มายาบรรณาการ นิยาย บท 16

พลอยขวัญยกมือผลักหน้าอกของเขาออก เป็นสัญญาณประท้วงต่อต้านให้เขาหยุดรังแก แต่หากความจริงเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ เพราะเขาสูบวิญญาณเธอไปเกือบหมดเพียงเวลาไม่กี่นาที

“อย่าห้ามอีกเลยนะ ฉันรู้ว่าเธอคือเมียในอนาคตของฉัน แต่ฉันคงทนรอต่อไปไม่ไหว ร่างกายของฉันโหยหาร่างกายของเธอ ตอนนี้ฉันอยากรักเธอใจจะขาด เราจะเติมเต็มกันและกันให้อิ่มหนำ” ชายหนุ่มร้องขอเสียงพร่า หากแต่ไม่ได้รอคำตอบ

เขาโน้มศีรษะลงมาอีกครั้ง จูบซับไปทั่วผิวหน้าเนียนนุ่ม ก่อนสอดปลายลิ้นร้อนดูดชิมความหวานอีกครั้งอย่างหื่นกระหายไม่รู้จักคำว่าอิ่ม ปลายนิ้วหนาแตะไต่ลูบไล้ไปตามเรือนร่างนุ่ม มาหยุดอยู่ที่อกอวบ ปลายนิ้วร้ายไล่วนหยอกเอินยอดถันไปมาจนคนใต้ร่างครางกระเส่า เผลอแอ่นอกรับสัมผัสของเขาอย่างเต็มใจ

ปลายนิ้วหนาของชายหนุ่มบีบเคล้นคลึงหนักเบาสลับกันไปตามอารมณ์ที่พลุงพล่านในตัว ลำขาแกร่งสอดเกี่ยวขาเรียวให้กางออกกว้าง พร้อมขยับตัวแทรกเข้าไปอีกครั้ง

พลอยขวัญสะดุ้งเฮือก สะโพกบางยกขยับหนีความแน่นตึงปวดร้าวตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด รู้สึกเหมือนเนื้อตัวกำลังถูกฉีกขาดออกจากกัน หน้าท้องเกร็งบิดเร้าไปมากับสิ่งที่ขยายตัวใหญ่โตอยู่ภายในร่างกาย นัยน์ตาสั่นระริกตื่นกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

สะโพกผายของหญิงสาวถูกมือหนาของชายหนุ่มจับตรึงเอาไว้ เขาแช่ตัวนิ่งรอให้เธอปรับสภาพรับตัวตนของเขาอย่างใจเย็น ถึงจะรู้สึกผิดที่เขารีบร้อนกดร่างกายแนบเข้าไปในครั้งเดียว แต่หากไม่อยากให้เธอต้องเจ็บนาน

“ฉันสัญญาว่าจะนุ่มนวลถนอมเธอประหนึ่งแก้วเจียระไนที่เปราะบาง ขอร้องอย่าห้ามให้หยุด เพราะไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่วันยังค่ำ” ชายหนุ่มปลอบโยนให้หญิงสาวคลายความกลัวและผ่อนคลาย ริมฝีปากหนาประกบจูบอีกครั้งพร้อมกับเอวสอบที่เริ่มขยับอย่างนุ่มนวลตามที่เขาสัญญา

“ไม่ต้องเกร็ง ไม่งั้นเธอจะยิ่งเจ็บ” เขาบอกย้ำเสียงนุ่มอีกครั้ง

หญิงสาวคล้อยตามในสิ่งที่เขาบอกอย่างน่าไม่อาย ปล่อยตัวตามสบาย ความเจ็บปวดค่อยๆ เลือนหายไปแทนที่ด้วยความต้องการเติมเต็มของร่างกาย สะโพกผายเต่งตึงกลับยกหยัดเรียกร้องให้เขาป้อนลีลารักอย่างลืมอาย กลับยิ่งสร้างความฮึกเหิมให้แม่ทัพหนุ่ม พร้อมจังหวะเร็วรี่ตอบสนองคำร้องขอ เพื่อเร่งการเดินทางรักบนถนนดอกไม้ให้สุดทางฝัน

“อ๊า...! ที่รัก” เสียงกระซิบพร้อมกับร่างบางที่กระตุกถี่ เขารู้ว่าเธอเดินสุดทางฝันแล้ว ชายหนุ่มรีบเร่งเพิ่มจังหวะที่หนักหน่วงเพราะเขาเองก็พร้อมจะปลดปล่อย

“ขอบคุณสำหรับการบริการในค่ำคืนนี้ ร่างกายของเธอสามารถบำบัดความอยากได้อย่างดีเยี่ยม”

ชายหนุ่มบอกพร้อมกับพลิกตัวลงและหันหลังให้พลอยขวัญ ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่น ไม่มีคำปลอบโยนอย่างเมื่อครู่ ไม่มีถ้อยคำหวานที่พึงเป็น

แต่หากคำที่พ่นออกมาจากปากของเขากลับเทียบเท่ากับน้ำกรดทั้งถังราดรดบนหัวใจของเธอ พร้อมจะแตกดับและเปื่อยยุ่ยอยู่ตรงนั้น กับความใจง่ายของเธอที่ยอมพลีกายให้ผู้ชายที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ หรือหน้าตาเป็นอย่างไร สิ่งที่เดาได้เพียงรางๆ เขาคงจะเป็นนายหัวเจ้าของบ้านกระมัง

ผู้หญิงที่มารดาส่งมาให้ และเธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาโดยสมบูรณ์ ถึงแม้ว่าเขาจะต่อต้านมารดาสุดฤทธิ์ และไม่คิดอยากจะมีข้อผูกมัดกับใคร แต่สำหรับเธอคนนี้กลับมีข้อยกเว้นอย่างง่ายดายเพียงชั่วข้ามคืน ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าชัดๆ ด้วยซ้ำ เพราะมั่นใจว่ามารดาต้องกลั่นกรองมาดี ไม่อย่างนั้นคงไม่บังคับเขานักหนา และลงทุนทุ่มเงินมากขนาดนี้

ทันทีที่ได้เห็นหน้าเธอชัดๆ รอยยิ้มบางๆ ก็เกิดขั้นบนมุมปากของเขา แม้แสงจะยังสลัวๆ แต่เขาก็จำใบหน้าของเธอได้แม่นยำ

“เมียจ๋าลุกไปทำไมกลางดึก” คนพูดบอกเสียงอ้อน แกล้งลืมเรื่องราวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา พร้อมวาดมือจะรั้งตัวหญิงสาวเข้ามากอด แต่ทว่าเธอกลับลุกพรวดหนีรัศมีวงแขนของเขาออกไปเสียก่อน

“ไม่ต้องมาเรียกอย่างนี้...ฉันไม่ใช่เมียจ๋าของใคร”

“คุณจะเถียงหรือว่าเรา...” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูดจบหญิงสาวก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

แว๊บแรกที่พลอยขวัญได้เห็นใบหน้าของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีชั่วข้ามคืน หัวใจของเธอก็อดเต้นแรงไม่ได้ อย่างน้อยก็เป็นเขา...