มายาบรรณาการ นิยาย บท 5

ศยามลส่งเสียงแปร๋นออกมา เป็นคนละความตั้งใจกับพลอยขวัญ พลอยขวัญอยากรักษาหน้าเธอโดยกระซิบเสียงเบา แต่ศยามลกลับต้องการยกตัวข่มคนอื่น

“แกอย่ามาเถียงฉันนะพลอย เซตนี้มันเอาท์ไปสองอาทิตย์แล้ว สำหรับฉันต้องเทรนด์ใหม่สุดเท่านั้น” ศยามลทิ้งจังหวะกวาดสายตามองช่างแต่งหน้าที่เดินสมเข้ามาสมทบทีหลัง พอไม่เห็นช่างแต่งหน้าที่เธอใช้งานประจำเท่านั้นอาการเยอะเรื่องมากก็เพิ่มระดับขึ้นไปอีก

“แล้วฉันก็ไม่ใช้ช่างแต่งหน้าโนเนมนะ ทีมนี้ถ้าไม่ใช่พี่แนนนี่ก็อย่าคิดว่าจะได้แต่งหน้าฉัน”

พลอยขวัญเหลือบไปมองหน้าทีมช่างแต่งหน้าอย่างขอโทษ แนนนี่ที่ศยามลกล่าวถึงคือช่างแต่งหน้าชื่อดังเจ้านายของสามสาว สามสาวช่างแต่งหน้าเหมือนกำลังพ่นลมออกจากปาก ความเรื่องมากของคุณหนูขาวีนที่พวกเธอต่างเตรียมตัวตั้งรับมาแล้ว แต่ก็ไม่วายโดน…

พลอยขวัญมองหน้าหัวหน้าทีมช่างแต่งหน้าอย่างขอลุแก่โทษ รีบจัดการก่อนที่เรื่องราวบานปลายไปมากกว่าที่เป็น ตำแหน่งหนังหน้าไฟที่เธอต้องได้รับ ทุกที่ที่มีศยามล

“คุณศยา...พลอยออกไปเอาที่รถให้นะคะ” พลอยขวัญบอกศยามล

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว บนเวทีนี้ ฉันต้องเจิดจรัสที่สุด” ศยามลบอกอย่างมั่นใจ เบ้ปากปรายหางตาไปที่นางแบบที่ซ้อมร่วมกัน แต่เธอตั้งใจเหน็บนาราเป็นพิเศษ

พลอยขวัญหันไปมองทีมช่างแต่งหน้าอย่างขอความเห็นใจ “พี่ๆ รอสักครู่นะคะ พลอยต้องขอโทษด้วยหากทำให้ช้า” พลอยขวัญบอกแล้วรีบเดินออกไป ใกล้ถึงเวลาแต่งหน้าทำผม ขืนเธอกลับเข้ามาช้าเพียงนาที คนอย่างศยามลก็พร้อมเล่นงานเธอให้จมดินทุกเมื่อ

พลอยขวัญจำต้องรีบวิ่งออกไปหยิบของให้นายสาวถึงรถที่จอดอยู่อีกชั้นอย่างเหนื่อยหอบ แต่เธอต้องรีบเร่งและกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวให้ทันเวลาในอีกไม่เกินสิบนาที จังหวะที่เธอเปิดท้ายรถหยิบของอย่างรีบเร่ง ไม่ทันระวังรถที่วิ่งด้วยความเร็วเข้ามาจอดข้างๆ เฉียดสีข้างเธอไปไม่ถึงคืบ

“ว้าย!” อารามตกใจกระเป๋าเครื่องสำอางใบใหญ่ในมือของเธอหล่นลงพื้นแตกกระจาย ตัวเองก็เซจะล้มต้องรีบคว้ากระโปรงท้ายรถยึดเอาไว้ แต่โชคของเธอคงไม่ดี ส้นรองเท้าแหลมคู่สวยของศยามลที่เพิ่งให้เธอมาพาเจ้านายใหม่ร่วงกองกับพื้น หญิงสาวเงยหน้ามองหาคนขับรถต้นเหตุที่เกือบชนเธอ ในเวลาเดียวกับคนขับรถคันนรกเปิดประตูออกมาหญิงสาวก็ต่อว่าทันที

“ใบขับขี่ซื้อมาหรือไงเนี่ย” หญิงสาวสบถเบาๆ กับไฟท้ายรถเจ้ากรรม

ชายหนุ่มคนขับก้าวลงมาจากรถ ผู้ชายคนเมื่อวานที่เพิ่งโกนหนวดโกนเคราและตัดผมใหม่ ทั้งการแต่งตัวที่ไม่เหมือนวันวานที่เธอเจอ พลอยขวัญจำชายหนุ่มไม่ได้ แต่อีกคนจำเธอได้ติดตา

ชายหนุ่มยกมือขึ้นชี้และรีบเดินเข้ามาหา “เธอ! ยัยมิจฉาชีพเมื่อวานนี่เอง” ทันทีที่ถึงตัวเขาจับไหล่มนของเธอแน่นยึดแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวเอาไว้ บีบแรงและยกขึ้นเล็กน้อยตามความถนัดและเทียบกับส่วนสูงของเขาเอง

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า! ฉันเจ็บ” หญิงสาวดิ้นแรงร้องบอกอีกคนด้วยใบหน้าเหยเกบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้ดี ถามหัวไหล่ที่โดนบีบและข้อเท้าที่สวมอยู่บนรองเท้าส้นเข็มคู่นั้น รองเท้าส้นสูงคู่สวยคงทำเรื่องเข้าให้จริงๆ

ชายหนุ่มไม่แยแสสักนิด เขายิ่งบีบแรงขึ้น

“ไม่ปล่อย!” เขาตอบเสียงเข้ม

“แต่ข้อเท้าของฉันแพลง”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เยาะเสียงในลำคอก่อนที่จะพ่นประโยคต่อมาเสียงดังลั่น “หึ! อย่ามามารยาว่าเจ็บหรือข้อเท้าแพลง...นี่มันไม่ใช่ละครหลังข่าว อย่ามาสำออย ฉันไม่เชื่อมารยาผู้หญิงเมืองกรุงอย่างเธอหรอก” เขาบอกแต่ก็ยอมปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ

พลอยขวัญเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดหลังจากได้รับอิสระและต้องยืนด้วยตัวเองอีกครั้ง เธอก็ยังฝืนอาการปวดระบม หญิงสาวพยายามขืนทรงตัวยืน ขยับขาก้าวถอยห่างจากชายหนุ่มไปด้วยท่าทางที่ไม่ถนัด

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า มองด้วยสายตาไม่เข้าใจ