มายาบรรณาการ นิยาย บท 2

บ้านกนกนาราย บ้านผู้ดีสกุลเก่าแก่สมัยรัชกาลที่ห้า หากแต่เค้าโครงของความมั่งคั่งเหลือแค่บ้านหลังงามที่ข้างในกลวงโบ๋ ของล้ำค่าหรูหราถูกแปลงเป็นเงินมาจุนเจือรักษาหน้าตาทางสังคม แต่ก็ยังหลงเหลือของลอกเลียนแบบที่สั่งทำพิเศษมาประดับประดาให้บ้านดูหรูหราดังเดิม เพราะความจมไม่ลงของเจ้าของบ้าน

ศยามล กนกนาราย นางแบบสาวหัวสูงขาเหวี่ยงของวงการ ลูกสาวเพียงคนเดียวบ้านต้องโมโหอีกรอบ หลังจากที่เพิ่งสงบไปได้ไม่ถึงชั่วโมงจากสนามบิน หญิงสาวเต้นเร่าอย่างขัดใจ

เมื่อผู้เป็นมารดายื่นคำขาดให้เธอแต่งงานกับนายหัวเมืองใต้หลังจากที่เธอกลับมาบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จักแม้แต่ชื่อ คำว่านายหัวเมืองใต้ในความคิดของเธอก็คงเป็นผู้ชายอ้วนล่ำตัวดำ ที่สำคัญต้องเหงื่อโทรมกายตัวเหม็นเหงื่อ

“แม่จะให้แกแต่งงาน”

“อะไรนะคะ” หญิงสาวถามเสียงสูง ตลอดเวลาที่เกิดมาเป็นแม่เป็นลูก เธอไม่เคยถูกใครขัดใจ แม้กระทั่งมารดาที่กำลังยื่นคำขาดกับเธอตอนนี้

“แกฟังไม่ผิดหรอก ฉันจะให้แกแต่งงานกับนายหัวเจ้าของสวนปาล์มที่ภาคใต้” คนเป็นแม่พยายามบอกอย่างใจเย็น

ศยามลจ้องหน้ามารดาอย่างไม่พอใจ เป็นเรื่องปกติที่จะเห็นสายตาของเธอแบบนี้ หากไม่พอใจใครสักคน หากแต่เห็นแววตาจริงจังของมารดา เธอก็ไม่กล้าทำตัวเยอะกว่าเดิม น้ำเสียงอ่อนลงแต่ยังยื่นคำขาด

“หนูไม่แต่งเด็ดขาด นายบ้านนอกนั่นจะดูแย่แค่ไหน คุณแม่จะยอมให้หนูไปตกนรกอยู่ในสวนเมืองใต้อย่างนั้นหรือคะ คุณแม่กำลังคิดอะไรอยู่”

“แต่เขารวยมาก มีเงินเป็นพันๆ ล้าน ใช้เป็นชาติก็ไม่หมด”

“หนูไม่สน เราก็ออกจะรวย กินใช้ทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด” หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“แต่แกต้องแต่ง” คราวนี้มารดาย้ำหนักยื่นคำขาดเสียงแข็งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวหันมาจ้องตามารดาไม่ลดละ คนเป็นแม่เริ่มเกิดอารมณ์ทั้งที่นางเป็นคนใจเย็นและเป็นฝ่ายยอมทุกครั้ง

“แต่ฉันทนเห็นแกเที่ยวทุกคืน มั่วผู้ชายไม่เลือกอย่างนี้ต่อไปไม่ไหว ไอ้พวกผู้ชายกุ๊ยๆ นายแบบที่แกควงอยู่ก็ไม่มีแววที่จะเลี้ยงแกให้สุขสบายได้สักคน”

“ไม่เห็นจำเป็น...หนูรวย เลี้ยงพวกเขาได้” หญิงสาวตอบโดยไม่ต้องคิด

สิ่งที่หลุดออกจากปากของลูกสาวทำคนเป็นแม่แทบล้มทั้งยืน นางเซหาที่พิงก่อนจะเลื่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ควานหายาดมในกระเป๋ามาเปิดดมเรียกความรู้สึกกลับมา ความคิดของลูกสาวที่สะท้อนกลับมาก็เห็นความหายนะอยู่รำไร หากนางไม่ทำอะไรสักอย่าง

ศยามลหันกลับมาถามมารดาอีกครั้งหลังจากที่นางเงียบไป

“แม่ไม่มีอะไรอีกใช่มั้ย หนูเดินทางมาเหนื่อยๆ อยากพักผ่อน” หญิงสาวถามมารดาแต่กลับไม่รอคำตอบ เดินลงส้นขึ้นบันไดไป ปากก็ตะโกนเรียกหาหญิงสาวอีกคนที่เอาของเจ้านายไปเก็บแล้วลงมาหายายในครัวตามความเคยชิน

“พลอย นังพลอย! ตามขึ้นไปผสมน้ำอุ่นให้ฉันแช่ด้วย”