มายาบรรณาการ นิยาย บท 37

“มันน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่คุณทำให้คนที่ไร่ โดยเฉพาะผมกับลูก คราวนี้นายหญิงเลิกซักผมได้แล้วนะครับ นายหัวกลัวจนมุม” ชายหนุ่มบอกกลั้วหัวเราะ เขาตีวงกลับรถไปอีกด้านของทางกลับไร่ เขายังไม่บอกเธอว่าเขาสั่งอะไรเซอร์ไพร้ส์เธออีก

“ไปไหนอีกคะ”

“จดทะเบียนสมรสแล้วก็ต้องไปฮันนีมูนสิ”

“ไปไหนคะ แล้วน้องปะการังล่ะคะ แกจะอยู่กับใคร”

นายหัวหนุ่มอมยิ้มซ่อนเล่ห์ให้คนอยากรู้หงุดหงิดเล่น

“คุณจะพาพลอยไปไหนคะ” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง แต่เขาก็ยังยิ้มอยู่อย่างเดิม

“นายหัวกริน” หญิงสาวเรียกชื่อเขาเต็มยศ

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรคนแกล้งก็ยังไม่ยอมเปิดปากบอก จนอีกคนถอดใจทิ้งตัวพิงพนักปิดตาลงจนกระทั่งได้ยินเสียงคลื่นซัดสาด

พลอยขวัญเปิดเปลือกตาที่ไม่ได้หลับรับแสงก่อนที่จะเปิดประตูก้าวลงจากรถ ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบๆ หาดทรายขาวสะอาดยามเช้ายิ่งแลดูงดงามเมื่อเกลียวคลื่นสีฟ้าครามซัดสาดเข้ามาหยอกล้อ แสงแดดอ่อนยามเช้าแสนสดใสไล้เลียเส้นโค้งขอบฟ้าทีละนิด ก่อนจะสาดส่องทอประกายแสงแห่งความสุขไปทั่วผืนน้ำ

หญิงสาวหันหน้ากลับมามองสารถีขับรถอีกครั้ง แต่ในจังหวะนั้นเองสายตาก็เหลือบไปเห็นภาพของสาวน้อยร่างป้อมในชุดว่ายน้ำลายปลาการ์ตูนสีสดวิ่งถือห่วงยางขึ้นมาจากริมหาด พร้อมกับเสียงใสแจ๋วร้องออกมาเป็นระยะ ป้านอมกับสาวใช้วัยขบเผาะที่เปียกครึ่งตัวก็เดินตามมาติดๆ

“แม่พลอยขา....แม่พลอย...”

หญิงสาวย่อตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้นทราย กางแขนอ้ารับร่างป้อมที่วิ่งเข้ามา นายหัวหนุ่มยอมให้ลูกสาวขาดเรียนหนึ่งวันเพื่อที่จะได้พาเธอกับพลอยขวัญมากระบี่ด้วย หลังจากที่จดทะเบียนเสร็จ เพราะเขาต้องมาตรวจงานโซนนี้พอดี

“ขา...คนเก่งของแม่พลอย” หญิงสาวบอกพร้อมกับกดจมูกลงบนไรผม ภาพความน่ารักที่ทุกคนยิ้มออกมา

“เมื่อคืนปะการังเดินตามหาแม่พลอยทั้งบ้านก็ไม่เจอ ป๊าบอกว่าแม่พลอยต้องไปนอนกับป๊า เพราะป๊าจะกล่อมให้แม่พลอยอยู่กับปะการังไปตลอด แล้วเมื่อคืนตอนปะการังตื่นมาไม่เห็นแม่พลอย ปะการังก็ไม่งอแง เพราะป๊าบอกว่ากล่อมแม่พลอยหลับไปแล้ว” สาวน้อยรีบฟ้องพร้อมกับรายงานความน่ารักของตนให้แม่พลอยของเธอได้ภูมิใจ อยากช่วยเรียกดึงคะแนนให้อยู่ต่อ แต่ใบหน้าคนฟังถึงกับเห่อแดง เงยหน้ามองคนต้นเรื่องอย่างคาดโทษ

แทนที่คนโดนคาดโทษจะกลัว แต่เขากลับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ยั่วๆ กลับไป ย่อตัวลงโอบเอวป้อมตอบคำถามลูกสาว แต่ให้เหตุผลเข้าตัว

“ป๊าทำตามสัญญาแล้วนะครับ ต่อไปนี้แม่พลอยจะอยู่กับเราไปตลอด แต่ป๊าต้องกล่อมแม่พลอยอีกหลายวัน ถ้าปะการังอยากให้แม่พลอยอยู่นานๆ ก็ให้ป้านอมมานอนเป็นเพื่อนก่อนนะครับ” ชายหนุ่มยักคิ้วหลิ่วตาเจ้าเล่ห์มองพลอยขวัญ บอกลูกสาวเสียงนุ่ม

สาวน้อยวัยห้าขวบพยักหน้าอย่างเข้าใจ แค่ไม่นานที่ยอมให้แม่พลอยนอนในห้องกับบิดา เธอก็จะได้มีแม่เหมือนคนอื่นไปตลอดคือความคิดของสาวน้อยตอนนี้