรย่าให้ แต่เด็กน้อยกลับเบ้หน้างอแง มิหนำซ้ำยังกำคอเสื้อของเขาไว้แน่น

"อยากอยู่กับไอ้หมอก็ตามใจ แต่อย่าซนมากนะครับ" เพราะเห็นสีหน้างอแงของลูกสาวคาเรนเลยยอมตามใจ เขายกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ ก่อนที่ชานนท์จะอุ้มเธอออกไป

"ไม่หวงลูกแล้วเหรอ" อิงดาวที่ยืนมองอยู่ถามขึ้น

"หวงดิ ใครบ้างไม่หวงลูก" คาเรนหมุนตัวกลับมา พร้อมทั้งยื่นมือเข้าไปประสานมือกับเธอแน่น

"แล้วทำไมยอมให้ลูกไปเล่นกับพี่หมอล่ะ"

"ไม่อยากให้ลูกอึดอัดเกินไป ไม่อยากโดนเมียดุด้วย"

"กำลังปรับปรุงตัวเองว่างั้น?"

"ก็เพื่อเธอกับลูกทั้งนั้นแหละ" มาเฟียหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม