มายาบรรณาการ นิยาย บท 4

ชายหนุ่มเงยหน้ามองมารดาอย่างเหนื่อยใจ ย้ำกับนางอีกรอบ “ผมให้กริชดูแลทั้งหมด ไม่ยุ่งกับงานโรงแรมแล้ว”

“แต่วันนี้ประชุมผู้ถือหุ้น แกต้องไป เพราะแกก็ถือหุ้นอยู่” คนเป็นแม่ยังยืนยันคำเดิม

ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งกลับคำสั่งย้ำๆ ที่มารดาพยายามอยู่หลายปี

“อย่ามาทำหน้าหมาเบื่อโลกกับฉันนะ” เสียงร้องอย่างไม่พอใจของมารดาเกิดขึ้นทันที ทุกครั้งที่เจอหน้า หัวข้อสนทนาระหว่างมารดากับเขาก็ไม่พ้นบีบบังคับให้ทิ้งสวนปาล์มของตากลับมาบริหารงานที่โรงแรม สิ่งที่เขาไม่ต้องการทั้งสิ้น

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ย้ำเสียงหนักแน่น “ผมขอร้องนะครับแม่ อย่าให้ผมฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบเลย ผมต้องรีบกลับตรัง ช่วงนี้ที่โน่นกำลังยุ่ง เราต้องรีบตัดปาล์ม”

“แล้วที่นั่นมีความสำคัญกับแกนักหนา ถ้าวันนี้แกไม่ยอมทำตามคำสั่งของฉัน ฉันจะขายสวนปาล์มนั่นทิ้ง อย่าลืมนะว่าสวนปาล์มเก่าแก่ของตาแกยังเป็นชื่อของฉันอยู่” อีกคนขู่อย่างท้าทาย

ชายหนุ่มจุกอกพูดไม่ออกขึ้นมาเจอไม้เด็ดของมารดา ตราบใดที่สวนปาล์มยังเป็นชื่อของนางอยู่

“โอเค” ชายหนุ่มจำยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ครั้งนี้เขายอมขึ้นมากรุงเทพก็เพราะมารดาแจ้งว่าให้มาจัดการเอกสารสวนปาล์ม อีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบลง หลังจากโอนเป็นชื่อเขาเสร็จเรียบร้อย มารดาจะไม่มีคำคขู่หรือคำต่อรองใดๆ กับเขาอีกทั้งสิ้น

นางอิงดาวลอบยิ้มอย่างพอใจ ไม่ว่าจะอย่างไรลูกก็เป็นลูกอยู่วันยังค่ำ จะไม่มีใครเอาชนะคนเป็นแม่อย่างนางได้เด็ดขาด

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปตัดผมก่อน ฉันเห็นแบบนี้แล้วเหนื่อยสายตา บ่ายโมงตรงเจอกันที่โรงแรม”

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ว่าเขาจะดันทุรังอย่างไรเขาก็ไม่มีวันชนะแม่ของเขาได้

คนเป็นแม่เหมือนนึกอะไรได้อีกครั้งร้องตามหลังลูกชายไป

“อ้อ...ตอนเย็นอยู่รอไปงานแฟชั่นการกุศลกับฉันด้วยนะ”

“ทำไมต้องไป”

“ตราบใดที่สวนปาล์มของตาแกยังเป็นชื่อฉัน แกก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น หรืออยากลองก็ตามใจ พรุ่งนี้ฉันจะได้ให้ทนายไปจัดการขายให้สมใจฉัน แทนที่จะโอนให้แก่อย่างที่บอกตั้งแต่แรก” คนเป็นแม่ยื่นคำขาด ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องจัดการเรื่องแต่งงานลูกชายคนโตให้จบก่อนนางจะตาย

เวลาเดียวกันที่บ้านกนกนาราย พลอยขวัญต้องเริ่มต้นทำหน้าที่ของเธอในแต่ละวันเฉกเช่นทุกวัน ไม่เพียงแค่เป็นคนดูแลส่วนตัว เธอทำเป็นผู้จัดการที่คอยรับงานให้ศยามลด้วย

จากสถิติหนึ่งปีที่ศยามลเปลี่ยนผู้จัดการมากกว่าสิบ ทำให้ไม่มีใครกล้าร่วมงานกับศยามล และสุดท้าย...ก็กลายเป็นความจำยอมของพลอยขวัญ ตั้งแต่เธอเรียนจบมาแต่ไม่มีโอกาสได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนทำงานสักนิด ต้องมาทนให้ศยามลกดขี่ต่อไป

“คุณศยาคะ...คุณศยา!” หญิงสาวก้มลงใกล้ๆแตะเรียกปลุกหญิงสาวบนเตียง หากแต่อีกคนยังคงนิ่ง พลอยขวัญเพิ่มระดับเสียงให้มากขึ้น