มายาบรรณาการ นิยาย บท 17

ทั้งที่หัวใจอ่อนแอ แต่หญิงสาวกลับเชิดหน้าตอบกลับเขาเหมือนผู้หญิงกร้านโลก

“มันเป็นแค่อารมณ์พาไป บรรยากาศและธรรมชาติของชายหญิง...คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรือ แล้วไอ้เรื่องบนเตียงเพียงแค่ครั้งเดียว สำหรับคนที่ใช้ชีวิตเมืองกรุงอย่างฉัน...ไม่คิดว่าจะเป็นสาระของชีวิต”

ความคิดถูกกลั่นกรองมาหลายชั้นตั้งแต่ตอนนั้นถึงตอนนี้ก็หลายชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดพลอยขวัญก็ตัดสินใจตัดปัญหา ทั้งตัวเขาและความรู้สึกข้างในของตัวเธอเอง

เธอเจ็บปวดกับความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตลูกผู้หญิง แต่เมื่อใช้เวลาทั้งหมดทบทวนตรึกตรอง เธอควรจะทำใจยอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น คิดเสียว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่ต้องสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

คำพูดและปฏิกิริยาของหญิงสาวยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งแปลกใจไปใหญ่ ความสงสารกับรอยคราบน้ำตาที่เขาอยากปลอบโยนเลือนหายไป คนไหนคือตัวตนของผู้หญิงคนนี้กันแน่ ที่ผ่านมาเขาเคยมีแต่ผู้หญิงที่ต้องการจะใช้เรือนร่างผูกมัดเขา แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

“หึ!” ชายหนุ่มเค้นเสียงออกจมูก “คุณไม่คิดว่าสิ่งที่คุณเสียไปมีค่าสินะ”

“มันก็แค่ความต้องการทางร่างกาย”

“แม่พระเสียจริง...ถ้าอย่างนั้นก็ขอความอนุเคราะห์สนองความต้องการทางร่างกายให้ฉันอีกสักครั้งสองครั้งก็แล้วกัน พอดีว่าเปลี่ยวหนัก ขาดผู้หญิงมานาน อีกสักครั้งสองครั้งคงจะไม่สึกหรออะไรมาก”

“อย่านะ”

ชายหนุ่มกระชากร่างบางเข้าหาตัวด้วยความโมโห เขาไม่ฟังคำทัดทาน

ของเธอแม้แต่นิดเดียว กดริมฝีปากหนักบดจูบลงโทษหนักหน่วง ไม่สนใจอาการขัดขืนต่อต้าน ยิ่งเธอดิ้นก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งต่อต้านเขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ ในที่สุด...ก็สุดความต้านทาน ร่างกายของเธอทรยศต่อคำสั่งของสมองไปเสียแล้ว เรียวแขนเสลาตกลู่ลงข้างลำตัวอย่างจำยอม

เมื่อเห็นอีกคนหยุดการขัดขืนต่อต้าน ความดุดันหนักหน่วงก็แปรเปลี่ยนเป็นเร้าอารมณ์ ปลายลิ้นสะบัดพลิ้วไหวอ่อนหวาน เขาค่อยๆ ละเลียดชิมรสราวกับกลัวว่ามันจะหมดไปเสียก่อนที่จะอิ่มเอม

มือหนาเลื่อนแหวกสาบเสื้อออกจากกัน เผยเนินเนื้อนวลเนียนใต้ร่มผ้าอวดสายตา เขาไม่รีรอช้าที่จะฉกชิมรสหวานราวน้ำผึ้งรวง บทเพลงรักที่เขาตั้งใจบรรเลงเกิดขึ้นมาอีกครั้งตามครรลองความต้องการทางธรรมชาติของชายหญิง

หลังจากพายุรักสงบลงอีกครั้ง หญิงสาวดันหน้าอกของชายหนุ่มที่แนบชิดเธอออก

“ถ้าคุณได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ช่วยกรุณาลุกออกจากตัวฉันสักที”

หญิงสาวเอ่ยบอกชายหนุ่มเสียงเรียบ น้ำเสียงที่เธอพยายามปรับไม่ให้สั่นรัว ทั้งนี้...ทุกสิ่งที่เธอพยายามอดกลั้นเอาไว้ก็ไม่มากมายเท่าก้อนน้ำที่แล่นขึ้นมาจุกในอก พร้อมที่จะหลั่งรินออกมา หากเจ้าตัวต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะข่มกลั้นมันเอาไว้

“ฉันต้องขอบคุณเธอสินะ...ที่คุณกรุณาเดินทางมามอบความสุขทางกายให้ฉันถึงบนเตียงตั้งแต่คืนแรกที่เหยียบเข้ามาในไร่ หวังว่าเธอจะเป็นแม่พระมาโปรดอย่างนี้อีกบ่อยๆ” ชายหนุ่มทิ้งเสียงหนักอย่างเดือดดาล

จากนั้นเขาลุกพรวดออกจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบลวกๆ เดินออกจากห้องไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เป้าหมายคือสงบสติอารมณ์ ใช้น้ำดับความร้อนทั้งที่อากาศยามค่อนรุ่งเย็นเฉียบ