มายาบรรณาการ นิยาย บท 49
กริชพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ในเมื่อแพทย์เจ้าของไข้ก็บอกเขาว่าเธอต้องพักผ่อน “ก็ได้ครับ คุณตื่นขึ้นมาเราค่อยคุยกัน ผมขอตัวไปโทรหาพี่กรินก่อน”
คนบนเตียงหันกลับมาทันที
“ฉันขอบอกเขาเองได้ไหมคะ”
กริชมองหญิงสาวอย่างเข้าใจ เรื่องสำคัญอย่างนี้เธอคงอยากบอกเขาเอง
“ครับ”
ชายหนุ่มตอบรับ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ชายหนุ่มหยิบมันมาดูเบอร์ที่โทรเข้ามา เขาเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปรับข้างนอกห้อง
“ครับ”
“ว่าไงกริช...มีเรื่องด่วนอะไร โทรมาทำไมนักหนา” คนเป็นพี่บ่นมาตามสาย แต่เขาต้องคอยเดินตามรองรับอารมณ์ของแม่สาวชาวกรุงก็เบื่อจะแย่ เกาะเป็นปลิงไม่ยอมห่างตัวไปไหนจนน่ารำคาญ ยังดีที่เขาต้องพาปะการังมาห้องน้ำ ไม่อย่างนั้นอกเขาคงจะระเบิดเสียก่อน
“ผมต้องถามพี่มากกว่า...มันเกิดอะไรขึ้นที่ตรัง ผมงงไปหมดแล้ว”
“แกพูดอะไรวะกริช ฉันไม่เข้าใจ”
“ผมเจอคุณพลอยที่กรุงเทพฯ” กริชบอกพี่ชาย
“ก็ไม่เห็นแปลก” นายหัวกรินบอกอย่างไม่ยี่หระ
“ไม่แปลก...ถ้าแม่ไม่โทรมาตามให้ผมไปร่วมฉลองงานแต่งงานของพี่เย็นวันนี้ ทำไมต้องรีบร้อนรวบรัดขนาดนั้น ทั้งที่คุณพลอยก็ไม่ได้อยู่ตรัง แล้วยายของเธอก็กำลังป่วย”
“ก็ไม่แปลกอยู่ดี ในเมื่อฉันจะแต่งงานกับศยามล เจ้าสาวตัวจริงของฉัน ส่วนผู้หญิงหลอกลวงอย่างพลอยขวัญ หล่อนจะไปอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ”
“พี่ว่าอะไรนะ คุณพลอยไม่ใช่เจ้าสาวของพี่ แล้วพี่ก็กำลังจะแต่งงานกับคนอื่น ผมคิดว่าพี่รักเธอเสียอีก”
“อืม...อย่ามาเดามั่ว ความจริงก็คือเรื่องราวที่เกิดล่าสุด”
กริชถอนหายใจ “พี่จะไม่ถามหน่อยหรือว่าผมเจอคุณพลอยที่ไหน”
“ไม่จำเป็น” นายหัวหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ
กริชครุ่นคิดอย่างลังเล เขาไม่รู้ลึกตื้นหนาบางระหว่างเรื่องของพวกเขาสองคน แต่เขาก็จะไม่ยอมให้หลานอีกคนเป็นเด็กกำพร้าอย่างปะการังเด็ดขาด ในเมื่อสิ่งที่เขาเห็นด้วยตาวันนั้น พลอยขวัญเข้ากับปะการังได้ดี เป็นแม่ที่ดี และรักปะการังจริงๆ
ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับพี่ชาย เชื่อแน่ว่าเขาก็คงยังไม่รู้ ในเมื่อคนอุ้มท้องอย่างพลอยขวัญก็ยังไม่รู้มาก่อนเหมือนกัน
“เธอก็ไม่สบายไข้ขึ้นสูงจนเป็นลมกลางถนน” กริชโพล่งออกไป
“มารยาผู้หญิงทำได้ทุกอย่างแหละ แกไม่คิดบ้างหรือว่าทำไมหล่อนต้องไปเป็นลมให้แกเห็น ในเมื่อกรุงเทพฯ ออกจะกว้าง ถ้าไม่ตั้งใจ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มายาบรรณาการ