มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 56

"จะกรี๊ดอะไรนักหนาเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็แตกตื่นกันพอดี" ชายหนุ่มเอื้อมมาเอาผ้าเช็ดตัวที่ตอนนี้เธอกำลังปิดหน้าตัวเองไว้ แต่ของขวัญไม่ยอมปล่อยให้ เพราะถ้าดึงผ้าออกแล้วเธอจะใช้อะไรปิดตา "ตกลงวันนี้จะได้เช็ดตัวไหม"

"ทำไมคุณถึงล่อนจ้อนอยู่แบบนี้"

"คนอาบน้ำจะให้ใส่เสื้อผ้าอาบหรือไงครับ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็ยังคงแกะมือเธอออกจากผ้าเช็ดตัว เพื่อที่จะเอามาคลุมร่างของตัวเองไว้

"กรี๊ดด! คุณจะทำอะไร"

"ก็ในเมื่อคุณไม่ยอมปล่อย ผมก็จะคลุมทั้งตัวคุณนี่แหละ" ชายหนุ่มขยับร่างเข้าไปชิดกับตัวเธอ

"ไอ้! ไอ้!!" ถ้าเป็นคนแถวบ้านคงจะเรียกว่าไอ้ลามก แต่นี่เขาเป็นใคร ก็เลยพูดออกมาได้แค่นี้แล้วก็วิ่งกลับไปที่เตียงนอน

"เอ้าา เป็นเอามาก" พระลักษณ์มองตามเธอที่รีบวิ่งไปแบบยิ้มๆ ตั้งแต่รู้จักเธอคนนี้มาชีวิตเขาเริ่มมีสีสันขึ้นมาก

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น..เห็นว่าเป็นเบอร์โทรของพ่อ..พระลักษณ์ก็เลยเดินไปที่ริมหน้าต่างเพื่อรับสาย

"เรื่องมันชักจะบานปลายไปแล้ว ถ้าถอยออกมาได้ก็ถอย" พูดแค่นี้พระนายก็ตัดสายไป โดยที่ไม่รอให้ลูกชายได้พูด พอตัดสายไปแล้วก็พิมพ์ LINE ส่งกลับมาอีกที บอกให้ลูกชายรีบกลับ

ใครโทรมา ..ของขวัญเห็นว่าตอนรับโทรศัพท์เขาแอบมองมาที่เธอ แต่ก็ไม่กล้าถามหรอกว่าใครที่โทรมา

ที่พระนายต้องโทรกลับมา เพราะไม่มีโอกาสได้คุยกับลูกชายสองต่อสองเลย

เช้าวันต่อมา..

"ถ้าได้ฤกษ์แต่ง เดี๋ยวแม่จะโทรไปบอกอีกทีนะ" แก้วกานดาส่งลูกสาวขึ้นรถกลับกรุงเทพฯ ส่วนกำนันไข่ ทำแค่ชะเง้อมองออกมา

"ค่ะแม่" ลูกสาวก็มองเข้าไปหาพ่อเช่นกัน

"เราก็อย่าไปถือสาพ่อเลยนะ พ่อแกหวงลูกสาวมาก" แก้วกานดาหันไปพูดกับลูกเขยที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ครับ"

"ฝากดูแลน้องด้วยนะ ของขวัญทำอะไรยังไม่เป็น ถูกผิดยังไงก็ค่อยพูดค่อยจากัน"

"แม่" เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เวลาจะจากครอบครัวไปไกลอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตา

"กลับกันครับ" ชายหนุ่มเอื้อมไปโอบเธอเพื่อให้ความอบอุ่น แล้วพาขึ้นรถ

"พอถึงแล้วขวัญจะโทรมาหานะแม่" ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกของขวัญก็ได้เลื่อนกระจกลงมาคุยกับแม่

และจังหวะนั้นกำนันไข่ก็ลุกขึ้นจากแคร่ที่นั่งวางมาดอยู่ แล้วรีบก้าวยาวๆ เดินตามหลังรถลูกสาว

"จอดก่อนค่ะ" หญิงสาวมองกระจกหลังเห็นว่าพ่อกำลังตามมา พอรถจอดเท่านั้นแหละ ของขวัญก็รีบลงมา "พ่อคะ" ตอนกอดแม่ว่าร้องไห้แล้ว กอดพ่อถึงกับสะอื้น

"อย่าทำให้ลูกสาวฉันเสียใจ" สายตากำนันไข่จ้องไปที่ใบหน้าของลูกเขย เพื่อให้รู้ว่านี่คือแก้วตาดวงใจของท่าน

ชายหนุ่มตอบไปได้แค่คำว่า 'ครับ' ..เห็นแบบนี้มันก็ทำให้เขาอดคิดถึงแม่ที่จากไปไม่ได้

[ปั๊มน้ำมัน] ปั๊มเดิมที่เขาพาเธอแวะ

เติมน้ำมันเสร็จ พระลักษณ์ก็ขับรถไปจอดที่หน้าร้านลูกชิ้นร้านเดิม

"กินสะ" ชายหนุ่มลงไปซื้อลูกชิ้นมาส่งให้กับเธอที่นั่งหงอยอยู่หน้ารถ

"คุณไม่ให้กินในรถไม่ใช่เหรอ" ที่เธอนั่งทำหน้าหงอยเพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่

"วันนี้อนุโลมสำหรับเด็กขี้แย"

"ฉันไม่ได้ขี้แยสักหน่อย"

"ไม่ขี้แยได้ยังไง ดูคราบน้ำตาสิยังเต็มใบหน้าอยู่เลย"

"คุณไม่รู้หรอกว่าการจากพ่อจากแม่มาไกลมันเป็นยังไง"

ทำไมเขาจะไม่รู้ การจากของเธอยังมีวันที่จะได้กลับมาพบกัน แต่การจากลาของเขานี้สิ มันช่างทรมานนัก เพราะชาตินี้คงไม่มีวันจะได้พบหน้ากันอีกแล้ว

แต่ของขวัญไม่รู้หรอกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะตั้งแต่ได้ลูกชิ้นมานั่งกินเอากินเอา พอกินเสร็จก็หลับ..

[คฤหาสน์ของพระนาย]

"ถึงแล้ว" เขาปลุกเธอเมื่อรถจอดสนิท

"ทำไมคุณไม่ไปส่งฉันที่ห้องก่อน" หญิงสาวลืมตาขึ้นมาก็พบว่ารถจอดอยู่ที่บ้านของเขาแล้ว

"จะไปส่งได้ยังไง ก็รถพวกนั้นมันวิ่งตามมา"

"ยังจะตามมาอีกเหรอ?" เธอกำลังจะหันกลับไปมอง